Τις τελευταίες ημέρες παρατηρήθηκε μια σχετική κινητικότητα σε σχέση με τη ΛΑΡΚΟ και την εγκληματική της διαχείριση από την κυβέρνηση της ΝΔ. Η ΛΑΡΚΟ που θα μπορούσε να είναι η ναυαρχίδα της ελληνικής βιομηχανίας, η ΛΑΡΚΟ που αποτελεί μοχλό ανάπτυξης για 5 νομούς της χώρας (Εύβοια, Βοιωτία, Φθιώτιδα, Φλώρινα και Καστοριά), η ΛΑΡΚΟ που αντιπροσωπεύει το 90% των κοιτασμάτων νικελίου και κοβαλτίου της Ελλάδας, η ΛΑΡΚΟ με την τεράστια περιουσία, το μοναδικό εργοστάσιο παραγωγής σιδηρονικελίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τον εξοπλισμό του, δύο λιμάνια, τρία ορυχεία, ένα λιγνιτωρυχείο, δύο οικισμούς 1.000 διαμερισμάτων και 1.000.000 στρέμματα γης, η ΛΑΡΚΟ που απασχολούσε 1.200 περίπου εργαζόμενους, χρεοκόπησε με την απόλυτη ευθύνη της ΝΔ.
Οι διαχρονικές εγκληματικές πολιτικές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τις διοικήσεις των golden boys και συγγενών με υπέρογκους μισθούς, προσλήψεις και προαγωγές ημετέρων, τη ζημιογόνα συμφωνία hedging για το νικέλιο όταν η τιμή του ήταν διπλάσια, με αποτέλεσμα πάνω από 400 εκατ. διαφυγόντα κέρδη, την αύξηση της τιμής της ηλεκτρικής ενέργειας σε απαγορευτικά ύψη, τα δάνεια που θεωρήθηκαν κρατικές ενισχύσεις και η επιχείρηση δεν μπορούσε να χρηματοδοτηθεί από πουθενά για παραγωγικές επενδύσεις, και τη συσσώρευση χρεών με την τραγική τους διαχείριση και τη σπατάλη 38 εκατ. ευρώ για χερσαίο χώρο εναπόθεσης της σκουριάς, ενώ συνέχισαν να την πετάνε στη θάλασσα, οδήγησαν την εμβληματική αυτή βιομηχανία στα βράχια. Αποκορύφωμα η απόλυση 1.200 εργαζομένων και η παύση της λειτουργίας του εργοστασίου.
Την ώρα που η Ευρώπη στρέφει την οικονομία της προς την ηλεκτροκίνηση και η εξόρυξη, μεταλλουργία και παραγωγή υλών μπαταρίας καθίστανται στρατηγικής σημασίας, η κυβέρνηση Μητσοτάκη απαξιώνει και ιδιωτικοποιεί μια κομβική επιχείρηση σιδηρονικελίου, που εξορύσσει και επεξεργάζεται το σύνολο των νικελιούχων μεταλλευμάτων στην Ελλάδα και το 90% των κοιτασμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τιμαριοποιεί και ξεπουλάει μια στρατηγική βαριά βιομηχανία, με τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης.
Οι εργαζόμενοι βρισκόμαστε σε διαρκή ομηρία. Με το μαρτύριο της σταγόνας οι συμβάσεις μας ανανεώνονται για 2 – 3 – 6 μήνες. Δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει. Εδώ και 4 χρόνια δεν έχουμε σταματήσει να ζητάμε την επαναλειτουργία του εργοστασίου και τη διασφάλιση των δικαιωμάτων μας και των θέσεων εργασίας. Με προχθεσινή δέσμευση του υπουργού, οι εργαζόμενοι πάμε σε τρίμηνη παράταση. Το ζήτημα, όμως, μας ξεπερνά ατομικά. Είναι πολύ ευρύτερο.
