Το φετινό κίνημα στην Πάρο κατά της υπερεκμετάλλευσης των ακτών από τις ξαπλώστρες αξίζει να μελετηθεί.
Εν πρώτοις, κατά το σύνταγμα οι παραλίες είναι δημόσιες. Ανήκουν σε όλους και όλοι έχουν δικαίωμα ελεύθερης πρόσβασης σε αυτές.
Το 2001 όμως, που είχαμε εκσυγχρονισμό και πετάγαμε από πάνω μας τις αγκυλώσεις του παρελθόντος, τα πράγματα έγιναν διαφορετικά.
Καθορίστηκαν διάφορες χρήσεις που επιτρέπονταν στις παραλίες και έκτοτε εισέβαλαν οι ξαπλώστρες.
Αρχικά, περάσαμε από μια φάση έντασης, όπου διάφοροι, ιδιαίτερα στην Αττική, επιχειρούσαν να περιφράξουν ολόκληρες παραλίες και ο κόσμος πήγαινε και τις ξήλωνε. Διότι είχε μια επιθετικότητα ο σημιτικός εκσυγχρονισμός, η αλήθεια είναι.
Στο τέλος καταλήξαμε σε ένα μοντέλο όπου οι ξαπλώστρες θα συνυπήρχαν με τον ελεύθερο χώρο.
Αποδείχτηκε ότι είναι αδύνατον να συνυπάρξουν αξιοπρεπώς. Όπου το ιδιωτικό συνυπάρχει με το δημόσιο, στο τέλος το ιδιωτικό καταπίνει όλο τον χώρο.
Και αυτό είναι ένας θεμελιώδης νόμος που ισχύει παντού. Και στις ξαπλώστρες και στο ΕΣΥ και στα μεταπτυχιακά και σε όλα.
Εχουμε, λοιπόν, μια παραλία. Ο νόμος ορίζει ότι μπορεί να παραχωρηθεί για ξαπλώστρες το 50%.
Και από αυτό το 50% μόνο το μισό να είναι καλυμμένο από ξαπλώστρες. Να υπάρχει, δηλαδή, χώρος ανάμεσα.
Και να είναι ελεύθερη η περιοχή 5 μέτρα από τη θάλασσα.
Αυτά συμβαίνουν θεωρητικά. Στην πράξη ο επιχειρηματίας ξέρει ότι όσες ξαπλώστρες και να βάλει θα γεμίσουν.
Οπότε αρχίζει και πυκνώνει τις ξαπλώστρες και στη συνέχεια τις επεκτείνει.
Μέχρι να καταλάβει όλο τον διαθέσιμο χώρο τελικά.
Αυτό επεκτείνεται σε όλες τις παραλίες. Μέχρι να φτάσουμε σε καταστάσεις τύπου Μυκόνου.
Και αυτό συνιστά μια μεγάλη παράνομη οικονομική δραστηριότητα. Οπότε έχουμε τα εξής:
Πρώτον, οι μεγάλες παράνομες οικονομικές δραστηριότητες έχουν την τάση να προσελκύουν συγκεκριμένο είδος επιχειρηματιών, του τύπου «δεν μπλέκεις».
Οι πρόσφατες εικόνες στο Δημοτικό Συμβούλιο της Ρόδου, όπου «φουσκωτοί» ήρθαν για να αποτρέψουν την υποβολή μιας ανταγωνιστικής προσφοράς, είναι χαρακτηριστικές.
Δεύτερον, κάθε φιλήσυχος πολίτης ξέρει ότι δεν πρέπει να χώνει τη μύτη του σε μεγάλες παράνομες οικονομικές δραστηριότητες. Καλύτερα να βρει κάποιον τρόπο να επιβιώσει.
Και τρίτον, οι μεγάλες παράνομες οικονομικές δραστηριότητες έχουν πάντα τρόπο να βρίσκουν άκρη με τον νόμο και τις Αρχές και τους ελέγχους.
Να θυμόμαστε, επίσης, ότι οι μεγάλες παράνομες οικονομικές δραστηριότητες βασίζονται συχνά στη μαζική κατανάλωση φιλήσυχων ανθρώπων και δημιουργούν και τίμιες θέσεις εργασίας.
Ετσι, φέτος φτάσαμε πια σε οριακές καταστάσεις. Όπου οι παραλίες, με τις ευλογίες των δήμων που αποκομίζουν έσοδα, έγιναν αντικείμενο υπερεκμετάλλευσης, εκτοπίζοντας κάθε ελεύθερη πρόσβαση.
Πώς αντιμετωπίζεται αυτό; Διαχρονικά ένας τρόπος υπάρχει, η μαζική και οργανωμένη υπεράσπιση της νομιμότητας.
Χρειάζεται οργάνωση για να εκμεταλλευτεί κανείς όλους τους δυνατούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να διεκδικήσει την επιβολή του νόμου.
Από υπομνήματα και εξώδικα μέχρι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και επικοινωνία.
Χρειάζονται μαζικότητα και κινητοποίηση, γιατί το πλήθος και ο συγκεντρωμένος κόσμος υπερασπίζονται πολύ πιο εύκολα και αποτελεσματικά το δίκαιο από ό,τι κάθε άνθρωπος ξεχωριστά.
Και ακόμα χρειάζεται οργάνωση για να μπορούν οι άνθρωποι να μιλήσουν ελεύθερα και να μην φοβούνται να εκτεθούν.
Γιατί είναι διαφορετικό να ξέρει αυτός που παρανομεί ότι πίσω από τους διαμαρτυρόμενους υπάρχουν δικηγόροι, παρατάξεις, σύλλογοι και αλληλέγγυοι.
Οπότε το να επιχειρήσει να εκφοβίσει θα του προκαλέσει περισσότερη ζημιά από όφελος.
Γι’ αυτό λέμε, η Πάρος είναι περίπτωση που αξίζει να μελετηθεί.
Ο Σχολαστικός
