Mε ρωτάνε τη γνώμη μου για το ειρηνευτικό σχέδιο στην Παλαιστίνη και γράφω σε σημεία.
1ον και καλύτερο, ο τίτλος: τέλος στο θάνατο.
Το γεγονός ότι ο κόσμος σταματάει να σκοτώνεται είναι ανυπέρβλητο. Είναι ανυπερθέτως το σημαντικότερο γεγονός όλων. Η ζωή είναι το αγαθό όλων των αγαθών. Επομένως, ενώνουμε τις χαρές μας με αυτές όλων των Παλαιστινίων προσφύγων που επιστρέφουν στη ζωή. Ζωή χωρίς σπίτι ναι. Αλλά ζωή! Σπίτι φτιάχνεται.
Τώρα όμως πάω στα “αλλά”. Δεν γίνεται να μην πάω, διότι εκεί είναι ο διάβολος.
Δυστυχώς, το ειρηνευτικό σχέδιο Τραμπ δεν φαίνεται να αποτελεί βάση μιας βιώσιμης ειρήνευσης στην Παλαιστίνη. Και λέω Παλαιστίνη και δε λέω Γάζα διότι για “Παλαιστίνη” πρέπει να μιλάμε όχι για τις περιοχές της. Εξηγούμαι:
Το ειρηνευτικό σχέδιο δεν αφήνει το Ισραήλ να ολοκληρώσει το σχέδιο εκκένωσης της Γάζας, επομένως “μισές δουλειές” έκανε, όπως θα έλεγαν και οι φασίστες υπουργοί του, οι οποίοι μάλιστα δεν το ψηφίζουν καν στην ισραηλινή βουλή. Αυτό σημαίνει ότι το πρόβλημα “Γάζα” δεν εξαλείφθηκε, όπως ήταν η αρχική στόχευση της ισραηλινής κυβέρνησης. Το πρόβλημα αυτό θα εξαλειφόταν διά του έξωσης ή της εξόντωσης των κατοίκων της. Αυτό δεν έγινε, επομένως το εβραϊκό κράτος συνεχίζει σε μέση διάρκεια να αντιμετωπίζει μια κατάσταση που δεν εξυπηρετεί τον σχεδιασμό της ολικής εθνοκάθαρσης. Αυτό είναι το πρόβλημα του Ισραήλ.
Το πρόβλημα των Παλαιστινίων είναι ότι με το ειρηνευτικό σχέδιο κερδίζουν μεν τις ζωές (αυτών που επέζησαν) όμως, όπως γράφει κάπου ο Σπινόζα, οι άνθρωποι αυτοί δεν κερδίζουν “μια ζωή ανθρώπινη, εκείνη που ορίζεται όχι μόνο απο την κυκλοφορία του αίματος και από άλλες κοινές σε όλα τα ζώα λειτουργίες, αλλά προπάντος από το λόγο και από την αυθεντική ψυχική αρετή και ζωή.”
Οι Παλαιστίνιοι κερδίσαν επιβίωση, όχι ζωή κανονική. Ξαναλέω, δεν είναι λίγο – και γι’αυτό είναι μεγάλη ανακούφιση η παύση της σφαγής – αλλά δεν μπορώ να μην βλέπω ότι δύσκολα αρκεί για ειρήνη σε μέση ή μακρά διάρκεια. Διότι, η Παλαιστίνη δεν κερδίζει κάτι στην ανηφόρα της αυτοδιάθεσης, ούτε το σχέδιο περιέχει κάτι, έστω ως υπόνοια αυτοδιάθεσης στο τέλος του τούνελ.
Αυτό που συμβαίνει είναι οτι η Ισραηλινή κατοχή μετασχηματίζεται σε ένα διεθνοποιημένο σχέδιο εποπτείας and that is it.
Σε μακρά διάρκεια, η έκβαση τέτοιων σχεδίων είναι ανοιχτή. Δύο είναι οι δρόμοι: είτε η εγκατάλειψη του σχεδίου της αυτοδιάθεσης, κάτι που ουσιαστικά το παρόν σχέδιο ουσιαστικά πριμοδοτεί ως όρο ειρήνης, είτε νέος πόλεμος με ανοιχτή έκβαση ανάλογα με τους συσχετισμούς.
Να το πω με μια κουβέντα: η νίκη χωρίς την απόλυτη εξόντωση του αντιπάλου, μπορεί να αντέξει στο χρόνο μόνο όταν ο ηττημένος έχει κάτι στο οποίο να νιώθει ότι μπορεί να χτίσει την αξιοπρέπειά του. Αυτό που ο Σπινόζα λέει “αυθεντική ψυχική αρετή”.
Αυτό, στην περίπτωση της Παλαιστίνης δεν υπάρχει. Υπάρχει ένα πιστόλι στον κρόταφο ενός λαού που φυσικά αναγκάζεται για μια ακόμη φορά να συνθηκολογήσει. Όμως, ειρήνη με απόλυτη ταπείνωση εγκυμονεί τον σπόρο της οργής.
Αυτά σκέφτομαι με αφορμή το ειρηνευτικό σχέδιο που μπήκε σε ισχύ. Κλείνω με μια υποσημείωση: το γεγονός ότι το Ισραήλ δεν δέχεται να απελευθερώσει, στο πλαίσιο της ανταλλαγής αιχμαλώτων, τον Μαρουαν Μπαργούτι, τον άνθρωπο που η πλειοψηφία των Παλαιστινίων αναγνωρίζει ακόμη ως φυσικό κοσμικό ηγέτη τους, δείχνει ότι το Ισραήλ προτιμά να έχει απέναντί του μια εξανδραποδισμένη Χαμάς παρά κάποιον άλλο πολιτικό αντίπαλό, για λόγους που μάλλον εύκολα αντιλαμβάνομαστε. Αυτό είναι δυσοίωνο αλλά και δυστυχώς αναμενόμενο. Η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ τόσα χρόνια ουσιαστικά εκούσια – ακούσια πριμοδοτούσε τη Χαμάς για να μην έχει απέναντί της συνομιλητή στον οποίον η Δύση θα έβλεπε μια μικρή ελπίδα.
Κάπως έτσι βρεθήκαμε εδώ που βρεθήκαμε.
