Διαβάζω ότι η ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να συμμετάσχει στο παγκόσμιο σόου υποκρισίας και να στείλει δύο πολεμικά αεροσκάφη να ρίξουν 8,5 τόνους τροφίμων στη Γάζα. Πίστευα ότι είχαμε τερματίσει το θέμα της γελοιότητας, αλλά πάντα υπάρχει περιθώριο για πιο κάτω.
Κι ενώ υπάρχουν συγκεκριμένα μέτρα που όλες οι ευρωπαϊκές και αραβικές κυβερνήσεις μπορούν να πάρουν για να τερματίσουν τον πόλεμο — τα είχα γράψει σε προηγούμενη ανάρτηση — συνεχίζουν να “καταδικάζουν” το Ισραήλ: Η Αίγυπτος, για παράδειγμα, καταγγέλλει το Ισραήλ για γενοκτονία και την ίδια στιγμή υπογράφει συμφωνία 35 δισ. για το φυσικό αέριο. Η Γερμανία δηλώνει ότι θα σταματήσει τις εξαγωγές όπλων που μπορεί να χρησιμοποιηθούν στη Γάζα (αλήθεια, ποια είναι εκείνα που δεν μπορούν;) και μετά στέλνουν όλοι μαζί αεροπλάνα “με βοήθεια” να πέσει (κυριολεκτικα) στα κεφάλια των ανθρώπων.
Οι εικόνες με πακέτα που πέφτουν από τον ουρανό είναι εντυπωσιακές, γράφουν ωραία στα social media, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για μια επικίνδυνη, αναποτελεσματική και πολιτικά βολική κίνηση που αποσπά την προσοχή από το πραγματικό ζήτημα: η Γάζα χρειάζεται ανοιχτές χερσαίες διόδους, όχι σκόρπια πακέτα από τον αέρα.
ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ:
1. Θέτουν σε κίνδυνο τους ανθρωπους
Τα πακέτα που πέφτουν από μεγάλο ύψος μπορούν να τραυματίσουν ή να σκοτώσουν. Στο Νότιο Σουδάν, το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα, το 2016, έκανε ρίψεις σιτηρων οι οποίες έπεσαν πάνω στους ανθρώπους που έτρεχαν να το μαζέψουν, σκοτώνοντας δεκάδες. Στο Αφγανιστάν το 2001, αμερικανικές ρίψεις τροφίμων είχαν ίδια συσκευασία με πακέτα εκρηκτικών που υπήρχαν διάσπαρτα στη χώρα, προκαλώντας θανατηφόρα σύγχυση — πολλά παιδιά σκοτώθηκαν νομίζοντας ότι ήταν τρόφιμα.
2. Παρέχουν ελάχιστα σε σχέση με τις ανάγκες
Ένα κομβόι φορτηγών μπορεί να μεταφέρει πολλαπλάσια ποσότητα από δεκάδες ρίψεις αεροπλάνων. Ένα φορτηγό μεταφέρει 25 τόνους· δέκα φορτηγά μεταφέρουν 250 τόνους ενα μονο κομβοι μπορει να φερει στη χωρα μεχρι 1250 τονους φαγητου. Συγκρίνετε το αυτό με τους 8,5 τόνους που έριξαν δύο αεροπλάνα — και σκεφτείτε το κόστος.
3. Δημιουργούν χάος και ανισότητες
Συνηθως την βοήθεια την παίρνουν οι πιο δυνατοί -με αποτελεσμα γυναικες, μικρα παιδια, ηλικιωμενοι, ανθρωποι με αναπηριες ή τραυματισμους να μενουν εκτος των ριψεων- ενω υπαρχουν και περιπτωσεις που η βοηθεια μπορει τελικα να καταληξει εντελως αλλου. Το 2016, στο Ντέιρ εζ Ζορ στη Συρία, δυνατοί άνεμοι παρέσυραν ρίψεις του ΟΗΕ σε περιοχές του ISIS· μεγάλο μέρος χάθηκε και το υπόλοιπο πουλήθηκε στη μαύρη αγορά
4. Χωρίς έλεγχο και αξιοπρέπεια
Δεν υπάρχει καταγραφή ή διασφάλιση ότι η βοήθεια φτάνει στους πιο ευάλωτους. Συχνά γίνεται για πολιτική βιτρίνα, όχι για ουσιαστική λύση. Οι άνθρωποι παλεύουν μεταξύ τους για το ποιος θα προλάβει τα πακέτα, και οι ρίψεις τους στερούν ακόμη και το δικαίωμα σε μια ανθρώπινη μεταχείριση.
Κάποιος μπορεί να πει «τι σημασία έχει η αξιοπρέπεια όταν πεθαίνεις από την πείνα» — και θα συμφωνούσα, αν οι ρίψεις όντως έφταναν στους αδύναμους. Αλλά δεν φτάνουν. Κι ας μην κοροϊδευόμαστε: δεν είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος να υποχρεώσουν το Ισραήλ να ανοίξει τις διόδους. Υπάρχει — απλώς δεν θέλουν να τον χρησιμοποιήσουν, γιατί προτιμούν να φαίνονται ως μέρος της “λύσης” για να καλύψουν την υποκρισία τους.
Στη Γάζα, στις ρίψεις που έκανε η Ιορδανία, άνθρωποι έτρεξαν σε εκτεθειμένα σημεία — υπό τον κίνδυνο πυρών — για να πιάσουν ένα πακέτο, ενώ ακολούθησε χάος, με δεκάδες να σπρώχνονται και να τσακώνονται για ένα σακί ρύζι.
5. Δεν λύνουν το πραγματικό πρόβλημα
Στη Γάζα, προμήθειες υπάρχουν — απλώς δεν τους επιτρέπεται η είσοδος. Οι ρίψεις μειώνουν την πίεση σε όσους ελέγχουν την πρόσβαση, νομιμοποιώντας ουσιαστικά τον αποκλεισμό.
Αν δεχτούμε τις ρίψεις ως «αρκετές», τότε δεχόμαστε ότι η πείνα είναι θεμιτό όπλο πολέμου. Και όταν αυτό το αποδέχεσαι, έχεις ήδη πάρει θέση — με τους γενοκτονους.
