Η διάκριση μεταξύ πολιτικού Κέντρου και κεντροαριστεράς που εκπροσωπείται σήμερα από την ευρύτερη σοσιαλδημοκρατία από τη μία και του Αριστερού χώρου από την άλλη δυστυχώς στον πολιτικό λόγο και στην εφαρμοσμένη πολιτική όλο και περισσότερο χαρακτηρίζεται από σύγχυση και θολό τοπίο.
Ωστόσο η διάκριση όχι μόνο ισχύει αλλά σήμερα με την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού που έχει διεισδύσει και στη σοσιαλδημοκρατία είναι όλο και πιο έντονη, όλο και πιο επίκαιρη όλο και πιο αναγκαία. Και αυτό γιατί πρέπει να διαφοροποιηθεί ο χώρος παρέμβασης που εστιάζει στα δικαιώματα και τις ανισότητες κάθε μορφής, οικονομικές, έμφυλες, κλπ. από το χώρο παρέμβασης που τοποθετείται στη βάση δημιουργίας των ανισοτήτων που είναι η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας. Η δεύτερη αντίθεση, η οποία αποτελεί τη βάση όλων των αριστερών πολιτικών, ευθύνεται πρωτίστως αφού αυτή είναι υπεύθυνη για την παραγωγή και αναπαραγωγή στην κατανομή της εξουσίας και κατά συνέπεια της συμμετοχής στην κοινωνία και τους θεσμούς. Σαν αποτέλεσμα αυτή η εξουσία παράγει ανισότητες πάσης φύσης και χρησιμοποιεί τα δικαιώματα σαν διεκδίκηση ανατροπής κινηματική και θεσμική.
Κάνω την παραπάνω αποσαφήνιση για τον απλό λόγο ότι η κεντροαριστερά στοχεύει στην αναδιανομή του εισοδήματος, του πλούτου και των κοινωνικών αγαθών με εργαλείο τα δικαιώματα, “έχω δικαίωμα, άρα διεκδικώ”, ενώ η Αριστερά στοχεύει στην ενδυνάμωση των δυνάμεων της εργασίας, στη μεταφορά εξουσίας στον κόσμο της εργασίας και στην συμμετοχή στους θεσμούς και μέσω αυτών των δύο χτυπάει τις ανισότητες εκεί που γεννιούνται, στην πηγή τους και όχι με πυροσβεστικές παρεμβάσεις εκ των υστέρων όπως το κάνει η κεντροαριστερά.
Η αποσαφήνιση παραμένει επίκαιρη και αναγκαία για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει το κόμμα στο μέλλον.
Δέσποινα Παπαδοπούλου
Ανάρτησή της στο Facebook
