Έχω πολλές φορές τονίσει από αυτήν τη στήλη ότι η κυβέρνηση της ΝΔ εδώ και έξι χρόνια ακολουθεί με ιδιαίτερη επιθετικότητα μια στρατηγική αντίστροφης αναδιανομής πλούτου, από τα χαμηλά και μεσαία εισοδηματικά στρώματα προς τα οικονομικά πανίσχυρα, κυρίως τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Η ΝΔ υλοποιεί την αντίστροφη αυτή αναδιανομή με πολλούς τρόπους: Με σκανδαλώδεις φοροαπαλλαγές για τα υπερκέρδη και τον μεγάλο πλούτο. Με ενίσχυση των καρτέλ της αισχροκέρδειας σε τράπεζες, σούπερ μάρκετ, ενέργεια, καύσιμα κ.λπ. Με συρρίκνωση και ιδιωτικοποίηση της παιδείας, υγείας και πρόνοιας. Με κατάργηση της προστασίας της πρώτης κατοικίας, που, σε συνδυασμό με το ότι εκατοντάδες χιλιάδες ακίνητα βρίσκονται υποθηκευμένα σε δάνεια που έχουν ήδη «κοκκινίσει» και τα διακρατούν τράπεζες και funds, θα οδηγήσει σε αναδιανομή ακίνητης περιουσίας, που είχαμε να δούμε στην Ελλάδα από την εποχή των μαυραγοριτών, επί Κατοχής.
Κομβικό ρόλο στην αντίστροφη αναδιανομή του πλούτου διαδραματίζει η εκμετάλλευση των μισθωτών εργαζομένων, η κατάργηση της προστασίας των δικαιωμάτων τους και η μείωση των πραγματικών αποδοχών τους. Θυμίζω τις αντεργατικές ρυθμίσεις της ΝΔ από το 2019.
• Οι εργαζόμενοι μπορούν πλέον να απολύονται χωρίς βάσιμο λόγο.
• Δεν προστατεύονται οι ενοικιαζόμενοι (εργολαβικοί) εργαζόμενοι.
• Δεν μπορούν οι εργαζόμενοι να προσφεύγουν μονομερώς στη διαιτησία, ώστε να υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Γι’ αυτό η χώρα μας έχει μόνο 27% συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ενώ είμαστε υποχρεωμένοι από την Ευρωπαϊκή Ένωση να έχουμε τουλάχιστον 80%.
• Καταργήθηκε η οκτάωρη εργασία, καθώς οι εργαζόμενοι δουλεύουν πλέον δεκάωρα, με απλήρωτες υπερωρίες και με αντάλλαγμα ρεπό.
• Θεσπίστηκε η 13ωρη εργασία σε δύο εργοδότες, πράγμα που καταργεί στην πράξη έναν θεμελιώδη πυλώνα του εργατικού δικαίου, την υποχρεωτική 11ωρη, ημερήσια ανάπαυση.
• Θεσπίστηκε η σύμβαση μηδενικών ωρών, όπου ο εργαζόμενος είναι στη διάθεση του εργοδότη συνεχώς, μη γνωρίζοντας πότε και πόσο θα εργαστεί.
• Ποινικοποιήθηκε η απεργία.
Την περασμένη εβδομάδα, οι εργαζόμενοι απεργούσαν ζητώντας την απόσυρση του νέου αντεργατικού νομοσχέδιου που συζητείται στη Βουλή, το επονομαζόμενο «νομοσχέδιο της 13ωρης εργασίας». Πρόκειται για ένα νομοσχέδιο το οποίο:
• Διευρύνει τη δυνατότητα 13ωρης εργασίας ημερησίως σε έναν εργοδότη, και μάλιστα με τρόπο που οι εργαζόμενοι οφείλουν υπακοή επί ποινή απόλυσης.
• Διευθετεί τον χρόνο εργασίας σε επίπεδο εβδομάδας, αντί εξαμήνου, πράγμα που διαλύει κάθε ατομικό και οικογενειακό προγραμματισμό.
• Διευκολύνει την απόλυση εργαζομένων χωρίς αποζημίωση, αφού, αν λείψουν πέντε ημέρες από την εργασία, θεωρείται αυτομάτως ότι αποχώρησαν οικειοθελώς.
