Η επίσημη εκδοχή του θανάτου του 23χρονου φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα το βράδυ της 21ης Ιουλίου 1965 στη διάρκεια της διαδήλωσης εναντίον του Βασιλικού Πραξικοπήματος και της Αποστασίας της 15ης Ιουλίου είναι ότι οφειλόταν σε αιμάτωμα στον εγκέφαλο, που προήλθε από χτύπημα κουτιού δακρυγόνου πάνω από τον κρόταφό του, σε συνδυασμό με την εισπνοή τοξικού δακρυγόνου.
Αυτή ήταν η γνωμάτευση του ιατροδικαστή Δημητρίου Καψάσκη, που διενήργησε τη νεκροψία στη σορό του λίγες ώρες μετά τον θάνατό του.
Το πρώτο ερώτημα είναι:
● Πώς διέγνωσε το θανατηφόρο αιμάτωμα χωρίς τομή στο κρανίο και χωρίς μαγνητική αποτύπωση του εγκεφάλου; Και αντίστοιχα τη θανατηφόρο εισπνοή τοξικού αερίου χωρίς εξέταση των πνευμόνων;
Η γνωμάτευσή του μας θυμίζει τις αντίστοιχες των ιατροδικαστών της Πάτρας για τα δολοφονημένα βρέφη.
Το δεύτερο ερώτημα, ακόμη και σε αυτή την εκδοχή, είναι:
● Γιατί δεν παραπέμφθηκαν αυτεπάγγελτα σε δίκη οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της εκτόξευσης των δακρυγόνων, ούτε εκδικάστηκε ποτέ η μήνυση κατ’ αγνώστων, που κατέθεσε την επομένη η οικογένεια του δολοφονημένου;
Το τρίτο ερώτημα είναι:
● Γιατί οι αστυνομικοί που, σύμφωνα με αυτόπτη μάρτυρα, μετέφεραν τον τραυματισμένο φοιτητή σε κλούβα της αστυνομίας (γιατί πραγματικά είχε τραυματιστεί ελαφρά πάνω από τον κρόταφο από κουτί δακρυγόνου) δεν τον μετέφεραν σε κάποιο νοσοκομείο, όπως όλους τους τραυματίες που είχαν συλλάβει το ίδιο βράδυ;
Το τέταρτο ερώτημα είναι:
● Πού βρισκόταν ο τραυματισμένος φοιτητής τις περίπου τρεις ώρες που ήταν στα χέρια της αστυνομίας, μέχρι να μεταφερθεί νεκρός στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού της οδού 3ης Σεπτεμβρίου;
Το πέμπτο ερώτημα είναι:
● Ποιοι ήταν οι δύο άνδρες με τις λευκές ιατρικές μπλούζες που τον μετέφεραν στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών και τον ακούμπησαν νεκρό πάνω στο φορείο του γκαράζ του Σταθμού, χωρίς να αναφέρουν τα ονόματα και την ιδιότητά τους στον φύλακα υπηρεσίας; Και ποιος ο ιδιοκτήτης του επιβατικού αυτοκινήτου με το οποίο τον μετέφεραν, του οποίου τον αριθμό κανένας δεν κατέγραψε;
Το έκτο ερώτημα είναι:
● Γιατί όταν διέγνωσε τον θάνατό του ο γιατρός του Σταθμού Πρώτων Βοηθειών και έστειλε τη σορό του στο νεκροτομείο, κλήθηκε εσπευσμένα ο ιατροδικαστής και έβγαλε σε λιγότερο από μία ώρα τη γνωμάτευσή του;
Το έβδομο ερώτημα είναι:
● Γιατί δεν ενημέρωσαν την οικογένειά του, αλλά μετέφεραν εσπευσμένα τη σορό του στο 3ο Νεκροταφείο με εντολή να θαφτεί πριν από το ξημέρωμα;
Μπορεί την εφαρμογή της εντολής αυτής, προς τη Χωροφυλακή και τον ιερέα του νεκροταφείου, να απέτρεψαν οι σύντροφοι του νεκρού μένοντας φρουρά μπροστά στην πόρτα του νεκροθαλάμου, ανυποχώρητοι απέναντι στο ένοπλο απόσπασμα και το πολυβόλο της Χωροφυλακής, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν ήταν έγκλημα η ίδια η εντολή, που παραβίαζε τόσο τον νόμο περί ταφής, ο οποίος την απαγορεύει πριν περάσουν 24 ώρες από τη διαπίστωση του θανάτου, όσο και τον «άγραφο ηθικό νόμο της Αντιγόνης».
