Στις 30 Μαρτίου στο Μεξικό έλαβε χώρα ένα σημαντικό γεγονός, η πρώτη και ιδρυτική συνάντηση της Φεμινιστικής Διεθνούς. Μια συνάντηση φεμινιστριών πολιτικών, αλλά και ακτιβιστριών, στη διάρκεια της οποίας διατυπώθηκε το Μανιφέστο, οι αρχές, οι στόχοι και τα χαρακτηριστικά αυτής της σημαντικής, φεμινιστικής πρωτοβουλίας. Μεταξύ άλλων, συμμετείχαν και υπέγραφαν τη φεμινιστική διακήρυξη η πρώην πρόεδρος της Βραζιλίας, Dilma Russef, η πρώην υπουργός Γυναικών, Φύλου και Διαφορετικότητας της Αργεντινής, Eli Gómez Alcorta, η υπουργός Ισότητας της Ισπανίας, Irene Montero, η υπουργός Γυναικών και Έμφυλης Ισότητας της Χιλής, Antonia Orellana και πολλές άλλες γυναίκες εκπρόσωποι της Ιταλίας, Γερμανίας, Βραζιλίας, Κούβας, Ινδίας και άλλων χωρών. Προσωπικά, είχα την τιμή να εκπροσωπώ την Ελλάδα και τον ΣΥΡΙΖΑ στο εγχείρημα αυτό και, παρότι δεν κατάφερα να βρεθώ στο Μεξικό, παρακολούθησα τις διαδικασίες διαδικτυακά.
Όσον αφορά τις γυναίκες που βρέθηκαν εκεί, πρόκειται για ένα δίκτυο γυναικών προερχόμενες από ένα ευρύ φάσμα της Αριστεράς, οι οποίες έθεσαν το αίτημα αλλά και την αναγκαιότητα πλέον για τη συγκρότηση ενός χώρου συλλογικής και παγκόσμιας δράσης και ενημέρωσης, που δεν θα απεμπολεί ταυτόχρονα τα ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά του. Η διασύνδεση του τοπικού με το παγκόσμιο, του Νότου με το Βορρά, αποτελεί σημαντική παράμετρο συγκρότησης της Φεμινιστικής Διεθνούς με στόχο τη σύμπραξη και ανταλλαγή εμπειριών για την ενδυνάμωση των φεμινιστικών κινημάτων, αλλά και πολιτικών και τη δυναμική διεκδίκηση του πολιτικού μετασχηματισμού. «Δημοκρατίες που δεν εδράζονται στην ισότητα και αυτονομία των πολιτών της δεν είναι δημοκρατίες», ήταν η φράση που αναφέρθηκε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του τριημέρου.
Το γεγονός ότι η πρωτοβουλία ξεκίνησε από γυναίκες χωρών Λατινικής Αμερικής, έχει τη σημασία του: γυναίκες πρωτοστάτησαν στην Αργεντινή, την Χιλή και το Περού στις πολιτικές εξελίξεις και στην αλλαγή των συσχετισμών στις χώρες τους, διεκδικώντας το δικαίωμα της ισότιμης ορατότητας με ένα λόγο αντιπατριαρχικό και αντικαπιταλιστικό. Έχουμε να μάθουμε πολλά από τον κοινοτικό, αντιιεραρχικό, διαθεματικό, και «από τα κάτω» φεμινισμό των γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ ατόμων της Λατινικής Αμερικής και η Φεμινιστική Διεθνής είναι ένας «χώρος» που αυτό μπορεί να συμβεί.
