Η νέα πραγματικότητα της λειψυδρίας, τα μειωμένα κατά 50% υδατικά αποθέματα, το στοίχημα των αναπροσαρμογών για να μη στεγνώσει η χώρα και πούμε το νερό νεράκι, επαναφέρνουν στο προσκήνιο τις δραματικές συνέπειες της κλιματικής κρίσης και την ανάγκη άμεσης αφύπνισης, όσο και συνολικής αντιμετώπισης του προβλήματος.
Ο καθηγητής Ολοκληρωμένης Διαχείρισης Υδατικών Πόρων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, Νικήτας Μυλόπουλος αξιολόγησε μέσω του ΑΘΗΝΑ 9.84 τις κυβερνητικές ανακοινώσεις, με αφορμή την ανακοίνωση εθνικού σχεδιασμού για αυτόν τον ζωτικής σημασίας πόρο.
*ΑΝΑΔΟΜΗΣΗ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΑΝΤΙ ΛΥΣΗΣ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Ο καθηγητής αμφισβήτησε τον εθνικό χαρακτήρα του project επισημαίνοντας ότι δεν είναι ξεκάθαρο ποιος το εκπονεί, ούτε αν υπήρξε ή προβλέπεται μελλοντικά κάποια διαβούλευση με ειδικούς επιστήμονες που θα καταθέσουν τις απόψεις τους.
«Σίγουρα δεν είναι εθνικό σχέδιο, σίγουρα δεν αφορά τη λειψυδρία. Σίγουρα πρόκειται για μια απόπειρα αλλαγής του διοικητικού καθεστώτος και του τρόπου διαχείρισης του νερού, ενώ δεν ακούστηκε τίποτε για το ποιος ευθύνεται» ήταν η εκτίμησή του.
*ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΗΝ ΑΠΑΡΧΑΙΩΜΕΝΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΡΔΕΥΣΗΣ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟ ΤΗΣ ΣΠΑΤΑΛΗΣ ΝΕΡΟΥ
Ο κ. Μυλόπουλος ξεκαθάρισε ότι η λειψυδρία έχει πολιτική διάσταση και δεν πρέπει να συγχέεται με την ξηρασία ή την κλιματική κρίση, οι οποίες εντείνουν το πρόβλημα, αλλά δεν συνιστούν γενεσιουργές του αιτίες.
Όπως είπε «Ευθύνεται η υπερκατανάλωση του νερού σε όλους τους τομείς, ειδικότερα στον αγροτικό τομέα όπου κατευθύνεται το 80% του νερού» και χαρακτήρισε αναμενόμενο το περιβαλλοντικό αδιέξοδο, που αντιμετωπίζει ο τόπος
Σημείωσε την «ανάγκη αλλαγής στο αγροτικό, υπερεντατικό μοντέλο παραγωγής και καλλιέργειας» υπογραμμίζοντας «ελλείψεις σε έργα υποδομής, με εκτεταμένα δίκτυα μεταφοράς και διανομής νερού. Δηλαδή εγγειοβελτιωτικά έργα υψηλού κόστους, προκειμένου να μην ξοδεύεται σε πεπαλαιωμένες αρδευτικές μεθόδους το μισό από το υπάρχον νερό και να μειωθεί η σπατάλη του».
Κατήγγειλε ότι αποσιωπάται – ίσως σκόπιμα – αυτός ο κρίσιμος παράγοντας, ενώ χαρακτήρισε από τα μεγαλύτερα παγκοσμίως το ελληνικό υδατικό αποτύπωμα, με την έννοια της κατά κεφαλή χρήσης.
«Ξοδεύουμε – δυστυχώς με διαφορά- το μεγαλύτερο ποσό νερού ανά στρέμμα στην Ευρώπη ίσως και παγκοσμίως, οπότε πρέπει να δούμε σοβαρά τις καλλιέργειές μας».
ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΜΕ ΤΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΥΔΑΤΩΝ
«Τα αγροκλιματικά μοντέλα που επεξεργαζόμαστε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας προσδιορίζουν με ακρίβεια τι και που μπορεί καλλιεργηθεί, στη βάση των φυσικών διαθέσιμων.
Έχουμε λοιπόν στη διάθεσή μας, όλα τα απαραίτητα εργαλεία για τις εδαφικές ζώνες όπου μπορεί να καλλιεργηθεί ο,τιδήποτε, αφού προσμετρηθεί αναλόγως και ο οικονομικός παράγοντας που υπεισέρχεται. Χωρίς να παραβλέπεται και ο τρόπος παραγωγής.
Η βιομηχανοποίηση της γεωργίας και η εντατικοποίηση της γεωργικής εκμετάλλευσης με παράλειψη όλων των γνωστών, καλών πρακτικών, αποτελούν με τη σειρά τους παράγοντες που οδηγούν στην κατασπατάληση των υδατικών διαθέσιμων».
ΠΩΣ ΘΑ ΛΥΘΕΙ Η ΕΞΙΣΩΣΗ ΤΗΣ ΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΝΕΡΟΥ ΣΤΟ ΛΕΚΑΝΟΠΕΔΙΟ
«Η δύσκολη κατάσταση με το νερό στην Αττική επιτείνεται από την κλιματική κρίση. Οι άνθρωποι της ΕΥΔΑΠ αγωνίζονται να εξασφαλίσουν επάρκεια νερού για τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου σε έναν μελλοντικό ορίζοντα. Τα έργα βάσης είναι απαραίτητα, ενώ μόνο ασπιρίνες μπορούν να θεωρηθούν όσα ακούγονται στο δημόσιο διάλογο για μεταφορά νερού με υδροφόρες».
ΣΤΕΝΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ – ΣΤΕΡΕΥΟΥΝ ΤΑ ΥΔΑΤΙΚΑ ΔΙΑΘΕΣΙΜΑ
«Η λειψυδρία στην Αθήνα και αλλού, είναι σωρευτική, επιδεινώνεται κάθε χρόνο και δεν αντιμετωπίζεται με συνταγές του παρελθόντος και λύσεις του ποδαριού».
Ολοκληρώνοντας την συνέντευξή του στο σταθμό της πόλης, ο καθηγητής Νικήτας Μυλόπουλος έκανε λόγο για ανύπαρκτα επιχειρήματα που καλύπτονται από μανδύα επιχειρηματολογίας με πομπώδεις εκφράσεις κι εθνικά σχέδια, επικοινωνιακής στόχευσης.