Τη ΛΑΡΚΟ επισκέφτηκε και ο κ. Κασελλάκης. Το 2012 ήταν η τελευταία φορά που πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν στην εμβληματική αυτή βιομηχανία. Και ας το είχαμε ζητήσει επανειλημμένα οι εργαζόμενοι, για να δει από κοντά την απαξίωση και τις άθλιες συνθήκες εργασίας. Και ας είχε περάσει ουκ ολίγες φορές ο πρόεδρος από την περιοχή μας. Με το ζόρι εκφράστηκαν κάποιες θολές και ασαφείς θέσεις για τη ΛΑΡΚΟ. Και ας γινόντουσαν εισηγήσεις ειδικών… Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε στις κρίσιμες εκλογές του Μαΐου χωρίς θέση για τη ΛΑΡΚΟ. Άλλο ένα από αυτά που πλήρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως τα πάντα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έτσι και οι επίσημες τοποθετήσεις για τη ΛΑΡΚΟ ακολουθούν την πορεία των ελάχιστων διεκδικήσεων. Ρεαλισμός ή τελικά συμβιβασμός;
Ήρθε ο Κασελλάκης μετά από τόσα χρόνια και μας είπε για κονέ. Δεν χρειάζομαστε κονέ, ούτε ανοιχτή γραμμή παραπόνων. Πολιτική βούληση και δέσμευση θέλουμε για να ξαναλειτουργήσει η ΛΑΡΚΟ, να γίνουν τα απαραίτητα έργα συντήρησης πριν καταρρεύσουν και διαλυθούν όλα, να διασφαλιστούν τα δικαιώματα των εργαζομένων και όλες οι θέσεις εργασίας.
Οι εργαζόμενοι δεν αντέχουμε άλλο την αβεβαιότητα και την ομηρία. Η ΛΑΡΚΟ χρειάζεται ένα συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχέδιο, με σαφές χρονοδιάγραμμα συντήρησης και επαναλειτουργίας.
Δεν αρκεί να αναδεικνύουμε την ανάγκη της δουλειάς, που έστω και πρόσκαιρα, πρέπει να βρούμε οι απολυμένοι εργαζόμενοι. Ναι. Πρέπει να ανανεώσουμε για 6 ή 12 μήνες τις συμβάσεις μας. Ποιο, όμως, θα είναι το μέλλον της ΛΑΡΚΟ; Ποιος θα δεσμεύσει τον νέο ιδιοκτήτη να επαναπροσλάβει αποκλειστικά τους ίδιους όλους τους εργαζόμενους; Ποιος θα διαφυλάξει τα εθνικά βιομηχανικά συμφέροντα από τη διάθεση του κάθε επενδυτή για κέρδη ακόμα και με μείωση της παραγωγικής δυνατότητας της εταιρείας;
Η εταιρεία πρέπει να λειτουργήσει ξανά. Με την τιμή του νικελίου να είναι στις 30.000 ο τόνος, η ελληνική οικονομία χάνει τεράστια ποσά.
Ας το πούμε ξεκάθαρα. Η ΛΑΡΚΟ διαθέτει ισχυρά πλεονεκτήματα όχι μόνο για τη συνέχιση, αλλά και για την ανάπτυξη της παραγωγικής της λειτουργίας. Ένα στρατηγικό σχέδιο που θα περιλάμβανε δράσεις εκσυγχρονισμού των υπαρχουσών εγκαταστάσεων (μεταλλείων, λιμανιού, εργοστασίων), χρήση φυσικού αερίου και κυρίως παραγωγή νικελίου, αλλά και του πολύ πιο προσοδοφόρου κοβαλτίου με τη μέθοδο της υδρομεταλλουργίας, μπορούν να καταστήσουν τη ΛΑΡΚΟ βιώσιμη και αποδοτική. Η εταιρεία μπορεί να προσθέσει τεράστιες δυνατότητες ανάπτυξης στον τόπο μας και να ενισχύσει ουσιαστικά τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας μας, προσφέροντας κοινωνικό μέρισμα σε όλους τους έλληνες πολίτες.
ΛΑΡΚΟ ανοιχτή και παραγωγική, εργασιακά δικαιώματα και δουλειά για όλους. Αυτό πρέπει να είναι το αίτημα όλων των προοδευτικών δυνάμεων.
Δημήτρης Καραμέρης, εργαζόμενος στη ΛΑΡΚΟ, αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Φθιώτιδας.
