Και βέβαια το MEGA δεν είναι «βοθροκάναλο» όπως «βοθροκάναλα» δεν είναι και τα υπόλοιπα ιδιωτικά κανάλια, ακόμα και τα πλέον κίτρινα που στο κυνήγι της κλειδαρότρυπας επιμένουν να ρίχνουν κλεφτές ματιές συμπάθειας στους ακροδεξιούς και τους χρυσαυγίτες.
Ο παραπάνω όρος πέρα από το ότι αποτελεί απόρροια ενός γενικευμένου «αυριανισμού», είναι εξευτελιστικός και δεν προσδιορίζει το τι ακριβώς έκανε (φυσικά όχι μόνο) το MEGA ειδικά στην περίοδο της οικονομικής κρίσης και ακόμα ειδικότερα από τη στιγμή που οι «αιώνιοι» πολιτικοί αντίπαλοι αποφάσισαν να συγκυβερνήσουν.
⇒ Κατέρρευσε από την επομένη όλο το μέχρι τότε «πετυχημένο» μιντιακό οικοδόμημα των δημοσιογραφικών “ντουέτων” που κυριάρχησαν στα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά παράθυρα με τον ένα δημοσιογράφο-σχολιαστή να λαμβάνει θέση υπέρ του ΠΑΣΟΚ και τον έτερο υπέρ της ΝΔ άσχετα με το ποιο από τα δύο κόμματα κυβερνούσε και να γίνεται έστω ένας υποτυπώδης διάλογος. Ηδη βέβαια όλοι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί-εφοπλιστικοί όμιλοι με τα στελέχη τους «στο γυαλί και στον αέρα» και τα δύο κόμματα εξουσίας είχαν συνάψει στενές σχέσεις ακόμα και συγγενικές μεταξύ τους. Τα ίδια πρόσωπα πολύ συχνά πηγαινοέρχονταν σε πολιτικές, βουλευτικές, υπουργικές, δημοσιογραφικές και επιχειρηματικές θέσεις προωθώντας τους εκάστοτε «μέντορες» τους.
⇒ Παρούσες διαχρονικά ήταν και οι απολύτως κοινές «συνταγές» σερβιρισμένες από όλα τα ιδιωτικά ΜΜΕ: η προβολή της εγκληματικότητας των «λαθρομεταναστών» που σημειωτέον δεν περιείχε ποτέ τον όρο πρόσφυγας, η προβολή αποκλειστικά των μικρών ή μεγάλων επεισοδίων από τις μαζικότατες απεργίες και συγκεντρώσεις, η διαχρονική παρουσίαση των Εξαρχείων ως εμπόλεμη ζώνη, η παραβίαση κάθε δικαιώματος στο τεκμήριο αθωότητας οποιουδήποτε είχε συλληφθεί ως ύποπτος, η στηλίτευση της κάθε απεργίας που… εμπόδιζε πάντα την ομαλή ζωή των υπολοίπων πολιτών κλπ.
Μάλιστα όταν το 2013 οι βασικοί συντελεστές των ειδήσεων “έπεφταν από τα σύννεφα” με την δράση της Χρυσής Αυγής δεν άρθρωσαν λέξη για το πώς η δράση αυτή γιγαντώθηκε με τη διασπορά του φόβου μέσω της τηλεοπτικής εικόνας ή του ραδιοφωνικού αέρα.
Προφανώς λοιπόν και το κάθε MEGA δεν είναι «βοθροκάναλο». Ήταν και είναι ένα αυστηρά στρατευμένο πολιτικά και επιχειρηματικά Μέσο (όπως και τα περισσότερα) και ίσως αυτή είναι και η βασική εξήγηση του πώς έφτασε ο κόσμος να μην ακούει ειδήσεις και να θεωρεί ότι όλοι του λένε ψέματα. Την εποχή της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου τα τεράστια σκάνδαλα οργανισμών, δημόσιων και ιδιωτικών φορέων, τραπεζών, χρεοκοπημένων νοσοκομείων, οι ρεμούλες με τα φάρμακα, η διασπάθιση δημοσίου χρήματος και τα επιλεκτικά δάνεια με «αέρα» εν μέσω κρίσης ανήκαν στις απαγορευμένες ζώνες. Ακόμα και τώρα η κάθε καυτή δικογραφία οικονομικού σκανδάλου χαρακτηρίζεται αυτόματα ως προσπάθεια «αλλαγής της ατζέντας». Κι όταν οι εργαζόμενοι της δημόσιας τηλεόρασης κατάφερναν αφενός να ενημερώνουν με κάποιες χαραμάδες αντικειμενικότητας τους πολίτες και αφετέρου να διεκδικούν αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, οι επίδοξοι «Μαδούρο», «Ερντογάν» και «Άσαντ» της Ελλάδας απλά την καταργούσαν μέσα σε μία νύχτα.
Είναι αξιοσημείωτο ότι σήμερα για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση δεν υπάρχει στα συστημικά «ανεξάρτητα» ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ ούτε ένας δημοσιογράφος ή σχολιαστής που να είναι τοποθετημένος υπέρ της κυβέρνησης. Επιπλέον δεν υπάρχει επίσης (σχεδόν) κανένας που να μη στρέφεται εκ των προτέρων κατά της όποιας κυβερνητικής πρωτοβουλίας: η χειρότερη κυβέρνηση που είχε ποτέ ο τόπος, άχρηστοι, εμμονικοί, ιδεοληπτικοί, απατεώνες, γιαλαντζί αριστεροί, σταλινικοί ακόμα και θιασώτες δικτατοριών είναι οι χαρακτηρισμοί που εκπέμπονται ολόκληρο το 24ωρο. Η κριτική και η αντίθεση της 4ης ραδιοτηλεοπτικής εξουσίας θα ήταν θεμιτή φυσικά απέναντι σε κάθε κυβερνητικό σχηματισμό αλλά στην Ελλάδα πρώτη φορά έχει αυτή την τόσο συστρατευμένη και τοποθετημένη πολιτικά έκφραση χωρίς ούτε καν τα στοιχειώδη προσχήματα.
Τα δελτία ειδήσεων έγιναν βέβαια σταδιακά πόλος παραγωγής πολιτικής στράτευσης. Συκοφαντίες, ψεύδη, ανακρίβειες, κατασκευές και πρόκληση φόβου και πανικού οδήγησαν στη σημερινή εικόνα που έχουν οι πολίτες για την ποιότητα της ενημέρωσης και την ακεραιότητα των δημοσιογράφων.
Η δημοσιογραφική κατρακύλα που έσβησε τις διαχωριστικές γραμμές στην ενημέρωση, πολτοποίησε τη δεοντολογία και τα έκανε όλα ίσωμα στο βωμό της εξυπηρέτησης των «μεγάλων» στόχων της πολιτικής και επιχειρηματικής ιδιοτέλειας, είναι παρούσα παντού και δυστυχώς ελάχιστοι αντιλαμβάνονται το πού μπορεί να οδηγήσει.
Άντα Ψαρρά
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
