« Ευχόμαστε ειρήνη, δικαιοσύνη και ελεύθερη Παλαιστίνη!» Μία από τις γνωστότερες χριστουγεννιάτικες μελωδίες, διαφορετικοί στίχοι. Ευρωπαίοι και αμερικανοί καλαντιστές άδραξαν την ευκαιρία. Ενημερώνοντας με φυλλάδια και συζητήσεις, μαζεύοντας χρήματα για αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα, έδωσαν νόημα στα εορταστικά προτάγματα αλληλεγγύης. Όπως έκαναν εκατοντάδες άνθρωποι όταν πήγαν, παραμονή Πρωτοχρονιάς, στη νεοϋορκέζικη Times Square όχι για να γιορτάσουν την αλλαγή του χρόνου αλλά – αντιθέτως- για να απαιτήσουν σιγή και σεβασμό στα θύματα της σφαγής. Τα μεγάφωνα της αστυνομίας προειδοποιούσαν με συλλήψεις, απαιτώντας διάλυση της συγκέντρωσης. Οι άνθρωποι έμειναν εκεί, ρωγμή στον ενθουσιασμό γηγενών και τουριστών, την ώρα της αντίστροφης μέτρησης προς τη νέα χρονιά. Αυτός ήταν εξάλλου ο στόχος.
Τον ίδιο δρόμο έμπρακτης αλληλεγγύης ακολούθησαν όσοι πολίτες μήνυσαν τον πρόεδρο Μπάιντεν για παράβαση νομοθεσίας, καθώς επέτρεψε την πώληση όπλων σε διαπράττοντες εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Περισσότεροι από 500 Καλιφορνέζοι που έκαναν το ίδιο σε δύο Δημοκρατικούς Γερουσιαστές της πολιτείας τους, επειδή ψήφισαν υπέρ αυτής της πώλησης.
Η χαρά του να έχεις συνείδηση
Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, το Δουβλίνο φιλοξένησε ένα μεγάλο πάρτι με ορχήστρες και χορό. Ήταν η απάντηση των Ιρλανδών στην απόφαση της κυβέρνησης Νετανιάχου να κλείσει την πρεσβεία του Ισραήλ στη χώρα, επειδή αναγνώρισε το κράτος της Παλαιστίνης , στήριξε την προσφυγή της Νότιας Αφρικής κατά του Νετανιάχου στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (με τα γνωστά αποτελέσματα) ενώ ο πρόεδρος της Μάικλ Χίγκινς δήλωσε πως η σιωπή των πολλών που κατέχουν εξουσία βοηθάει στην ατιμωρησία εγκλημάτων κατά αμάχων πολιτών, στη Γάζα, το Σουδάν, την Ουκρανία. Οι Δουβλινέζοι το γλέντησαν και οι αρχές της πόλης αποφάσισαν να μετατρέψουν το κενό πλέον κτίριο σε μουσείο Παλαιστινιακής ιστορίας και πολιτισμού.
Γραμμή έμπρακτης αλληλεγγύης ακολουθεί και η κυβέρνησή Σάντσες στην Ισπανία. Όχι μόνο αναγνώρισε το Παλαιστινιακό κράτος αλλά απαγόρευσε την εξαγωγή όπλων προς το Ισραήλ από τα λιμάνια της, μπλοκάροντας τη μεταφορά τους από αμερικανικά πλοία. Φυσικά οι ΗΠΑ έστειλαν την Ομοσπονδιακή Επιτροπή Ναυτιλίας να ερευνήσει κατά της Ισπανίας, πλην όμως με τις αποφάσεις περί εγκλημάτων πολέμου των διεθνών δικαστηρίων στο χέρι, οι Ισπανοί ουδόλως πτοήθηκαν.
