Έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος. Ένας χρόνος από εκείνη την ημέρα που 57 ψυχές δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.
Από την ημέρα που 57 οικογένειες και μαζί τους όλη η χώρα βυθίστηκαν στο πένθος. Περισσότεροι μάλιστα από τα θύματα ήταν νέοι άνθρωποι, φοιτητές και φοιτήτριες.
Και η δουλειά την οποία έπρεπε να έχουμε κάνει εμείς οι βουλευτές, τα μέλη της Εθνικής Αντιπροσωπείας, ήταν να συστήσουμε μία Προανακριτική Επιτροπή για τις 57 ανθρωποκτονίες.
Δεν είναι σκληρό αυτό το οποίο λέω, αυτός είναι ο νομικός όρος: “ανθρωποκτονίες”.
Δεν έγινε όμως αυτό. Και αυτό δεν έγινε με αποκλειστική ευθύνη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Η Νέα Δημοκρατία προτίμησε να πάει σε Εξεταστική Επιτροπή, και μάλιστα σε βάθος τόσων ετών, ώστε να διαχυθούν οι ευθύνες και τελικά να μη φταίει κανένας.
Εν έτει 2023 είχαμε δύο τρένα να κινούνται αντίθετα σε διπλή σιδηροδρομική γραμμή και να συγκρούονται.
Και να χάνουν τη ζωή τους 57 άνθρωποι, κυρίως νέα παιδιά. Και αντί να σταματήσουν τα πάντα, να μην πειραχτεί τίποτα, προκειμένου να γίνει πλήρης έρευνα για να εξεταστεί τι ακριβώς συνέβη, στα Τέμπη αφαιρούνται βαγόνια και μπαζώνεται το έδαφος!
Και ελάτε τώρα στη θέση ενός πολίτη αυτής της χώρας.
Τι θα σκεφτεί ένας πολίτης όταν βλέπει όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν, να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια του; Μετά το δυστύχημα.
Ένα πράγμα μπορεί να συμβεί και μία λέξη μπορεί να περάσει από το μυαλό του, η λέξη “συγκάλυψη”.
Και όπως φωνάζουν οι φοιτητές που βρέθηκαν στα Τέμπη, όπως φωνάζει σήμερα ο ελληνικός λαός ο οποίος μαζικά διαδηλώνει σε όλη την Ελλάδα, δίνουμε όλες και όλοι μία υπόσχεση.
Το έγκλημα στα Τέμπη δεν θα ξεχαστεί. Τελικά θα αποδοθεί η Δικαιοσύνη.
