1. Ο/η ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί να πιστέψει ότι την επαύριο μιας γενοκτονίας την οποία γνώριζε όλη η ανθρωπότητα, ο πρωθυπουργός μιας κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δήλωσε ότι η χώρα του «ενδυναμώνει την εταιρική σχέση της» με τη χώρα που διέπραξε τη γενοκτονία. Πρόκειται για όνειδος όχι μόνο για την κυβέρνηση αλλά για την Ελληνική Δημοκρατία συνολικά.
2. Ο Μητσοτάκης δεν εκστόμισε μισή καταδικαστική φράση για το μακελειό στη Γάζα (έστω για τα προσχήματα), περιοριζόμενος στην παρατήρηση ότι κανένας στρατιωτικός στόχος «δεν δικαιολογεί τον θάνατο και τον εκτοπισμό αμάχων». Όντως δεν τον δικαιολογεί, αλλά τι πρακτική σημασία έχει αυτή η παρατήρηση, αφού η κυβέρνηση όχι μόνο δεν καταδικάζει αυτόν που σκοτώνει κι εκτοπίζει αμάχους, αλλά εντείνει τη συνεργασία της μαζί του; Λες και η εκατόμβη της Γάζας αποτελεί κάποια λεπτομέρεια στην όλη υπόθεση…
3. Παραπέμπεται οριστικά στις ελληνικές καλένδες η αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους. Η αναγνώριση θα έρθει «μόνο στο τέλος της πολιτικής διαδικασίας, η οποία πρέπει να έχει και την αιγίδα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μητσοτάκης. Μάλιστα χαρακτήρισε τις αναγνωρίσεις «παιχνίδι εντυπώσεων». Δηλαδή, η κυβέρνηση υιοθετεί γραμμή Τραμπ κόντρα στην πολιτική του Μακρόν και του Στάρμερ, τους οποίους δεν τους λες και… αριστεριστές.
Οι επόμενες γενιές θα δυσκολευτούν να καταλάβουν γιατί η Ελλάδα τάχτηκε απροκάλυπτα με τη λάθος πλευρά της Ιστορίας.
