Επί δεκαετίες η Ελλάδα ήταν από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές εξαιρέσεις που δε γιόρταζαν το τέλος του πολέμου και την αντίσταση και την ήττα των ναζί. Εμείς γιορτάζαμε την αρχή του πολέμου.Ευεξήγητο ιστορικά αλλά δυσκολοχώνευτο.
Να τιμούμε λοιπόν την 12η Οκτωβρίου, να τη θυμόμαστε, να μιλάμε για αυτή στα παιδιά. Να τα πηγαίνουμε στην Καισαριανή και στην Κοραή 4 και να τους δείχνουμε ξανά και ξανά τη μνήμη στο σώμα της πόλης. Έχουμε χρέος να το κάνουμε.
Να θυμόμαστε εκείνες τις απίθανες ώρες της ανάτασης πριν αρχίσει η εμφύλια σύγκρουση. Εκείνο το παλλαϊκό ξέσπασμα: Όλος ο λαός στο δρόμο.
Να θυμόμαστε ότι στις 9:15 π.μ. η γερμανική φρουρά της Ακρόπολης κατέβασε την ναζιστική σημαία έπειτα από 1.624 μέρες κατοχής. Να μαθαίνουμε ότι έγινε κατάθεση στεφάνου από τον επικεφαλής των Γερμανών μαζί με τον κατοχικό δήμαρχο Γεωργάτο στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη καθώς οι μηχανοκίνητες φάλαγγες εγκατέλειπαν την Αθήνα μέσω της Ιεράς Οδού. Και να θυμόμαστε πως όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν το χώρο της Πλατείας Συντάγματος, το πλήθος ποδοπάτησε το στεφάνι και στη συνέχεια εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξέσπασαν σε αλαλαγμούς χαράς.
Να μαθαίνουμε στα παιδιά πως ο λαός επίμονα, πεισματικά ζητούσε την τιμωρία των δωσίλογων συνεργατών, αυτών που οι εφημερίδες αποκαλούσαν κομψά «οι ένοπλοι των εθνικών οργανώσεων». Να θυμίζουμε πως οι μετέπειτα ξεπλυμένοι καθαγιασμένοι “πατριώτες” ακόμα και εκείνη τη μέρα πυροβολούσαν από τα μπαλκόνια των ξενοδοχείων τα μέλη των αντιστασιακών οργανώσεων .
Να θυμόμαστε ότι οι ναζί μέχρι τελευταία στιγμή σκόρπιζαν τον όλεθρο καταστρέφοντας τις υποδομές της πρωτεύουσας και γίνονταν συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ και Ελλήνων εργατών με τους ναζί δολιοφθορείς. Έτσι αποτράπηκε η καταστροφή του εργοστασίου παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος στο Κερατσίνι αλλά σημαντικό τμήμα του λιμανιού του Πειραιά ανατινάχθηκε από τους αποχωρούντες Γερμανούς.
Να θυμόμαστε τον λιμό, το σφαγείο με τα βασανιστήρια στη Μέρλιν, το σκοτάδι στα κελιά της Κομαντατούρ στην Κοραή, το αίμα στην Καισαριανή. Να λέμε στα παιδιά για τον Περρίκο και τη βόμβα που σκότωσε τους Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές στα γραφεία της ΕΣΠΟ στην Πατησίων. Για τη σημαία του Γλέζου και του Σάντα, τις λαϊκές συγκεντρώσεις, τους σαλταδόρους και το ξυπόλητο τάγμα.
Και πάνω απ’ όλα, να θυμόμαστε και να τιμούμε την αγαλλίαση ενός λαού που βγήκε στο φως μετά από τα σκοτεινά χρόνια της ναζιστικής κατοχής και τα χρόνια του μεταξικού φασισμού που είχαν προηγηθεί.
Τι ώρες! Τι μεγαλοσύνη!
