Η ανάφλεξη στη Γαλλία, η έκρηξη δηλαδή μιας ανεξέλεγκτης και αχειραγώγητης κοινωνικής οργής, που δεν αναδεικνύει καν τους δικούς της ηγέτες, θα κάνει και αυτή τη φορά τον κύκλο της με εμπεδωμένη τη βεβαιότητα ότι πρόκειται για μια νέα συνισταμένη των ισορροπιών της πολιτικής σκηνής στη Γαλλία.
Πριν από πέντε χρόνια, το κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων» υποτιμήθηκε αρχικά από τον Μακρόν ως ένας μεμονωμένος παροξυσμός χωρίς προοπτική.
Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις για το συνταξιοδοτικό απέδειξαν ότι η κλιμάκωση της εξεγερσιακής βίας αλλά και της πρωτοφανούς στα πολιτικά χρονικά της χώρας καταστολής δεν περιορίζεται στον χώρο της μηδενιστικής καταστροφικής σύγκρουσης, αλλά επηρεάζει συνολικά την πολιτική και κοινωνική σύγκρουση σε όλες της τις εκφάνσεις.
Κύριο επιχείρημα του Μακρόν είναι ότι η εξεγερσιακή βία είναι εκτός δημοκρατικής κανονικότητας, μια τοποθέτηση που θέτει το εύλογο ερώτημα της οριοθέτησης της δημοκρατικής κανονικότητας στη σημερινή Γαλλία:
● Είναι δημοκρατική κανονικότητα η κατάρρευση το 2017 των δύο μεγάλων πόλων του δικομματισμού, των Σοσιαλιστών και της γκολικής Δεξιάς;
● Είναι δημοκρατική κανονικότητα, αντί της αναγκαίας συναίνεσης, η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού να επιβάλλεται με τη διαδικασία έκτακτης ανάγκης του άρθρου 49, παράγραφος 3, του Συντάγματος;
Με άλλα λόγια, η δημοκρατική κανονικότητα, αν όχι η ίδια η Πέμπτη Δημοκρατία στη Γαλλία, κατέρρευσε πριν από την έκρηξη της αχειραγώγητης κοινωνικής οργής.
Στη Γαλλία, από το 1789 μέχρι και τον Μάη του 1968, η αυθόρμητη και αχειραγώγητη εξέγερση σε κάποια στιγμή εντασσόταν στη στρατηγική εναλλαγής ή και ανατροπής κάποιων πολιτικών δυνάμεων.
Αυτή η σταθερά της γαλλικής Ιστορίας δεν είναι σήμερα ορατή, ούτε καν σε μακρινό ορίζοντα.
Με τα σημερινά δεδομένα, ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός της Λεπέν προβάλλει να είναι ο μεγάλος κερδισμένος από τον φαύλο κύκλο εξεγερσιακής και κατασταλτικής βίας.
Η Λεπέν έχει πλέον σταθεροποιήσει έναν ισορροπημένο πολιτικό λόγο, μια πολυσυλλεκτική ρητορική που μπορεί να είναι πειστική τόσο για τους αγανακτισμένους του κοινωνικού αποκλεισμού, όσο και για αυτούς που δίνουν προτεραιότητα στην καταστολή και θέλουν νόμο και τάξη.
Με τα σημερινά δεδομένα σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο δεν νομιμοποιείται η προσδοκία της αναζήτησης ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, μιας νέας συναίνεσης.
Η Γαλλία, που έχει πρόεδρο με εξουσίες εκλεγμένου μονάρχη, είναι σήμερα δίχως υπερβολή η πιο απρόβλεπτη χώρα της Γηραιάς Ηπείρου.
Γιώργος Καπόπουλος
