Ο πρόσφατος φόνος του ακροδεξιού οπαδού του Τραμπ, Τσάρλι Κερκ, στις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι η παραστατικότερη δραματοποίηση του πώς η πολιτική της σύγχρονης (ακρο)Δεξιάς είναι θεμελιωδώς πολιτική θανάτου, αναπαράγοντας τις πολιτικές των φασισμών και του αντιδραστικού αυταρχισμού του 20ού αιώνα. Δολοφονήθηκε τη στιγμή ακριβώς που θα ξεκινούσε την επιχειρηματολογία υπέρ της ελεύθερης οπλοχρησίας, από
έναν οπαδό της ίδιας θανατοπολιτικής –αν επιβεβαιωθούν όσα γνωρίζουμε ως τώρα– διαγράφοντας ένα τραγικό κύκλο που επιτέλεσε την αλήθεια της φονικής βίας στην οποία είναι ταγμένοι.
Αποκλεισμοί, απαξίωση, ρατσιστικές διακρίσεις, αδικία, αυταρχισμός, αιματηρή βία, βασανιστήρια και φονικά ενάντια σε χιλιάδες ή και εκατομμύρια μεταναστών/ριών, ξένων κι αλλόθρησκων, ΛΟΑΤΚΙΑ+, γυναικών, πολιτικών αντιπάλων στην Αριστερά, την αυτονομία και τα προοδευτικά κινήματα, ζώων, της ίδιας της φύσης στον πλανήτη. Γι’ αυτή τη θανατοπολιτική μάχονται οι μικροί και μεγάλοι νεοφασισμοί του 21ου αιώνα. Στη ρίζα της βρίσκεται η υπεράσπιση με νύχια και με δόντια των απειλούμενων προνομίων του «λευκού
άνδρα». Αλλά όχι απλώς αυτή. Βρίσκεται η (ακρο)δεξιά λογική και πρακτική της κυριαρχίας που επιζητεί την επιβεβαίωση, την ενδυνάμωση και την ευημερία σε βάρος των ζωών των άλλων. Βρίσκεται Η Έννοια του Πολιτικού (1927), όπως την αποτύπωσε ο ναζί πολιτικός στοχαστής Καρλ Σμιτ, φθάνοντας με χειρουργική ακρίβεια στην καρδιά της απολυταρχικής αντιδραστικής πολιτικής. «Το πολιτικό» γίνεται ένας ριζικός ανταγωνισμός μεταξύ Φίλου και Εχθρού ως αντιμαχόμενων συλλογικών οντοτήτων, ο οποίος δεν ελέγχεται από κανένα εξωτερικό κριτήριο, ηθικό, οικονομικό, αισθητικό ή άλλο.
Σε αυτή τη σύγκρουση, το διακύβευμα είναι η ίδια η ύπαρξη του Φίλου και του Εχθρού: ο ορισμός, οι στόχοι και το πεπρωμένο αυτής της ύπαρξης. Εξού και η ετοιμότητα να φτάσουμε ως τη φυσική θανάτωση του Άλλου αν το κρίνουμε σκόπιμο, όπως τονίζει ο Σμιτ. Η συλλογική ταυτότητα αποκτά ζωή και περιεχόμενο από αυτή την υπαρξιακή σύγκρουση. Σε έναν γυμνό, τραχύ και επικίνδυνο κόσμο, η ακροδεξιά πολιτική δημιουργεί «νόημα» για το «είναι» πρωτίστως μέσα από τη ριζικά βίαιη αντιπαράθεση με το Άλλο.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ, γίνεται φανερό ότι η δική μας παράταξη, ο πολιτικός πλανήτης της ισότητας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της οικολογίας, είναι η παράταξη της ζωής –και μάλιστα, της καλής ζωής– των ανθρώπων και όλης της γης. Πάντα ήταν, αλλά αυτή η αλήθεια συσκοτίστηκε από πρακτικές που μπλέκονταν με τον κόσμο της κυριαρχίας και της θανάσιμης βίας.
Απέναντι σε αυτό τον κόσμο καλούμαστε να αντιπαρατάξουμε όχι τα δικά του όπλα του θανάτου αλλά εκατοντάδες, εκατομμύρια πλοία της ζωής, όπως αυτά που έβαλαν πλώρη ενάντια στη γενοκτονική εκατόμβη στη Γάζα. Πλοία ζωής, ειρήνης και δικαιοσύνης στη Μεσόγειο – σε κάθε μέρος της γης, στην οικονομία, στην υγεία, στην παιδεία, στον πολιτισμό. Παντού. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, καλούμαστε να γίνουμε η πολιτική της ζωής με τον ουσιαστικότερο και δημιουργικότερο τρόπο.