Το Μανιφέστο της Φεμινιστικής Διεθνούς συνιστά μια σύνθεση των κύριων πτυχών της ταυτότητας και των στρατηγικών κατευθυντήριων γραμμών που στοχεύουν στην οικοδόμηση ενός διεθνούς δικτύου φεμινιστικού ακτιβισμού. Βασικές κατευθυντήριες αρχές αυτού του διασυνοριακού, διασυλλογικού, φεμινιστικού εγχειρήματος είναι ο αντιπατριαρχικός, αντικαπιταλιστικός, διαθεματικός και ταξικός του προσανατολισμός και αγώνας. Γνωρίζουμε ότι η πατριαρχία και ο καπιταλισμός είναι συστήματα καταπίεσης και εκμετάλλευσης που συνυπάρχουν και αλληλοενισχύονται ενάντια στην ισότητα και την ελευθερία. Γνωρίζουμε ότι η οικιακή εργασία και η εργασία φροντίδας, είτε πληρώνονται είτε όχι, αποτελούν βασικό στοιχείο για τη δυνατότητα ύπαρξης του κεφαλαίου και ότι ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει την ψευδή διαφοροποίηση μεταξύ της παραγωγικής σφαίρας και της αναπαραγωγικής σφαίρας ως στεγανά διαμερίσματα, δημιουργώντας από αυτόν τον διαχωρισμό την ιδέα ότι τα έργα κοινωνικής αναπαραγωγής βρίσκονται έξω από την οικονομική δραστηριότητα του κεφαλαίου.
Κοινός τόπος όλων των ομιλιών ήταν πως η ανάγκη για τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχία και τον καπιταλισμό απαιτεί από τη συλλογική και διεθνή οργάνωση των φεμινιστριών να προωθήσουν μια κοινή ατζέντα υπέρ της ισότητας και της ζωής χωρίς σεξιστική βία. Αυτό απαιτεί αφύπνιση και αγώνα για τη διασφάλιση των αναπαραγωγικών και σεξουαλικών δικαιωμάτων, για τη δίκαιη αναδιανομή πλούτου και εισοδήματος, για την κοινωνική και οικονομική κατοχύρωση της οικιακής εργασίας και της εργασίας φροντίδας, με αξιοπρεπείς μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, για την εξάλειψη μισθολογικών και εργασιακών χασμάτων, για μια εκπαίδευση που χτίζει ισότητα χωρίς σεξιστικές προκαταλήψεις, για την ανάγκη διεύρυνσης των χώρων εξουσίας που καταλαμβάνουν οι γυναίκες και οι ΛΟΑΤΚΙ+, μεταξύ άλλων ιστορικών αιτημάτων του φεμινισμού.
«Δεν αγωνιζόμαστε για λίγες γυναίκες να σπάσουν τις γυάλινες οροφές και να γίνουν μέρος της ελίτ που στοχεύει στην εξαθλίωση της πλειοψηφίας, αγωνιζόμαστε για να βάλουμε τέλος στα κολλώδη πατώματα που κάνουν τις περισσότερες γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ να μένουν πάντα πίσω, αγωνιζόμαστε ενάντια στην καπιταλιστική και πατριαρχική καταπίεση. Για όλους και για όλα. Αγωνιζόμαστε ενάντια σε όλες τις ορατές και αόρατες πολλαπλές καταπιέσεις λόγω φύλου, σεξουαλικότητας, τάξης, εθνότητας, θρησκείας, φυλής και κοινωνικής θέσης, κόμβοι και πλέγματα τα οποία ιστορικά αξιοποιήθηκαν για τη δικαιολόγηση της ιεραρχικών, ρατσιστικών, αποικιοκρατικών, ετεροκανονικών, καπιταλιστικών, πατριαρχικών σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης των ανθρώπων και της φύσης. Η διατήρηση του πλανήτη και η απελευθέρωση των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ από την πατριαρχική τάξη πάνε χέρι-χέρι», αναφέρει η ιδρυτική διακήρυξη.
Η Φεμινιστική Διεθνής γεννήθηκε για να αγωνιστεί σε ένα πλαίσιο πολυδιάστατης κρίσης σε έναν βαθιά άνισο κόσμο, με τα όνειρα και τις δυνάμεις όλων όσων προηγήθηκαν, με τη γνώση και τη δύναμη αιώνων επιβίωσης στη βία και την καταπίεση που μας ενώνει σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Γεννήθηκε για να συμβάλει στη δημιουργία ενός χειραφετητικού φεμινιστικού, δημοκρατικού έργου, με τη βεβαιότητα ότι αυτός ο ορίζοντας προβολής δεν είναι ουτοπία αλλά το πεπρωμένο που μας αξίζει ως ανθρωπότητα.
Ειρήνη Αγαθοπούλου
