Η κυβέρνηση, με το νομοσχέδιο για τους Ποινικούς Κώδικες, καταφέρνει το ακατόρθωτο: Παραβιάζει τα δικαιώματα όλων: θυμάτων, κυρίως γυναικών και παιδιών, ανηλίκων και νεαρών παραβατών, και συγχρόνως υπονομεύει τη διεξαγωγή δίκαιων δικών
Μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής επί του Σ/Ν για την αλλαγή των Ποινικών Κωδίκων, τόνισα ότι το νομοσχέδιο έρχεται σε μια στιγμή που το Κράτος Δικαίου και η Ασφάλεια Δικαίου βρίσκονται σε περιδίνηση, όπως επιβεβαιώνει το Ευρωκοινοβούλιο, ενώ αυξάνεται η ανασφάλεια για την καθημερινότητα αλλά και η βαριά εγκληματικότητα.
Αντί να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση, οι διατάξεις του Σ/Ν αλλάζουν, με πρωτοφανή τρόπο, τον αστικό φιλελευθερισμό που χαρακτηρίζει τους ποινικούς κώδικές μας από το 1950 έως το 2019, εφαρμόζοντας έναν ακραίο πολιτικό και ποινικό λαϊκισμό. Δηλαδή, αντί η κυβέρνηση να διαφωτίσει το λαό ότι η αύξηση των ποινών και η διάλυση της ποινικής δίκης δεν μειώνει την εγκληματικότητα όπως όλοι οι ειδικοί επιστήμονες και φορείς διαβεβαιώνουν, ακολουθεί μία επικίνδυνη κοινωνική διχαστική λογική που εκφράζει το δήθεν «κοινό αίσθημα».
Αυξάνει οριζόντια τα όρια ποινών, οι δε ανήλικοι μπορεί πλέον να φυλακίζονται για έως 10 χρόνια, αντί των 8 που ισχύει σήμερα και να «μπαίνουν φυλακή» ακόμη και για διακεκριμένη κλοπή. Όμως η αύξηση της διάρκειας εγκλεισμού των ανηλίκων, όχι μόνον προσκρούει στις διεθνείς συμβάσεις, αλλά έχει αποδειχτεί ότι οδηγεί, αντίθετα, σε υποτροπή. Οι δε νεαροί ενήλικες παραβάτες, από τα 21 τους χρόνια, θα εκτίουν ποινές μαζί με υπότροπους, έμπειρους εγκληματίες και «νονούς» των φυλακών. Δηλαδή θα μπορούν να αποκτούν «ντοκτορά» στο έγκλημα.
Η δήθεν επικεντρωμένη στα θύματα λογική του νομοσχεδίου μπαίνει στην άκρη όταν περνάμε στο κεφάλαιο Δ΄ για την ενδοοικογενειακή βία. Εκεί ο θεσμός ποινικής διαμεσολάβησης περιορίζει τις δυνατότητες των θυμάτων, τα φέρνει σε άμεση επαφή με τον θύτη και τα εγκλωβίζει στην κακοποιητική κατάσταση. Δεν υπάρχουν αυξήσεις ποινών παρά κάποιες μικρές αυξήσεις των ελάχιστων ορίων ποινών εάν οι πράξεις τελούνται μπροστά σε παιδιά. Ενώ είναι ντροπή να προσφέρονται στους συγγενείς θυμάτων ως «ηθική αποζημίωση» θέσεις καθαριστών στους δήμους.
Η Νέα Αριστερά ζητεί να αποσυρθεί ολόκληρο το Κεφάλαιο Δ΄, όπως ζήτησαν και όλοι οι φορείς διότι:
1ον: Δεν προηγήθηκε καμία διαβούλευση και δεν ελήφθησαν υπόψη οι 52 κατεπείγουσες και επείγουσες συστάσεις της GREVIO (Επιτροπή Συμβουλίου της Ευρώπης) για τη βία κατά των γυναικών
2ον: Δεν ενισχύεται η προστασία και υποστήριξη των θυμάτων,
3ον: Δεν προλαμβάνει τη μελλοντική επαναθυματοποίηση και τη δευτερογενή θυματοποίηση των γυναικών θυμάτων και των παιδιών τους.
4ον: Δεν συνδέει την αποζημίωση των θυμάτων με την προσφυγή τους στη δικαιοσύνη, ανεξαρτήτως διαμεσολάβησης. Με το δε ντροπιαστικό άρθρο 131 προτείνει ως «ηθική αποζημίωση» στους συγγενείς θυμάτων θέσεις καθαριστών σε δήμους και σχολεία:
5ον: Δεν προβλέπει ειδικό μηνιαίο επίδομα στήριξης των χωρισμένων γονέων χαμηλού εισοδήματος κατ’ εφαρμογή του άρθρου 21 παρ. 1 του Συντάγματος.
6ον: Δεν εφαρμόζει στον ανακριτικό και δικαστικό τομέα την «ταχεία διαδικασία κατά προτεραιότητα» ώστε να αποτραπεί η κλιμάκωση της βίαιης συμπεριφοράς και η ενδεχόμενη γυναικοκτονία.
Επιπλέον δεν θίγει το νόμο Τσιάρα (2021) για τη συνεπιμέλεια, που πρέπει άμεσα να καταργηθεί γιατί εγκλώβισε γυναίκες και παιδιά σε κακοποιητικά περιβάλλοντα. Δείτε τα στοιχεία της ΕΛΑΣ:
• Από 4171 θύματα βίας το 2019 φτάσαμε το 2022 στα 10.131.
• Από 8 γυναικοκτονίες το 2019 είχαμε 24 το 2022.
• Από 40 υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας που δεν εκδικάζονται το ‘19, φθάσαμε τις 4.500 το ‘22.
Άμεση ανάγκη είναι να αναστέλλεται, με την υποβολή μήνυσης, το δικαίωμα επικοινωνίας του κακοποιητή με τα τέκνα του. Και να εισαχθεί στον Ποινικό Κώδικα η γυναικοκτονία ως διακριτό έγκλημα με ειδική φύση και έμφυλα αίτια. Και κατέληξα καλώντας την κυβέρνηση να αποσύρει το νομοσχέδιο και να το επαναθέσει σε διαβούλευση, λαμβάνοντας υπόψη της τις κριτικές και την εμπειρία των εθνικών και διεθνών φορέων κάθε είδους.
