Εξαιρετικά μοντέρνα η εμφάνιση της Ντόρας Μπακογιάννη στον Νομό Ροδόπης προκειμένου να μαλώσει και να απειλήσει τους Έλληνες πολίτες της μουσουλμανικής μειονότητας επειδή κατά τις εκλογές της 21ης Μαΐου ήρθε πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Πραγματικά, ήταν εντυπωσιακός ο τρόπος που «ακούμπησε» στις μακραίωνες παραδόσεις των Ελλήνων για να δηλώσει την απογοήτευσή της στους εκπροσώπους της μειονότητας. Από τον καιρό της Μεγάλης Θεοδώρας του Ιουστινιανού είχαμε να δούμε τέτοια μεγαλοπρεπή απογοήτευση. Τέτοια περίλαμπρη απόδειξη του πώς εννοούν τον όρο «εθνική πολιτική» η Ν.Δ. αλλά και η Αγία Οικογένεια των Μητσοτάκηδων (παραλίγο θα έγραφα «των Μεδίκων»).
Τίποτα δεν έλειπε από τη λαμπρή τελετή. Ούτε οι παρακεντέδες πρώην υπουργοί που έτρεχαν ποιος να φροντίσει το μαραφέτι του ατμίσματος (πάλι καλά που δεν το άτμισαν για χάρη της), ποιος να υπερθεματίσει πιο αισχρά τα λεγόμενά της και ποιος να καταχειροκροτήσει τα αυτοκρατορικά θέσφατα. Δεν έλειπαν, φυσικά, οι απαραίτητοι παντός καιρού και παντός Βυζαντίου Γκρούεζες παρακοιμώμενοι, σφουγγοκωλάριοι και άλλες ειδικότητες παρεμφερούς χρησιμότητας. Και πάνω από όλα δεν έλειπαν οι δουλοπάροικοι εναντίον των οποίων διοργανώθηκε η λαμπρή επίδειξη δύναμης μιας πολιτικής που δεν έχει κανένα φραγμό στο ποδοπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, κανένα φραγμό να σύρει ανθρώπους σαν αιχμαλώτους καταδρομικής επιχείρησης και να τους σωριάσει στην αδηφάγο αρένα της τηλοψίας προς γνώση και συμμόρφωση των υπολοίπων.
Ας ρίξει καθένας μια ματιά… στη ματιά της Μπακογιάννη την ώρα που ξερνάει όλη της την περιφρόνηση στα όντα που τόλμησαν να παραβούν τη θέλησή της και από την άλλη ας κοιτάξει τα πρόσωπα των τριών μαντιλοδεμένων νεαρών γυναικών δίπλα της. Ας κοιτάξουμε αυτά τα βαθύτατα ηττημένα από τον φόβο πρόσωπα, ας κοιτάξουμε ακόμα και στις φωτογραφίες πώς κραυγάζει η σιωπή τους, η σιωπή όχι μονάχα εκείνης της στιγμής, ούτε καν η σιωπή μιας ολόκληρης ζωής, αλλά η σιωπή γενεών στη μηδενική αψηφία, γενεών στην εθνοτική και στην έμφυλη κατωτερότητα, ας κοιτάξουμε τον ίδιο μας τον εαυτό και τότε ίσως υποψιαστούμε τι «παίχτηκε» στη Ροδόπη και πόσο αποτρόπαιη ήταν η πράξη της καθ’ ημάς αυτοκράτειρας.
Και ύστερα ήρθε επί των ερειπίων ο Σκέρτσος, εξίσου μοντέρνος και σύγχρονος. Για να ενσπείρει διχασμό εμφυλιοπολεμικού (και ακόμα πιο πίσω) τύπου κατηγοριών. Κατηγορώντας τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. και τους υποψήφιους βουλευτές του για εθνική μειοδοσία! Χωρίς αποδείξεις βέβαια, αλλά «τι χρείαν έχομεν μαρτύρων» αφού το λέει ολόκληρος Σκέρτσος. Ο άνθρωπος που πέρασε ταχύτατα από τη θέση του διευθυντή του ΣΕΒ στη θέση του υπουργού Επικρατείας. Ο άνθρωπος που σήμερα, από τη θέση του εκπροσώπου Τύπου της Ν.Δ., αποδεικνύει ότι «διαθέτει ατσάλινους αγκώνες και λαστιχένια συνείδηση» ώστε να κολυμπάει με χάρη «καρχαρία στον ωκεανό των δακρύων» (Έριχ Μαρία Ρέμαρκ) δεν έχει κανένα πρόβλημα να παίξει επικίνδυνα παιχνίδια εις βάρος της ίδιας του της πατρίδας, αρκεί να βγει ωφελημένη η τάξη την οποία με συνέπεια υπηρετεί (την τάξη που, ως γνωστόν, δεν έχει άλλη πατρίδα, παρά μόνο το κέρδος, θεωρώντας τα Νησιά Κεϊμάν περισσότερο πατρίδα της από τη Θράκη), και φυσικά πράττει αδίστακτα ό,τι χρειάζεται για να βγει κερδισμένος ο πολιτικός βραχίονας αυτής της τάξης, δηλαδή η Ν.Δ.
Η αδίστακτη πρακτική του Σκέρτσου (και κάθε Σκέρτσου) κάλλιστα μπορεί να συμπυκνωθεί σε μία μόνο φράση του, η οποία συγκρούεται μετωπικά με την κοινή λογική φιλοδοξώντας να βγει κερδισμένη: «Οι πολίτες της μειονότητας αν θέλουν να έχουν τα αυτονόητα δικαιώματα που έχουν οι Έλληνες πολίτες, θα πρέπει να στηρίξουν βουλευτές οι οποίοι υποστηρίζουν την εθνική πολιτική». Τι να πρωτοθαυμάσεις εδώ; Την κατωτεροποίηση της μειονότητας σε σχέση με τους Έλληνες πολίτες; Τα αυτονόητα που δεν είναι αυτονόητα και ανά πάσα στιγμή αναιρούνται; Τη φαιά ουσία μιας «εθνικής πολιτικής» που αφήνει τους ανθρώπους να πεθάνουν από έλλειψη ασθενοφόρων ή τους πατάει στον Καιάδα όταν ο καρκίνος τους κοστίζει;
Αλλά ξέχασα. Στη φαιά «εθνική» θανατοπολιτική, με την οποία κατέρχεται στις άδειες κάλπες της επόμενης Κυριακής η Ν.Δ., όλοι, «μειονοτικοί» ή «Έλληνες», είμαστε απολύτως ίσοι. Ας μην βγουν άνισες οι ψήφοι μας.
Κώστας Καναβούρης
