Ο Ζοχράν Μαμντάνι βρίσκεται ένα βήμα πριν τη μεγάλη ανατροπή. Αριστερός, μετανάστης, μουσουλμάνος, ο Μαμντάνι βρίσκεται πλέον προ των πυλών του δημαρχείου της Νέας Υόρκης!!! Το πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει, η προεκλογική εκστρατεία που έχει κάνει είναι ήδη ανατρεπτικά. Η είσοδός του στο δημαρχείο λοιπόν συνιστά “με το καλημέρα ” τομή στον δημόσιο βίο του καπιταλιστικού κέντρου του κόσμου.
Ας ξεφύγουμε λίγο από τις αναλύσεις των τελευταίων ημερών εδώ στο “μικρό μας χωριό “, με τις οποίες προσπαθούμε πάντα σημαντικά θέματα να τα χωρέσουμε στις δικές μας ανταγωνιστικές μικρο-αφηγήσεις που ελάχιστα αφορούν το μεγάλο κοινωνικό μέγεθος. Και ας δούμε γιατί η Νέα Υόρκη θα εκλέξει έναν ανατρεπτικό δήμαρχο. Ποιοι και γιατί θα τον εκλέξουν.
Πρώτα μερικά δεδομένα: α) η Νέα Υόρκη είχε σχεδόν πάντα δήμαρχο από το Δημοκρατικό Κόμμα, β) ήταν και παραμένει η πλέον πολυπολιτισμική πόλη του κόσμου. Η Νέα Υόρκη δεν έχει πολύ μεγαλύτερο αριθμό “ξένων ” από αυτόν που είχε το 1910 για παράδειγμα, γ) ήταν και παραμένει μια φιλελεύθερη μεγαλούπολη, όπου οι αγώνες για τα δικαιώματα βρήκαν το πιο γόνιμο έδαφος για να αναπτυχθούν.
Με αυτά τα δεδομένα λοιπόν γιατί ο Μαμντάνι, στέλεχος κατά τα άλλα του Δημοκρατικού Κόμματος, συνιστά τομή; Τι δεν “είδε ” ο Κουόμο, επίσης δημοκρατικός υποψήφιος, τι δεν είδε το κατεστημένο των Δημοκρατικών;
1) ο αριθμός των μεταναστών είναι σχεδόν ίδιος μεν, αλλά δεν είναι ίδιοι οι μετανάστες. Η κρίσιμη μάζα των “ξένων ” πια στη Νέα Υόρκη δεν ανήκει στα μικρομεσαία στρώματα. Είναι στο περιθώριο της πόλης και της κοινωνικής -οικονομικής ζωής. Ο βίαιος νεοφιλελευθερισμός έχει πετάξει στο περιθώριο όχι μόνο τους μετανάστες αλλά και μη μετανάστες που δεν μπορούν να ζήσουν, όχι στο Μανχάταν, ούτε καν σε περιοχές που κάποτε ήταν φιλόξενες για τους μη έχοντες.
2) το βίαιο gentrification της Νέας Υόρκης έχει μετατρέψει την πόλη σε “κουκούλι πλουσίων”. Γειτονιές στο ίδιο το Μανχάταν, που κάποτε έδιναν το πολυπολιτισμικό, ταξικά διαφοροποιημένο υπόστρωμα επιβίωσης τάξεων και πολιτισμών, χάνεται σχεδόν από παντού. Γειτονιές εξαφανίστηκαν προς ικανοποίηση μιας πλούσιας, διεθνούς ελίτ. Η ακρίβεια για στέγαση, σχολεία, σίτιση, ιατρική περίθαλψη μετέτρεψαν την πόλη σε “γκέτο πλουσίων”.
3) Το Δημοκρατικό Κόμμα κράτησε μέχρι σήμερα τη Νέα Υόρκη, συνομιλώντας σχεδόν αποκλειστικά με τη φιλελεύθερη, δικαιωματική ελίτ. Ξέχασε όμως ότι ένα μεγάλο μέρος της πόλης, αυτό των “ξεχασμένων ” , δεν συμμετείχε καν στις εκλογές. Τα δικαιώματα άφηναν απέξω τα κοινωνικά δικαιώματα, και αυτό έκανε γενικώς και τη ζωή του Τραμπ πολύ πιο εύκολη.
Εν ολίγοις, ο δημοκρατικός, δικαιωματιστής Μαμντάνι συνομίλησε με την βαθιά πραγματικότητα της Νέας Υόρκης. Έβαλε ένα συμβολικό τίτλο-“κάτω το γκέτο των πλουσίων “- και έδωσε στα δικαιώματα τη γείωση, την υλικότητα και τη μαχητικότητα που πρέπει να έχουν. Αναποδογύρισε δηλαδή το μέσα έξω της Νέας Υόρκης και έδειξε στον Τραμπ ότι η φτώχεια δεν μπορεί να είναι μόνο χειραγωγίσιμη. Μπορεί να είναι και πρωταγωνίστρια της ιστορίας.
Για αυτό θα κερδίσει!!!
