Το έγκλημα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία δυστυχώς συνεχίζεται, μαζί με την ανθρωπιστική τραγωδία και το τεράστιο προσφυγικό κύμα που προκαλεί. Η καταδίκη του Πούτιν για τον πόλεμο αυτό, όποια δικαιολογία κι αν επιστρατεύει, πρέπει να είναι απόλυτη και κατηγορηματική. Ταυτόχρονα με τον φρικτό αυτόν πόλεμο, παρακολουθούμε τη μεθοδευμένη και επικίνδυνη απόπειρα κάποιων πλευρών να πείσουν ότι αν η απερίφραστη καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία συνοδεύεται από ίχνη έστω κριτικής για τις ευθύνες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ ή της εσωτερικής κατάστασης στην Ουκρανία, καθίσταται αυτομάτως από ύποπτη έως υποκριτική.
Η φυσιολογική συζήτηση περί αιτίων, αφορμών ή ευθυνών των εμπλεκομένων, που συνοδεύει όλους τους πολέμους, από τον… Τρωικό και μετά, στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως, χειρότερο κι από αυτά που διαπράττει αυτή τη στιγμή ο Πούτιν στις πόλεις και τα χωριά της Ουκρανίας. Άλλοι πάλι συκοφαντούν αυτόν το διάλογο ως την “κοντή φούστα” που δήθεν δικαιολογεί τον βιαστή. Ναι, κι αυτά γράφονται και λέγονται στην “αρένα” του Διαδικτύου!
Κάποιοι ενοχλούνται που το μέτωπο εναντίωσης στον πόλεμο του Πούτιν είναι τόσο πλατύ. Το θέλουν χειραγωγημένο, στενό και εφαρμοστό στα μέτρα του ΝΑΤΟ, των γερακιών του πολέμου (κυρίως στο αμερικανικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα) και των συμφερόντων των βιομηχανιών όπλων. Και στην Ελλάδα, βέβαια, στα μέτρα του Μητσοτάκη.
Δεν ενδιαφέρονται για συμπόρευση βάσει των ιδιαίτερων απόψεων κάθε πλευράς. Ούτε συζητούν τον ξεχωριστό τρόπο που η χώρα μας θα πρέπει να τοποθετείται, όχι ως μέρος της κρίσης, αλλά ως μέρος της λύσης. Αδιαφορούν για την αναθεώρηση του δόγματος της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που καθιέρωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μετά τη Μεταπολίτευση. Δεν λένε λέξη για το θηριώδες πρόγραμμα εξοπλισμού της Γερμανίας (αυτό κι αν είναι “αναθεωρητισμός”, 77 χρόνια μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου).
Δεν βλέπουν την υποβάθμιση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, την ώρα που άλλες δυνάμεις της περιοχής, όπως η Τουρκία, το Ισραήλ, η Αίγυπτος, στενά συνδεδεμένες με τα δυτικά συστήματα ασφάλειας, αναλαμβάνουν διαμεσολαβητικούς ρόλους. Ενώ η Ελλάδα αρκείται σε μικρομεγαλισμούς κενούς περιεχομένου ως ένας προκεχωρημένος ΝΑΤΟϊκός υποσταθμός, με έναν πρωθυπουργό σε ρόλο τριτοκλασάτης μαριονέτας, στη σκιά των διεθνών εξελίξεων.
Οι δυνάμεις αυτές, από το εσωτερικό της Ν.Δ. και τον ακραιοκεντροδεξιό χώρο, δρουν με τον ίδιο φανατισμό και προσήλωση που έδειξαν και την περίοδο των Μνημονίων, ως εμπροσθοφυλακή πότε του “Βάστα, Σόιμπλε” και πότε του “Παραιτηθείτε”. Απαιτούν ιδεολογική και πολιτική “μονολιθικότητα” σε μια έξαλλη φιλοΝΑΤΟϊκή γραμμή. Ωθούν σε κλιμάκωση της σύγκρουσης με τη Ρωσία. Μιλούν, στην ουσία, για στρατιωτική εμπλοκή και για γενικευμένο πόλεμο εναντίον της, ξεχνώντας ότι ούτε το ΝΑΤΟ ούτε η Ε.Ε. έχουν αποτολμήσει κάτι τέτοιο.
