Δεν ξέρω τι κακό έχει βρει τους New York Times με τον πρωθυπουργό μας. Τη μία το ρεπορτάζ τον παρουσιάζει σαν να είναι χουντικός, την άλλη βγαίνουν με άρθρο «Η σήψη στην καρδιά της Ελλάδας». Σήψη, καλά διαβάσατε. Και δυσωδία.
Θα μου πείτε, τα ξέρουμε όλα αυτά τα έντυπα που δεν μπήκαν στη λίστα Πέτσα. Θα έγραφε ποτέ κακή κουβέντα ο Φουρθιώτης, ας πούμε; Ποτέ. Θα έλεγαν στον ΣΚΑΪ; Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή.
Εν τω μεταξύ, αυτός ο υπογράφων το άρθρο ήταν, λέει, υποψήφιος για Πούλιτζερ. Το κέρδισε; Όχι. Είναι να τον παίρνει κανείς στα σοβαρά;
Αφήστε που εγκαλεί την ευήλια, φιλική μας κυβέρνηση γιατί, λέει, είχαν δεσμευτεί στο Κογκρέσο ότι θα υπερασπιστούν τη Δημοκρατία. Θα μου πείτε, εδώ δεσμεύτηκαν στον ελληνικό λαό και δεν προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε ποιο σκάνδαλο διανύουμε πριν ξεσπάσει το επόμενο, με το Κογκρέσο θα ασχολούμαστε τώρα;
Αυτά, λοιπόν, τα νέα. Ξεπέρασε η χάρη μας τον Ατλαντικό. Είμαστε το εξωτικό, διεφθαρμένο πουλί του ευρωπαϊκού Νότου. Βέβαια, εμείς αυτό το γνωρίζαμε, οι υπόλοιποι δεν το γνώριζαν και μας συγκρίνουν τώρα με τις λατινοαμερικάνικες δικτατορίες.
Να πούμε, ωστόσο, σε αυτό το σημείο ότι σκάνδαλο εις βάρος του Μαδούρο δεν υπάρχει ούτε ένα. Και μας δίνει και πετρέλαιο…
Θα μου πείτε, τι κακό έπιασε τους New York Times τώρα ξαφνικά. Ε, δεν είναι και τόσο ξαφνικά, το σκάνδαλο των υποκλοπών εμφανίζεται μόνο ως κορυφή του παγόβουνου. Τι θα ακολουθήσει, είναι απρόβλεπτο σαν θύελλα. Είναι πάντοτε εξαιρετικά πιθανό το ενδεχόμενο η κυβερνησάρα μας να τα έχει κάνει τόσο σκ…, τόσο χάλια, που να διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις μας μέχρι και με το Βόρνεο. Εδώ σε λίγο θα μετράμε πόσοι Ευρωπαίοι μάς λένε ακόμη καλημέρα. Πλην της Ουγγαρίας, δηλαδή.
Αυτά τα καλοκαιρινά μας νέα, που λέτε. Τρία σκάνδαλα από την αρχή του Ιούνη, το ένα εν εξελίξει και μάλιστα με διεθνές ενδιαφέρον. Να δούμε πώς θα μας βρει το φθινόπωρο, σα να λέμε. Με ή χωρίς εκλογές, με ή χωρίς αυτούς. Πάντως, παράπονο δεν έχουμε. Όλη η διαφθορά, η προπαγάνδα και το μίσος απέναντι στην Αριστερά είναι στις επάλξεις, πιο προφανές από ποτέ.
Τουλάχιστον, σε αυτήν τη χώρα έχουμε να βαρεθούμε από το 2007.
Όλγα Στέφου
