Nail spa, salon de beauté, hairdressing salon, barber shop, café, Αrt tatoo studio
―――
Στις περιοχές όπου υπερχειλίζει αηδές το Airbnb, κυριαρχούν τα καφέ και τα φαγοπωλεία, εσχάτως και τα φαστ-μπακάλικα.
Όπου αραιώνει το Αίρ-Μπιενμπί, πήζουν τα νύχια και τα κομμωτήρια ― παντού.
Είναι η επιχειρηματικότητα ανάγκης μόνο;
Είναι η ανάδυση μιας νέας πολιτικής οικονομίας, διαρθρωμένης γύρω σε νέους ανθρωπότυπους; Του ανθρωπότυπου του αείπτωχου, που βομβαρδίζεται με προφορές fiber optics, ευκρίνειας 8Κ και apps Τεχνητής Νοημοσύνης, ενώ συγχρόνως του αποστερούν το δημόσιο σχολείο, το νοσοκομείο και οποιαδήποτε κοινωνική πρόνοια;
Οκτώ χρόνια πριν, παρατηρούσα έκπληκτος την επιχειρηματικότητα-ανθρωπολογία του καφέ, beauté, καράτε.
Σήμερα, περπατώντας στα κέντρα Αθηνών και Πειραιώς, έβλεπα με λιγότερη έκπληξη, τα ίδια φαινόμενα να έχουν πολλαπλασιαστεί.
―――
ΚΑΦΕ
Στο καφενείο της Μεγάλης Υφεσης ροκανίζεται ο χρόνος της αργίας, της ανεργίας και της αεργίας. Τα καφενεία εκτείνονται σαν αποικίες μυκήτων, απεγνωσμένες και συγχρόνως αυθάδεις, κατατρώγουν τον λιγοστό δημόσιο χώρο των Αθηνών, πεζοδρόμια, στοές, εσοχές. Οι περιπατητές ελίσσονται ανάμεσα σε τραπεζοκαθίσματα και ομπρέλες, υπαίθριες θερμάστρες, ακροβάτες σερβιτόρους, πλανόδιους μουσικούς και επαίτες ― ή κατεβαίνουν στο οδόστρωμα.
Τις καθημερινές στα καφενεία αναπαράγεται πλήξη και κατήφεια, οι περισσότεροι σκαλίζουν σμάρτφοουν, μόνο η νεολαία τιτιβίζει ανέμελη. Συχνά δίνουν η εντύπωση ότι λειτουργούν σαν τέλματα με αργή ανάδευση.
BEAUTÉ
Τα μανικιούρ-κομμωτήρια υπάρχουν εντελώς εξωστρεφή: τζάμι παντού, όλο το μαγαζι είναι μια βιτρίνα-installation και οι πελάτες με τους εργαζόμενους υποκείμενα μιας διαρκούς performance. Τα πιο αγωνιώδη αναγράφουν στη βιτρίνα ή σε πινακίδα πεζοδρομίου τις προσφορές τιμών για νύχια, φορμάρισμα, κούρεμα, από 5 ευρώ, πακέτα και προσφορές.
Είναι το τελευταίο αποκούμπι του well being, αχνή υπόμνηση των παλαιών χρόνων, είναι η παραμυθία του beauté με ένα πεντάευρο, είναι η καταφυγή στο σώμα, η περιποίηση του σάρκινου χιτώνα για ελάχιστη ανακούφιση του φέροντος.
Βeauté, γυμναστική, τατουάζ: όχι τριμπαλισμός, αλλά το μοναχικό άτομο που πάει να ξεχωρίσει με τα σημάδια της σωματικής αυτάρκειας.
ΚΑΡΑΤΕ
Μόνος με το σώμα σου. Και εναντίον όλων. Στο Depression Εra δεν εμπιστεύεσαι κανέναν. Η κοινωνία ράγισε και σπάει, σπάνε οι συνεκτικοί δεσμοί, τα συμβατικά ήθη του καιρού ειρήνης αλλάζουν. Τώρα είναι πόλεμος. Η άφιλη πόλη κρύβει απειλές, στους δρόμους, στα πάρκα, στις πλατείες. Αστυνομικοί-αστακοί περιπολούν· ματαίως, επιτείνουν την ανασφάλεια.
Οι σχολές αυτοάμυνας υπηρετούν αυτή την ανάγκη: τον φόβο και το ένστικτο αυτοσυντήρησης το μοναχόλυκου, αυτού που νιώθει ότι ζει εκτός πλαισίου, εκτός κοινωνικής συστοιχίας, άνευ προστασίας, του ξεμοναχιασμένου ή απορριφθέντος που νιώθει ότι δεν υπάρχει γι’ αυτόν κράτος πρόνοιας και κράτος δικαίου, δεν υπάρχει θεός και αφέντης, μόνο ο εαυτός του, το σώμα του, οι γροθιές και η διαρκής του επαγρύπνηση.
Μαθαίνει πάλι την ξεχασμένη τέχνη του πολέμου, κουνγκ φου, καράτε, ζίου ζίτσου, αναπνέει βαθιά, είναι έτοιμος για όλα. Η μητρόπολη έχει γίνει σκοτεινή Γκόθαμ Σίτυ και ο flâneur είναι πληβειο-Μπάτμαν.
Νίκος Ξυδάκης
Ανάρτησή του στο Facebook