Ρισκάρουν, μέσα στην ιδεολογική τους τύφλωση και στους πολιτικάντικους υπολογισμούς τους, να εθίσουν την κοινή γνώμη ακόμη και στο αδιανόητο ενός Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Γιατί, τι άλλο είναι το κλείσιμο του εναέριου χώρου της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ, στο οποίο αντιστέκονται και ορθά μέχρι στιγμής ο Μπάιντεν και ο Μπλίνκεν; Την ίδια ώρα, βέβαια, “ανέχονται” τη συνέχιση της ροής του ρωσικού αερίου στα σπίτια και τις επιχειρήσεις τους (α, όλα κι όλα, να μην πουντιάσουμε κιόλας!).
Όλοι αυτοί οι κύριοι, με το γνωστό αντιαριστερό μένος τους, έχουν ενοχληθεί σφόδρα επειδή έχει χαλάσει η στερεοτυπική εικόνα μιας ρωσόφιλης, “πουτινικής” Αριστεράς, που, άμεσα ή έμμεσα, ανέχεται τον ρωσικό ιμπεριαλισμό και την επίθεσή του στην Ουκρανία. Δεν τους βγαίνει ούτε σε αυτή την περίπτωση το σενάριο περί “ελαττωματικών ιδεών της Αριστεράς” του μέντορά τους, Μάκη Βορίδη.
Όπως κάποτε ο ευρωκομμουνισμός και το ΚΚΕ Εσωτερικού δεν αρκούσε να καταδικάζουν τον σταλινισμό, την εισβολή της ΕΣΣΔ στην Τσεχοσλοβακία ή στο Αφγανιστάν, αλλά όφειλαν να σβήσουν από τις σημαίες τους τα ίδια τα ιδανικά της κοινωνικής απελευθέρωσης και του σοσιαλισμού και να συνταχθούν με τα φιλελεύθερα δόγματα ή τη σοσιαλδημοκρατία τύπου Κράξι ή Παπανδρέου, έτσι και σήμερα η υποταγή στο ΝΑΤΟ και στην ακραία αντίληψη να πάμε πέραν των επιβεβλημένων αυστηρών κυρώσεων, ακόμη και σε πόλεμο με τη Ρωσία, προβάλλεται ως μια νέα ιδεολογική και πολιτική “ορθότητα”.
Που στρέφεται κατά κύριο λόγο εναντίον της Αριστεράς, επιχειρώντας να την απονομιμοποιήσει ως ειρηνόφιλη και αντιπολεμική δύναμη.
Η απόπειρα αυτής της αυτόκλητης ΝΑΤΟϊκής εμπροσθοφυλακής, που υποστήριξε όλα τα αιματοκυλίσματα που προκάλεσαν οι παράνομες επεμβάσεις της Δύσης, να εκμεταλλευτεί τα αντιπολεμικά αισθήματα του λαού και την καταδίκη του Πούτιν για να τα στρέψει σε μια επικίνδυνη και τυχοδιωκτική κατεύθυνση, πρέπει να καταγγελθεί και να αποκαλυφθεί με κάθε τρόπο.
Το πλατύ, μαζικό και ενωτικό κίνημα για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία και την άμεση αποχώρηση των ρωσικών δυνάμεων εισβολής – κατοχής οφείλει να αποβάλει από τις γραμμές του αυτές τις ακραίες και πολεμοκάπηλες φωνές.
Ο Τάκης Κατσαρός είναι συνεργάτης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ.
Πηγή: Η Αυγή