Τίποτα δεν πάει χαμένο
Όσο κι αν δεν αποτελούν πλειοψηφία, οι ισραηλινοί πολίτες που τάσσονται κατά του πολέμου και υπέρ της ανεξαρτησίας των Παλαιστινίων δεν καταθέτουν τα όπλα. Ή μάλλον, αυτό ακριβώς κάνουν. Ο αριθμός των αρνητών στράτευσης αυξάνει συνεχώς , δεν αρκούνται όμως στην ατομική τους στάση. Εφοδιασμένοι με αφισέτες και ενημερωτικό υλικό, οι νέοι προκαλούν συζητήσεις στους σιδηροδρομικούς σταθμούς με τους συνομηλίκους τους που κλήθηκαν να υπηρετήσουν. Γνωρίζουν ότι τους περιμένει διετής φυλάκιση και δεν είναι λίγες οι φορές που γονείς συνοδεύουν τα παιδιά τους μέχρι την πόρτα των στρατιωτικών αρχών, κρατώντας δέματα με είδη πρώτης ανάγκης. Η οργάνωση «Δίκτυο αλληλεγγύης αρνητών ( « Refusers Solidarity Network») και ο πρόεδρος της Ζίμρι Ζαμερέτ που εξέτισε την ποινή φυλάκισης του, θυμίζει ότι το κύμα αρνητών συνέβαλε αποφασιστικά στο τέλος της εισβολής στη Γάζα το 1982 και του Ισραηλινο-Λιβανικού πολέμου το 2003. Ο ισραηλινός στρατός ξεμένει πάλι από εφεδρείες κι αυτό δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Το δίκτυο παρέχει νομική, ηθική και υλική στήριξη στους νέους και τις νέες που αρνούνται να καταταγούν, προωθεί δυναμικά τις σχετικές πληροφορίες διεθνώς και υλοποιεί καμπάνιες ενημέρωσης και στήριξης εντός της χώρας.
Καμιά φορά, η στήριξη εμφανίζεται με τρόπους αναπάντεχους. Όπως η ομιλία του ραβίνου βουλευτή Γκιλάντ Καρίν, πρώην μέλους του ισραηλινού στρατού, που την παραμονή των Χριστουγέννων είπε στους συναδέλφους του στην Κνεσσέτ πως αν ισχυρίζονται ότι ανάμεσα στους 2,3 εκ. Παλαιστινίων δεν υπάρχει ούτε ένας αθώος, σημαίνει ότι το εβραϊκό και δημοκρατικό τους DNA είναι βαριά άρρωστο και πως θα πρεπε να ντρέπονται που αγγίζουν την Τορά.
Βαθιά αγανάκτηση έσπρωξε και όσους διαδήλωναν κατά της κατεδάφισης 21 σπιτιών Παλαιστινίων στην περιοχή Σιλβάν της Ιερουσαλήμ, διακόπτοντας εκδήλωση του Δημάρχου Μοσέ Λεόν.
«Ω, αποκλεισμένη πόλη της Βηθλεέμ»
Από τη θεωρία στην πράξη, ένα κουράγιο δρόμος. Φέτος τα Χριστούγεννα, ο δήμαρχος της Βηθλεέμ Αντόν Σαλμάν και οι θρησκευτικοί ηγέτες εναρμονίστηκαν πλήρως. Δέντρα δε στολίστηκαν φώτα δεν άναψαν, εορτασμοί δεν υπήρξαν, σε ένδειξη συμπαράστασης στον πληθυσμό της Γάζας. Εξάλλου, και ο Πάπας στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του προς όλους τους καθολικούς Καρδινάλιους στη Ρωμαϊκή Κουρία, μίλησε για σκληρότητα και σφαγή στη Γάζα, στο πνεύμα της προηγούμενης δήλωσης του περί γενοκτονίας του Παλαιστινιακού λαού. Ο ισραηλινός πρωθυπουργός ενοχλήθηκε ιδιαιτέρως. Ο Ποντίφικας πάλι καθόλου βλέποντας την παραδοσιακή φάτνη με το θείο βρέφος ξαπλωμένο σε παλαιστινιακή καφίγια. Ο απεσταλμένος της Αγίας Έδρας στη Γάζα, Καρδινάλιος Πιερμπαττίστα Πιτζαμπάλ, ανέφερε οτι η απόλυτη φρίκη και ένδεια συνυπάρχουν με το πείσμα για ζωή. « Δε θα το βάλουμε κάτω», κατέληξε, στον αγώνα υπέρ των αδικημένων.
