Αν μια είδηση είναι κυρίαρχη ή θα έπρεπε να είναι κυρίαρχη απ’ άκρη σ’ άκρη του πολιτικού φάσματος, είναι η δολοφονία του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη από τη σφαίρα του ανώνυμου αστυνομικού.
Πυροβολήθηκε επειδή είναι Ρομά; Πιθανόν. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος δεν ήταν, και δολοφονήθηκε επίσης. Η 19χρονη που βιάστηκε μέσα στο Α.Τ. Ομόνοιας δεν ήταν, και επίσης έγινε θύμα εγκλήματος. Θέλω να πω ότι το συγκεκριμένο έγκλημα είναι ρατσιστικό, αλλά θα μπορούσε το παιδί να βρεθεί νεκρό ακόμη κι αν δεν ήταν Ρομά. Η αστυνομία του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν μοιάζει να ελέγχεται. Ανοίγει κεφάλια φοιτητών, βιάζει, σκοτώνει.
Ο θάνατος του Κώστα Φραγκούλη είναι μια τελευταία απόδειξη ότι η ελληνική αστυνομία περισσότερο θυμίζει χωροφυλακή πια. Κι έχουμε δίκιο να μιλάμε, να επιμένουμε στον εκδημοκρατισμό της, αλλά τώρα μοιάζει σαν να πρέπει να ξεκινήσουμε από το μεταπολιτευτικό μηδέν για να βγει μια άκρη. Δεν είναι τα άτομα το θέμα. Είναι η ασυδοσία που τους δίνεται και τα άγρια ένστικτα που τους καλλιεργούνται και, πιο πολύ απ’ όλα, είναι αυτό το τραγικό δίπολο: αν διαφωνείς με τις πρακτικές της αστυνομίας, τη μισείς κιόλας.
Ναι, μια αστυνομία που δολοφονεί και σκοτώνει δεν είναι μια αστυνομία που πρέπει να αγαπά κανείς αν θέλει να λέγεται υποστηρικτής της Δημοκρατίας. Ίσως, λοιπόν, η αντιπάθεια να μην βρίσκεται προς το επάγγελμα, αλλά προς τους διαχειριστές του. Προς τη συγκεκριμένη κυβέρνηση αρχικά, προς τους μη δημοκράτες εντός του σώματος επίσης.
Κι αυτό, όλο αυτό, επιβραβεύθηκε; Όχι, κατ’ εμέ, δεν επιβραβεύθηκε. Ο υπουργός κύριος Θεοδωρικάκος βασίζεται πάρα πολύ στην ολοένα και πιο συντηρητική ελληνική κοινωνία και η αστυνομία φυλάει αυτόν τον συντηρητισμό. Τον προστατεύει. Τον τροφοδοτεί με αίμα. Την ημέρα που πυροβολήθηκε το παιδί, ανακοινώθηκε το μπόνους των 600 ευρώ και την ημέρα της δολοφονίας του ψηφίστηκε. Για την αστυνομία και τους λιμενικούς και επεκτάθηκε και στην πυροσβεστική, το μοναδικό συμπαθές από όλους σώμα ενστόλων.
Είναι ο συμβολισμός, όχι η οικονομική ενίσχυση. Είναι που επέλεξαν μόνο δύο -τελικά τρεις- κλάδους. Είναι που την ίδια μέρα πέθανε παιδί από σφαίρα αστυνομικού στο κεφάλι. Είναι που λίγο πριν ψηφίστηκε το νομοσχέδιο Γκάγκα και δεν σκέφτηκε κανένας τους υγειονομικούς κι όλους τους άλλους κλάδους που παλεύουν.
Είναι που εκείνη τη μέρα, τη συγκεκριμένη μέρα, το συγκεκριμένο σκεπτικό της συγκεκριμένης κυβέρνησης εμείς το ψηφίσαμε. Γιατί δεν ενδιαφέρονται για τους εργαζόμενους, το έχουν αποδείξει από την πρώτη τους μέρα. Ενδιαφέρονται για τη βιωσιμότητά τους στην εξουσία, επί κυριολεκτικών πτωμάτων νεκρών παιδιών από τον Έβρο και το Αιγαίο έως τον Κώστα Φραγκούλη, επί σωμάτων βασανισμένων από το ΑΠΘ μέχρι το Α.Τ. Ομόνοιας.
Κι εμείς αυτό το ψηφίσαμε.
Όλγα Στέφου
