12 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από την Χρυσή Αυγή και η μνήμη ξύνει τις πληγές μιας περιόδου που δεν πρέπει να την ξεχάσουμε: Την περίοδο που η Χρυσή Αυγή τρομοκρατούσε στα πεζοδρόμια, τις γειτονιές και τις πλατείες.
Εχω την αίσθηση ότι όσο περνάει ο καιρός η μνήμη και η συλλογική συνείδηση διατηρούν επιλεκτικά κάποια κομμάτια της περιόδου αυτής και κάποια άλλα τείνουν να τα απωθήσουν.
Αν κάτι θυμάμαι από εκείνη την περίοδο ήταν ο φόβος. Και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, η αναγγελία του γεγονότος και η πρώτη αντίδραση ήταν η συμπύκνωση όλου του φόβου.
Φόβος να κυκλοφορήσεις, φόβος να μοιράσεις φυλλάδιο, φόβος να κάνεις εκδήλωση, φόβος να κρατάς εφημερίδα ή να φοράς μπλουζάκι που παραπέμπει κάπου.
Αυτό είναι το πιο βαθύ χαρακτηριστικό του φασισμού, που εκείνα τα χρόνια είδαμε το πρόσωπο του να αποκαλύπτεται χωρίς προσχήματα. Ενα σύστημα φόβου αρμονικά δεμένο με την αστυνομία, την δικαστική εξουσία, την Δεξιά του Κυρίου και τα μίντια.
Φόβος που σπάει όμως μέσα από την συντροφικότητα, την αλληλεγγύη, τη συλλογική δράση.
Δεν μας ακύρωσε ο φόβος απέναντι στην Χρυσή Αυγή για αυτό και δεν μας νίκησε. Σε αυτούς τους δρόμους σφυρηλατήθηκαν δεσμοί, σχέσεις και κινήματα απέναντι απέναντι στον φόβο που γεννούσε ο φασισμός.
Σήμερα, 12 χρόνια μετά, την Χρυσή Αυγή τείνουμε να την θυμόμαστε ως μια καρικατούρα αυτού που ήταν. Άλλωστε έχουν ξεδοντιαστεί, έχουν ξεφτιλιστεί, έχουν διαλυθεί.
Δεν είναι όμως έτσι.
Και η δολοφονία του Παύλου Φύσσα πρέπει να μας θυμίζει την αναμέτρηση με το αληθινό πρόσωπο του φασισμού. Και το πόσο επίκαιρη μάχη ήταν, είναι και θα είναι.