Όσο για το Χριστουγεννιάτικο κήρυγμα του Μουνθέρ Ισαάκ στην Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία της Βηθλεέμ, πήγε κάπως έτσι: « Δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμα συζητάμε αν υπάρχει γενοκτονία. Αυτό είναι προφανές. Το ερώτημα είναι γιατί η εκκλησία και οι κυβερνήσεις δεν τη σταματούν. Αυτό λέει πολλά για τις αξίες και την υποκρισία τους».
«Βεβαιωθείτε ότι ξέρουν πως υπάρχουμε»
Σωτηρία της ψυχής, σωτηρία της ζωής.Ο βομβαρδισμός του νοσοκομείου Καμάλ Αντάν και η σύλληψη του διευθυντή του, Χουσσάν Αμπού Σαφίγια, πυροδότησε αλλεπάλληλα κύματα πίεσης από τη διεθνή ιατρική κοινότητα για άμεση παύση κάθε συνεργασίας με ισραηλινούς επιστημονικούς φορείς, αναγκάζοντας πανεπιστήμια και ινστιτούτα να αναθεωρήσουν, ενώ πολλαπλασιάστηκαν οι προσπάθειες συλλογής υγειονομικού και ιατρικού υλικού για τη Γάζα. Εκπρόσωπος των εθελοντών γιατρών στην περιοχή δήλωσε σε συνέντευξη Τύπου πως η μεγαλύτερη βοήθεια που ζητούν οι άνθρωποι είναι να ξέρει ο κόσμος πως υπάρχουν.
Για αυτό το δικαίωμα στην ύπαρξη, τη ζωή, την ελευθερία έχουν νόημα όλες οι πράξεις αλληλεγγύης, κόντρα στον κυνισμό αλλά και τις φοβίες που ακολουθούν -και εντέχνως ενισχύονται- μετά τις τυφλές επιθέσεις κατά πολιτών στη γαλλική συνοικία της Νέας Ορλεάνης, ανήμερα Πρωτοχρονιάς και στο Trump International Hotel στο Λας Βέγκας, την επόμενη: 15 νεκροί και 35 τραυματίες ο απολογισμός του πρώτου χτυπήματος, 7 τραυματίες του δεύτερου. Συνδέονται ή όχι τα δύο γεγονότα, γνωρίζονταν ή όχι οι δράστες, ήταν ή όχι οπαδοί του ISIS, μικρή σημασία έχει. Οι συνέπειες στην κοινή γνώμη είναι το σημαντικό και οι απειλές Τραμπ πως όλα θα αλλάξουν στην ασφάλεια των ΗΠΑ. Εν ολίγοις, απέναντι στην « ανικανότητα» των Δημοκρατικών, ακόμα μεγαλύτερη στρατικοποίηση της καθημερινής ζωής και περιστολή δικαιωμάτων. Πόσο βολική συγκυρία!
Όταν οι καλλιτέχνες σώζουν την αξιοπρέπεια μιας χώρας
Από προχτές, η Ελλάδα μαζί με τη Δανία, τη Σομαλία, το Σουδάν και τον Παναμά, αρχίζει τη θητεία της ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ήδη ο κ. Γεραπετρίτης με περισσή αμετροέπεια διαμήνυσε πως η χώρα ( δηλαδή η πολιτική ηγεσία) θα αναπτύξει πρωτοβουλίες στα εξής πεδία: ειρήνη, ανάπτυξη, ασφάλεια, ανθρώπινα δικαιώματα, περιορισμό της ανθρωπιστικής κρίσης, προστασία γυναικών και παιδιών, κλιματική αλλαγή, ασφάλεια στη θάλασσα, Ουκρανία, Μέση Ανατολή. Εννοείται ότι η εν λόγω ηγεσία έχει παταγωδώς αποτύχει σε όλα τα παραπάνω. Μοναδική πράξη αλληλεγγύης που διαδόθηκε αυτές τις μέρες από τα διεθνή δίκτυα είναι της Νατάσσας Μποφίλιου, της Μάρθας Φριτζήλα και όσων έστησαν με τον Φοίβο Δεληβοριά το πρωτοχρονιάτικο ταξίδι στο Σύνταγμα, προς μεγάλη σύγχυση της πολιτικής ηγεσίας. Οι ευχές για αλληλεγγύη είναι κοινοτοπία. Οι πράξεις αλληλεγγύης είναι πολιτική επιλογή.
Όλγα Αθανίτη
