Με τις πρόσφατες εξελίξεις στο ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται ότι τα θραύσματα της ελληνικής Αριστεράς θα αυξηθούν. Τουλάχιστον όμως διακόπηκε η περαιτέρω γελοιοποίηση που της είχε προσδώσει ο Κασσελάκης ο οποίος βέβαια, όπως έχει χιλιοειπωθεί, ήταν το σύμπτωμα, όχι η αιτία. Οι αιτίες ας αναζητηθούν σε μας που, κατά περίπτωση, 1) αφήσαμε τον Τσίπρα, από τη βραδιά των εθνικών εκλογών του 2019, να μεταλλάξει το κόμμα διά της διολισθήσεως, 2) ψηφίσαμε την εκλογή προέδρου από τα μέλη, στο συνέδριο του 2022, και 3) διασπείραμε δυνάμεις, στις εσωκομματικές εκλογές του 2023. Οι αποτυχίες αυτές δεν ήταν αποτέλεσμα προσπαθειών που δεν ευοδώθηκαν λόγω εξωτερικών εχθρών. Ήταν αποτέλεσμα λανθασμένων μας πολιτικών εκτιμήσεων και απουσίας βούλησης. Ας το παραδεχθούμε μέσα από μια διαδικασία αυτογνωσίας, μακριά από ανάγκες αυτοεπιβεβαιώσεων – όχι για να αυτομαστιγωθούμε, αλλά για να προχωρήσουμε.
Να προχωρήσουμε στην ενότητα, ανασύνθεση και επανίδρυση μια ισχυρής Αριστεράς στην Ελλάδα με κατεύθυνση ριζοσπαστική. Το θέμα απασχόλησε το προηγούμενο αφιέρωμα των «Παρεμβάσεων» όπου ξεδιπλώνονται με επάρκεια φυσιογνωμικά στοιχεία της ποθούμενης αυτής Αριστεράς.
Τα αδιέξοδα αρχίζουν όταν προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε έναν πιο συγκεκριμένο οδικό χάρτη, και να αναζητήσουμε, εκτός της Νέας Αριστεράς που τη θεωρούμε δεδομένη, τα πολιτικά υποκείμενα με τα οποία θα μπορούσε να αρχίσει ένας διάλογος. Για παράδειγμα, σχεδόν το σύνολο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς δηλώνει κατηγορηματικά πως «δεν συνομιλεί με ανθρώπους που στήριξαν μνημόνια», δημιουργώντας ένα πλαίσιο τελείως διαφορετικό από την εποχή του «Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς» και της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ένα σημαντικό κομμάτι της έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Το μεγαλύτερο βέβαια αδιέξοδο στην παρούσα συγκυρία είναι η απουσία μιας κοινωνικής φουσκοθαλασσιάς, με κινήματα, διαμαρτυρίες και πρωτοβουλίες που – ταυτόχρονα (αν όχι πρωτευόντως)– πάνω της θα ακουμπήσουν και θα καρποφορήσουν, μέσα από διαδικασίες συνδιαμόρφωσης, τα σχέδια επί χάρτου για την ανασυγκρότηση του ζητούμενου αριστερού πολιτικού υποκειμένου. Ο κόσμος της αποχής συνιστά προνομιακό έδαφος αριστερής απεύθυνσης, αλλά αναζητούνται οι θρυαλλίδες της αφύπνισής του.
Ίσως, προς το παρόν, πρέπει να ασχοληθούμε περισσότερο με τα καθ’ ημάς, χωρίς αυτό να σημαίνει σεχταρισμό. Διότι, μπορεί να υπάρχει ένδεια διαθέσιμων συγκροτημένων αριστερών σχηματισμών, υπάρχουν όμως πολλοί αριστεροί άνθρωποι, ανένταχτοι ή ενταγμένοι (των εντός ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένων), εν δυνάμει κόμβοι δημιουργίας κοινωνικών αναταράξεων, που όμως δεν μπορούν να βρουν βηματισμό. Ίσως το έναυσμα δινόταν από μια ανοικτή πανελλαδική πρωτοβουλία πολιτών, είτε ως άτομα είτε ως εκπρόσωποι σχηματισμών, με αυστηρές όμως δημοκρατικές δικλείδες ασφαλείας, χωρίς παραγοντισμούς. Η Νέα Αριστερά έχασε την ευκαιρία να ακολουθήσει τον παραπάνω δρόμο, το Νοέμβριο 2023. Πάντως, ακόμη και τώρα θα μπορούσε να υιοθετήσει πλευρές ενός τέτοιου ανοίγματος, εν όψει του συνεδρίου της. Έχει τα πλεονεκτήματα μιας στοιχειώδους οργάνωσης, ενός πλούσιου κοινοβουλευτικού έργου και, προπαντός, έχει ένα αξιόλογο και αξιέπαινο ανθρώπινο δυναμικό στη βάση.
Για το δρόμο που ανιχνεύουμε 1) υπάρχει άφθονο υλικό, με επεξεργασίες για την κοινωνία και την οικονομία, που χρειάζεται να τεθεί σ’ έναν συντεταγμένο διάλογο, 2) δεν έχει νόημα καμιά κίνηση χωρίς τη νεολαία μπροστά (έμπρακτα, όχι στα λόγια), 3) αναφερόμαστε στην ανασυγκρότηση της Αριστεράς, όχι της κεντρο-Αριστεράς και του «προοδευτικού τόξου», και 4) ο/η πρόεδρος να εκλέγεται από όργανα και όχι από τη βάση. Μια καλή ιδέα είναι να επιστρέψουμε στον δημοκρατικότερο θεσμό του γραμματέα/της γραμματέως.
Ζωή Γεωργίου
