Ό,τι ανάβλυσε με τα Τέμπη, με τη Γάζα, η σωματικότητα, η ανυπακοή, η συναισθηματική βύθιση στις στάχτες, είναι ελπίδα για μια νέα πολιτική.:::::
Τα δύο μείζονα συμβάντα, τα Τέμπη και η Γάζα, μας κινητοποίησαν πολλαπλά και με τεράστια ένταση. Ανέδειξαν κρυμμένες ή λανθάνουσες δυνάμεις, δυνάμεις αντίστασης στην αδικία και το παράλογο, τον απανθρωπισμό.
Από αυτή την άποψη, η εθνική τραγωδία και η διεθνής γενοκτονία, καθεμιά με τον τρόπο της, με όλο το σκοτάδι τους, μες στην παγκόσμια αναταραχή, αφυπνίζουν την ελπίδα, ανανεώνουν την πίστη: ότι οι ανθρώπινοι πληθυσμοί δεν έχουν ναρκωθεί, ότι οι άνθρωποι παραμένουν πολίτες, με αισθήματα και λογική, με αξίες, ότι οι άνθρωποι αντιστέκονται και εξεγείρονται, δεν έχουν ισοπεδωθεί από τον φόβο και την αδιαφορία. Δεν είναι λίγο, παρότι τα τέτοια αφυπνιστικά συμβάντα κόστισαν θυσιασμένες ζωές, πολλές ζωές, φέρνουν τρομακτικές απώλειες και βάσανα, άφατο πόνο.
ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ 20ού ΑΙΩΝΑ
Σε μια ιστορική περίοδο, κατά την οποία έτεινε να λησμονηθεί ο τρομερός 20ός αιώνας των ολοκληρωτισμών και των παγκόσμιων πολεμικών σφαγείων, τουλάχιστον από τις νεότερες γενιές, καθώς από τον 20ό αιώνα κρατούσαμε επιλεκτικά την ευημερία και τον εξισωτισμό της Χρυσής Τριακονταετίας, τη σοσιαλδημοκρατία και το κοινωνικό κράτος τότε που υπήρχαν, την ποπ κουλτούρα και τις μικροουτοπίες της ατομικής αυτοπραγμάτωσης, όταν όλοι και όλα μάς έλεγαν ότι η δημοκρατία είναι συμβατή με τον καπιταλισμό, μάλιστα στη νεοφιλελεύθερη εκδοχή του, ότι η ιστορία τελειώνει και όλα θα καλπάζουν με αλγόριθμους και σταρτ-απς, σε αυτά τα χρόνια λοιπόν επανεμφανίζονται τα τέρατα και τα φαντάσματα του παρελθόντος. Πόλεμος, ρατσισμός, ξενηλασία, φασισμοί παλαιοί και νέοι, τυφλή λατρεία της ισχύος και του αυταρχισμού, θαυμασμός για τον ολοκληρωτικό και τον γενοκτόνο, μίσος για τον άλλο, περιφρόνηση για το έλλογο.
ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ
Ό,τι ζούμε τον καιρό των Τεμπών και της Γάζας, τον καιρό της θανατοπολιτικής, ό,τι συμβαίνει με τον τραμπισμό στις ΗΠΑ και τους ακροδεξιούς ζηλωτές στην Ευρώπη, με τους συνασπισμένους υπερπλούσιους και τις καλπάζουσες ανισότητες, με την πλανητική επιτήρηση, συνιστούν ρήξη με ό,τι είχαμε ζήσει κι είχαμε συνηθίσει, ρήξη με τον τρόπο που σκεφτόμαστε και δρούσαμε δημόσια.
Είναι ρήξη εννοιολογική, αλλά και ρήξη συναισθηματική. Εξόχως πολιτική. Η νέα αυταρχική δεξιά χρησιμοποιεί τα συναισθήματα και τις ματαιώσεις των «πολλών», δηλαδή των φτωχών και των νεοπληβείων, για να ανατρέψει το αξιακό πλαίσιο των δημοκρατιών.
Η γλώσσα της αυταρχικής δεξιάς είναι ωμή και λαϊκή, καταγγέλλει τον φιλελευθερισμό και την αριστερά, ήδη ηττημένους και αδρανείς, ως πρωταίτιους της πληβειοποίησης και της απώλειας νοήματος, ως δόλιους κομιστές του ξένου, του ετερόδοξου, του αλλότριου. Και την ίδια στιγμή διευκολύνει την υπερσυσσώρευση πλούτου στην κορυφή της πυραμίδας, θωρακίζει τον κληρονομούμενο πλούτο και τα προνόμιά του, εκποιεί τα κοινά αγαθά, διαλύει τον δημόσιο χώρο.
ΧΕΙΡΑΓΩΓΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ
Κινούσα δύναμη είναι το μίσος για τη δημοκρατία και την ισότητα, και μοχλός για την κατάλυσή τους είναι η χειραγώγηση της ματαίωσης, μοχλός είναι το πληβειακό πλήθος, το διαψευσμένο από τους πατρίκιους του δημοκρατικού καπιταλισμού. Οι χίλμπιλις των ΗΠΑ, οι νεόπτωχοι της δικής μας κρίσης, οι αλαφιασμένοι της πολεμικής Γαλλίας, της Ιταλίας, της Γερμανίας, που «ζουν πάνω από τις δυνατότητές τους», είναι εργαλεία και αναλώσιμα μαζί για την ακροδεξιά των υπερπλούσιων.
ΜΙΚΡΟΑΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ
Απέναντι σε αυτή την ανατροπή υπέρ του αυταρχισμού, η γλώσσα και η σύνολη στάση των φιλελεύθερων και των αριστερών, είναι αυτοκαταστροφική. Ξεκούρδιστοι ως προς το παρόν και το τρέχον, ανυποψίαστοι για το βάθος και τη σφοδρότητα των συναισθημάτων και των ματαιώσεων, βολεμένοι με μικροβεβαιότητες και αυτονόητα, είναι ανίκανοι να αντιδράσουν.
Διότι είναι ανίκανοι να αντιληφθούν, να κατανοήσουν, να αμφιβάλουν, να αυτοαμφισβητηθούν, να εμβαπτιστούν στο διάχυτο κοινωνικό, στο αναδυόμενο πολιτικό, στον καιρό μας.
Κι ακόμη, διότι ανάμεσα στον δομικό μικρο- και μεσοαστισμό της κουρασμένης κεντροαριστεράς των διδακτορικών και των καλών μισθών, αφενός, και αφετέρου στον κόσμο των λαϊκών, του μεροκάματου και της επισφάλειας, των μη πτυχιούχων, των γηπέδων και του Τζόκερ, του αποσαθρωμένου προφορικού πολιτισμού και των πολλαπλών μηντιακών χειραγωγήσεων, ανάμεσά τους ανοίγεται ένα χάσμα, ανθρωπολογικό και πολιτιστικό, βάραθρο βιωματικό και συμβολικό. Σε αυτό το χάσμα ακούγεται πολλαπλάσιος ο λαϊκότροπος τηλεβόας της αυταρχικής δεξιάς.
ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Επανερχόμαστε στην αρχή: Ό,τι ανάβλυσε με τα Τέμπη, με τη Γάζα, ο ακτιβισμός, η αυτοοργάνωση και η ανυπακοή, η συγκρότηση συνειδήσεων στους νέους ανθρώπους, η ευφάνταστη επικοινωνία τους, η σωματικότητα των δράσεών τους, η συναισθηματική βύθισή τους στις στάχτες και τα νεκρά παιδιά του παρόντος, είναι ελπίδα για μια νέα πολιτική.