• Μειώνει τις ημέρες συνεχούς άδειας από δέκα σε πέντε, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει επαρκής χρόνος για διακοπές και ανάπαυση έστω μία φορά τον χρόνο.
• Δίνει πρόσθετα δώρα στους εργοδότες, όπως η δυνατότητα, αντί να κάνουν μόνιμες προσλήψεις, να παίρνουν εργαζομένους για δύο – τρεις μέρες, που θα δουλεύουν 13ωρο, ή η ρύθμιση ότι οι προσαυξήσεις για υπερωριακή απασχόληση και για εργασία σε αργίες δεν υπόκεινται σε ασφαλιστικές εισφορές, πράγμα που αυξάνει τα κέρδη του εργοδότη, αλλά μειώνει τη μελλοντική σύνταξη του εργαζομένου.
Το ακόμα χειρότερο είναι ότι το νομοσχέδιο βάζει σε κίνδυνο τη ζωή, την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων, αφού τα περισσότερα ατυχήματα συμβαίνουν κατά τις τελευταίες ώρες εξαντλητικών ωραρίων, τα οποία επίσης οδηγούν σε έξαρση των επαγγελματικών ασθενειών. Και, βεβαίως, διαλύουν τον όποιο προγραμματισμό.
Κατά την κοινοβουλευτική συζήτηση, η υπουργός Εργασίας είπε ψέματα για πολλά ζητήματα, όπως, π.χ., ότι ενσωμάτωσε προτάσεις συνδικάτων για βελτίωση άρθρων, πράγμα που διέψευσαν τα ίδια τα παρευρισκόμενα συνδικάτα, ζητώντας ρητά όχι τη βελτίωση, αλλά την απόσυρση των επίμαχων άρθρων. Ακόμη πιο εξοργιστικό είναι ότι η ίδια ισχυρίστηκε ότι τη 13ωρη εργασία τη ζητούν οι εργαζόμενοι! Όπως και ότι όλη η κριτική της αντιπολίτευσης εστιάζεται αποκλειστικά στο άρθρο για το 13ωρο. Παρά την τεκμηριωμένη κριτική κατά του νομοσχεδίου, η υπουργός, όπως και οι υφυπουργοί και οι βουλευτές της ΝΔ συνέχισαν να επαναλαμβάνουν με επιμονή τα ίδια στη Βουλή και σε όλα τα κανάλια. Πρόκειται για μια σχολή εντός της ΝΔ που απαξιώνει τον δημοκρατικό, δημόσιο διάλογο, ακολουθώντας κυνικά την τακτική «πες, πες, κάτι θα μείνει».
Κατά την ακρόαση των φορέων στη Βουλή, ρώτησα τους εργοδοτικούς φορείς να ερμηνεύσουν το παράδοξο που συμβαίνει με τους Έλληνες, οι οποίοι εργάζονται τις περισσότερες ώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στις χώρες του ΟΟΣΑ, αλλά έχουν από τις χαμηλότερες αμοιβές. Οι απαντήσεις κυμάνθηκαν από την αυθαίρετη απόρριψη των στατιστικών στοιχείων έως την ορθή επισήμανση της χαμηλής παραγωγικότητας στην Ελλάδα. Βέβαια αποσιώπησαν το ότι η χαμηλή παραγωγικότητα οφείλεται και στην αντεργατική πολιτική της ΝΔ, που για να ενισχύσει την εργοδοτική κερδοφορία προωθεί το μοντέλο της φθηνής εργασίας.
Από τα παραπάνω προκύπτει αδιαμφισβήτητα ότι τόσο οι μισθωτοί εργαζόμενοι (και συνταξιούχοι) όσο και γενικότερα η συντριπτική πλειονότητα των νοικοκυριών όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από μια ταξική πολιτική που υπερασπίζεται μονομερώς τα συμφέρονται των οικονομικά ισχυρών, αλλά γίνεται πλέον σαφές ότι, αν συνεχίσει να κυβερνά η ΝΔ, η θέση της κοινωνικής πλειοψηφίας και οι προοπτικές της χώρας μας θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο. Χρειάζεται επομένως μια προοδευτική πολιτική αλλαγή, που, κατά τη γνώμη μου, μπορεί να διασφαλιστεί μόνο με την Αριστερά σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
