Το 1964, οι Δημοκρατικοί εξέλεξαν διά βοής τον Τζόνσον υποψήφιο πρόεδρο.
Οι Ρεπουμπλικανοί έχασαν τον έλεγχο της διαδικασίας, με αποτέλεσμα το χρίσμα του υποψήφιου να το κερδίσει ο γερουσιαστής Μπάρι Γκολντγουότερ, το επικοινωνιακό στίγμα του οποίου είχε χαρακτηρισθεί ως καρναβαλικό.
Οταν στις αρχές του 2016 άρχισαν να πυκνώνουν οι φήμες για υποψηφιότητα Τραμπ, πολλοί θυμήθηκαν όχι μόνον τον Γκολντγουότερ αλλά και τον Ρέιγκαν.
Κανείς όμως δεν μπήκε στον κόπο να ανακαλέσει στη μνήμη τον υποψήφιο των Δημοκρατικών στις εκλογές του 2000, Αλ Γκορ.
Ο Γκορ έκανε το μέχρι τότε αδιανόητο: αμφισβήτησε επίσημα το οριακό εκλογικό αποτέλεσμα στη Φλόριντα, αρνούμενος να συγχαρεί τον αντίπαλό του, Μπους, τον νεότερο.
Στην αρχή της προεκλογικής εκστρατείας του 2016, κυκλοφόρησαν σενάρια επί σεναρίων για τους Βαρόνους του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, που θα έδιωχναν τον αλεξιπτωτιστή Τραμπ.
Στη συνέχεια οικοδομήθηκε η προσδοκία ότι μπορεί να στοιχειοθετηθεί κατηγορία σε βάρος του Τραμπ, ότι χειραγωγείται από τον Πούτιν.
Τα αποτελέσματα των εκλογών το 2016 μεταξύ Τραμπ και Κλίντον και το 2020 μεταξύ Μπάιντεν και Τραμπ, αλλά και το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων εκλογών του 2018 καταδεικνύουν ότι ο τραμπισμός με ή χωρίς τον Τραμπ ήλθε για να μείνει.
Η κοινή γνώμη που απαξιώνει το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ αναγνωρίζει τον εαυτό της στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του Τραμπ, που παραπέμπουν σε παράσταση τσίρκου.
Οταν στις 20.1.2021 ο Μπάιντεν αντικατέστησε τον Τραμπ στον Λευκό Οίκο, η πλειονότητα των πολιτικών αναλυτών πίστευε ότι έκλεισε η σύντομη και ταραγμένη πολιτική διαδρομή του Τραμπ, με αποκορύφωμα την παρότρυνση του αποχωρούντος προέδρου προς τους οπαδούς του να καταλάβουν το Κογκρέσο.
Μια ομοβροντία δικαστικών εκκρεμοτήτων θα υποχρέωνε τον Τραμπ να μην αποπειραθεί καν να διεκδικήσει το χρίσμα.
Η επίθεση των Δημοκρατικών στον Τραμπ έγινε με κριτήρια αισθητικής και πολιτικής ορθότητας και ποτέ με αμιγώς πολιτική προσέγγιση και συγκεκριμένη ατζέντα.
Η παγκοσμιοποίηση οδήγησε στην ασύντακτη αποβιομηχάνιση των ΗΠΑ και σκότωσε το αμερικανικό όνειρο, στηριγμένο σε δεδομένα που εξασφαλίζουν συνοχή και σταθερότητα σε μια ετερόκλητη πληθυσμιακά και πολιτισμικά χώρα.
Η αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος από τον Γκορ, το 2000, φώτισε τις ΗΠΑ ως δύο χώρες στη συσκευασία της μίας.
Πολλοί μιλούν για ατμόσφαιρα παραμονών εμφύλιας σύγκρουσης, που δεν πρόκειται να τερματισθεί όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της μονομαχίας Τραμπ – Χάρις.
Η εσωτερική κρίση στις ΗΠΑ έχει επίσης σχέση συγκοινωνούντων δοχείων, με την προσπάθεια της μέχρι πρόσφατα μόνης υπερδύναμης να ελέγξει την ανάδυση νέων κέντρων περιφερειακής και παγκόσμιας ισχύος.
Οι ΗΠΑ χωρίς τον βολονταριστικό δυναμισμό των πρώτων αποίκων της Νέας Αγγλίας αλλά και των χρυσοθήρων που έτρεχαν στην Αγρια Δύση, καλούνται να πάψουν να νοσταλγούν την πρόωρα χαμένη Pax Americana και να προσγειωθούν στον Μετα-αμερικανικό Κόσμο.
Γιώργος Καπόπουλος
