Το πιο όμορφο τραγούδι

Θυμάμαι πάντοτε με συγκίνηση τον Μάνο Χατζιδάκι να μου λέει σε μια συνέντευξη για τον «Ριζοσπάστη», τον καιρό του άγριου «Αυριανισμού», πως συνειδητά επέλεξε να ασχοληθεί κυρίως με το τραγούδι (όχι αναγκαστικά το τραγούδι που μπορεί να τραγουδήσει ο καθένας, όπως σημείωνε), επειδή θεωρούσε το τραγούδι ως το πιο δημοκρατικό είδος μουσικής.

Ξαναθυμήθηκα αυτή μας τη συζήτηση με αφορμή την αστυνομική και κυβερνητική και πρωθυπουργική κτηνωδία στην συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ένα εξωνημένο και ηθικά παραλυμένο καθεστώς κοινοβουλευτικής απολυταρχίας, επιτέθηκε σε μια συναυλία.

Αυτό είναι το έσχατο στάδιο και η έσχατη καταισχύνη που σημαίνει ότι το πράγμα έχει σαπίσει, τα φράγματα έχουν σπάσει και από δω και πέρα όλα πρέπει να τα περιμένουμε και να αγρυπνούμε. Δεν χτυπάνε μόνο τα παιδιά μας, χτυπάνε και τα τραγούδια μας. Την στιγμή που τα τραγουδάμε.

Τούτο σημαίνει απόλυτη βαρβαρότητα. Θέλουν να τσακίσουν την δημοκρατία στη ρίζα της, γιατί θέλουν να συνθλίψουν την ψυχή της. Το τραγούδι της.

Γι’ αυτό είναι συγκλονιστική η στιγμή που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Δημήτρης Μυστακίδης και οι μουσικοί επιστρέφουν και τραγουδούν τον «Πεχλιβάνη», μαζί με τον κόσμο, διαλύοντας την ασφυξία των χημικών με τον άνεμο του τραγουδιού, σκεπάζοντας τον κρότο της επιβολής με την μελωδία της μουσικής και κάνοντας τη λάμψη του φόβου χλωμό απολειφάδι από τη λάμψη που σκορπίζει η τραγουδισμένη ζωή.

Γιατί αυτό είναι η δημοκρατία: η ζωή που αξίζει να την τραγουδήσεις. Αυτό θέλουν να τσακίσουν. Σ’ εμάς ανήκει η ευθύνη και το καθήκον να δυναμώσουμε το τραγούδι της. Πως; Τραγουδώντας μαζί με τα παιδιά μας στους αγώνες τους.