Εχω τη γνώμη πως η έμπνευση που αναζητά ο κόσμος, η διαμόρφωση μιας άλλης προοπτικής, η επανάκτηση της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης δεν μπορούν να προκύψουν από μια τεχνητή συγκόλληση των φθαρμένων κατά τα άλλα σχημάτων. Αν ήταν τόσο εύκολα και απλά τα πράγματα, τότε όποιος μιλούσε για ενότητα και συνεργασία θα κέρδιζε. Κάτι όμως τέτοιο δεν προκύπτει.
Κοινός τόπος όλων των αναλύσεων είναι πως ενώ η κυβέρνηση της Ν.Δ. έχει υποστεί μια μη αναστρέψιμη ζημιά στη σχέση της με το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, η αριστερή – προοδευτική αντιπολίτευση σε όλες τις εκδοχές αγκομαχά και δεν κερδίζει. Το ΠΑΣΟΚ, που θα μπορούσε να αποτελέσει έναν πόλο συσπείρωσης εκμεταλλευόμενο τη βαθιά κρίση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να πάρει τα πάνω του, διότι εξακολουθεί και κινείται κατά βάση στην τροχιά μιας πολιτικής που δεν αμφισβητεί τις βασικές πολιτικές της κυβέρνησης. Ο χώρος της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας δεν μπόρεσε να απαλλαγεί από τις στρατηγικές επιλογές και τα χαρακτηριστικά που είχε την περίοδο προ του 2010.
Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται διατεθειμένος να μάθει από τα λάθη του, που τον οδήγησαν στη σημερινή δεινή θέση. Δεν μπόρεσε να αναστοχαστεί και να εμβαθύνει πάνω στην αντιφατική περίοδο της διακυβέρνησής του. Δεν συνειδητοποίησε πως η κεντρώα στροφή μετά το 2019, η προγραμματική αμορφία, η ρευστοποίηση του κομματικού του οργανισμού και η εν πολλοίς αποϊδεολογικοποίησή του τον οδήγησαν σε εκφυλιστικές καταστάσεις και συνιστούν τις βασικές αιτίες της σημερινής πολιτικής αναξιοπιστίας του. Το δε ΚΚΕ δεν εκπλήσσει κανέναν, κινείται αυτάρεσκα στη στρατηγική της αυτοαναπαραγωγής του και μόνο. Η πλευρά του ΜέΡΑ25, παρά τις επί μέρους ενδιαφέρουσες θέσεις και επεξεργασίες, αδυνατεί να καταλάβει πως έχουν περάσει 10 χρόνια από το 2015. Η ΝΕ.ΑΡ. από μεριάς της, ενώ οι αναλύσεις της βρίσκονται σε σωστή κατεύθυνση, εκπέμπει ένα ασθενές σήμα και ο εγκλωβισμός της σε μια γενικόλογη συζήτηση περί συμμαχιών, που υποτιμά όμως τις προϋποθέσεις και το έδαφος συγκρότησής τους, την καθιστά μη πειστική.
Εχω τη γνώμη πως η έμπνευση που αναζητά ο κόσμος, η διαμόρφωση μιας άλλης προοπτικής, η επανάκτηση της αξιοπιστίας και της εμπιστοσύνης δεν μπορούν να προκύψουν από μια τεχνητή συγκόλληση των φθαρμένων κατά τα άλλα σχημάτων. Αν ήταν τόσο εύκολα και απλά τα πράγματα, τότε όποιος μιλούσε για ενότητα και συνεργασία θα κέρδιζε. Κάτι όμως τέτοιο δεν προκύπτει.
Δεν μπορεί να περιμένεις την ανατροπή των συσχετισμών υπέρ των δυνάμεων της Αριστεράς όταν διατυπώνεις πολιτικές προτάσεις που κινούνται στη λογική του μέσου όρου. Οταν δεν είσαι διατεθειμένος να αναμετρηθείς με τον πυρήνα των πολιτικών και των συμφερόντων που διευρύνουν τις ανισότητες, που οδηγούν στην απώλεια της αγοραστικής δύναμης για την πλειονότητα του κόσμου της εργασίας στα επίπεδα των πρώτων μνημονιακών χρόνων. Οταν δεν έχεις διάθεση να έρθεις σε ρήξη με τα καρτέλ της ενέργειας διεκδικώντας την κατάργηση του Χρηματιστηρίου Ενέργειας. Οταν δεν προτάσσεις την υπεράσπιση των κοινών αγαθών. Οταν δεν ζητάς πολιτικές άμεσης εφαρμογής που θα καθιστούν τη στέγαση για τους φοιτητές εφικτή. Οταν φοβάσαι να μιλήσεις για τη φορολογία του πλούτου. Οταν λες πως είσαι με το περιβάλλον αλλά αρνείσαι να πεις ΣΤΟΠ στις εξορύξεις υδρογονανθράκων. Οταν με σαφήνεια δεν στέκεσαι απέναντι στους υπερεξοπλισμούς, στο ReArm και στην οικονομία του πολέμου που αποτελεί τη βασική κυρίαρχη στρατηγική που προσδιορίζει τα όρια των μελλοντικών πολιτικών στην υγεία, την παιδεία, στο κοινωνικό κράτος. Οταν δεν δημιουργείς τους όρους για την επαναθεμελίωση των δημοκρατικών θεσμών που χτυπήθηκαν αλύπητα τα χρόνια της Ν.Δ.
Εδώ λοιπόν βρίσκεται ο ρόλος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αυτό είναι το έδαφος πάνω στο οποίο θα ανασυγκροτηθεί και θα δράσει. Και επειδή αυτά δεν γίνονται με ευχές, πρέπει να υπάρξουν πρωτοβουλίες για τη ριζοσπαστική ανασύνθεση της Αριστεράς. Οι αντικειμενικές προϋποθέσεις υπάρχουν και οι ανάγκες δεν μπορούν να περιμένουν.