Αυτούς τους δύο νόμους επικαλέστηκαν ο Μίκης Θεοδωράκης και η αντιπροσωπεία των βουλευτών της ΕΔΑ με επικεφαλής τον Λεωνίδα Κύρκο, που έφτασαν ξημερώματα στο 3ο Νεκροταφείο και κατάφεραν τελικά να αποσπάσουν από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης την άρση της αρχικής εντολής του και την παράδοση της σορού του Σωτήρη Πέτρουλα στην οικογένειά του.
Από την εξέταση του λειψάνου του όταν βρισκόταν πλέον στη φροντίδα των δικών του, προέκυψε το όγδοο ερώτημα:
● Πού οφείλονταν οι πυκνές τομές, χιλιοστό χιλιοστό, με νυστέρι του νεκροτόμου, που είχαν εξαφανίσει εντελώς το δέρμα στον λαιμό και τον τράχηλο; Μήπως για να εξαφανίσουν τα ίχνη στραγγαλισμού;
Εκείνη τη «μεγάλη νύχτα» ακολούθησα, μαζί με συντρόφους, του Σωτήρη και δικούς μου, τη διαδρομή από τον τόπο της σύγκρουσης στη διασταύρωση της Σταδίου με τη Χρήστου Λαδά και Εδουάρδου Λω, στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών της 3ης Σεπτεμβρίου, στο νεκροτομείο της οδού Μασσαλίας, στο 3ο Νεκροταφείο. Και το ξημέρωμα της επόμενης μέρας στο σπίτι του στα Σεπόλια. Είμαι, δηλαδή, αυτόπτης μάρτυρας των διαδοχικών φάσεων του εγκλήματος.
Και το τελευταίο ερώτημα:
● Γιατί δεν διέψευσε κανείς αυτές τις βάσιμες ενδείξεις, που αποτελούν έμμεσες καταγγελίες -γιατί δεν μπορούσα να έχω, βέβαια, αποδείξεις-, όταν τις ανέφερα στα κείμενά μου που δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα «Αυγή» στις 21 και 22 Ιουλίου του 2005, στο ένθετο HOTDOC HISTORY της εφημερίδας «Documento» στις 22 Φεβρουαρίου του 2016 και σε συνέντευξή μου στην ΕΡΤ στην εκπομπή «Η Μηχανή του Χρόνου» με θέμα «Ο δρόμος προς τη χούντα», που μεταδόθηκε στις 21 Ιουλίου του 2020;
Για τους λόγους της δολοφονίας του Σωτήρη Πέτρουλα, που δεν ήταν απλώς ένας δημοκράτης-αριστερός φοιτητής, θύμα «παράπλευρης απώλειας» σε μια διαδήλωση, όπως ισχυρίζονται οι θύτες του, θα μπορούσαμε να επανέλθουμε.
Συμπέρασμα: Διαχρονική η μέθοδος της συγκάλυψης των φυσικών και ηθικών αυτουργών των πολιτικών δολοφονιών, που φτάνει μέχρι τις μέρες μας, μέχρι τη συγκάλυψη των ενόχων της μαζικής δολοφονίας των Τεμπών.
O Γιώργος Βοϊκλής ήταν σύντροφος του Σωτήρη Πέτρουλα κι ένας από αυτούς που σήκωσαν το φέρετρό του από τη Μητρόπολη μέχρι το 1ο Νεκροταφείο στις 23 Ιουλίου του 1965
