Έχουμε πόλεμο λοιπόν.
Και μάλιστα σε μια χώρα που πριν 30 χρόνια ήταν κανονική, με πανεπιστήμια, με ολυμπιακά μετάλλια, με νοσοκομεία και ερευνητικά κέντρα.
Δεν είναι δηλαδή το Κογκό, που έχει τρεις εμφύλιους ταυτόχρονα και δεν ασχολείται κανένας.
Και αυτό που συμβαίνει στην Ουκρανία δείχνει πρώτα πρώτα πόσο πίσω έχει γυρίσει ο κόσμος.
Και σε αυτό δεν φταίει μόνο ο Πούτιν. Φταίνε και όλοι αυτοί που μεθοδικά και συστηματικά βάλανε την Ουκρανία σε ένα παιχνίδι στο οποίο τώρα την αφήνουν μόνη της.
Και αυτόν τον πόλεμο δεν τον πληρώνουν μόνο οι άνθρωποι που βλέπουν τις ζωές τους να καταστρέφονται. Θα τον πληρώσει και ολόκληρος ο πλανήτης. Και εμείς μαζί.
Διότι θα εκτινάξει τις τιμές του πετρελαίου και του φυσικού αερίου. Τις έχει εκτινάξει ήδη, για να λέμε την αλήθεια.
Και όχι μόνο. Και του σιταριού και των τροφίμων γενικότερα και των βιομηχανικών μετάλλων και τα πάντα όλα.
Και αυτό σε έναν πλανήτη που ήδη υποφέρει δύο χρόνια από την πανδημία.
Για να μην αναφερθούμε στην Ελλάδα, που έχει στην καμπούρα της και δέκα χρόνια Μνημόνια.
Η κατάσταση είναι η εξής: η απληστία 100 πολυεθνικών εταιρειών καταστρέφει τον κόσμο. Και αν είναι 100.
Αυτό είναι ο παγκόσμιος καπιταλισμός, παιδιά. Αδύναμα πολιτικά συστήματα, κυβερνήσεις – μαριονέτες και πανίσχυρο κεφάλαιο που επιβάλλει παντού τις αποφάσεις του.
Και κακώς μας κάνει εντύπωση κιόλας. Αν δεν το έχετε προσέξει, το κλίμα του πλανήτη το έχουν ήδη καταστρέψει. Αμετάκλητα.
Και προσπαθούν να βγάλουν λεφτά και από αυτό.
Αυτή είναι η γενική εικόνα. Πάμε και στην πιο ειδική.
Λέει η κυβέρνηση Μητσοτάκη: υπάρχει παγκόσμια κρίση, ας το παίξουμε όσο πιο φίλοι των Αμερικανών για να αποκτήσουμε ισχυρές πλάτες έναντι της τουρκικής επιθετικότητας.
Ακριβώς έτσι σκέφτεται και η Ουκρανία από το 2014 και μετά. Δεν υπήρξε πιστότερος φίλος των Αμερικανών από την Ουκρανία, τα τελευταία χρόνια.
Αλλά, όπως εύκολα διαπιστώνει κανείς, τώρα που τις χρειάζεται τις πλάτες, δεν τις έχει.
Και δεν θα τις έχουμε και εμείς αν, ο μη γένοιτο, τις χρειαστούμε.
Ας μην κάνουμε λοιπόν βλακώδη σχέδια. Οι χώρες που την γλιτώνουν είναι οι χώρες που έχουν δική τους εξωτερική πολιτική, καλές σχέσεις με όλους και προσπαθούν για ειρηνικές λύσεις και συνεννόηση.
Αντίθετα, οι χώρες – σκυλάκια είναι οι πρώτες που την πατάνε. Ας το κρατήσουμε αυτό.
Αυτά όσον αφορά την εξωτερική πολιτική. Όσον αφορά την οικονομία, έχουμε αυτή τη στιγμή μια ενέργεια που εξαρτάται από τον αντίπαλο και μια κυβέρνηση που εξαρτάται από οικονομικά συμφέροντα.
Στο φυσικό αέριο, μαζί με τον πόλεμο στην Ουκρανία πληρώνουμε και την ασύλληπτη κερδοφορία μιας σειράς εταιρειών.
Κερδοσκοπία που ευνοείται από τα χρηματιστήρια ενέργειας και τα παιχνίδια με την τιμή της χονδρικής του ηλεκτρικού ρεύματος.
Και που έχει οδηγήσει σε τριπλασιασμούς των λογαριασμών ρεύματος, πολύ πριν ξεσπάσει η ουκρανική κρίση.
Και στα καύσιμα, η κυβέρνηση παρακολουθεί τις τιμές να ανεβαίνουν, τρίβοντας τα χέρια της που αυξάνονται τα έσοδα από τον φόρο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι είναι πλέον τεράστιο το ποσοστό των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων που δεν τα βγάζουν πέρα.
Με μια κουβέντα. Μπροστά μας είναι καταστάσεις πολύ πιο δύσκολες από τις σημερινές.
Γι’ αυτό είναι ώρα να απαιτήσουμε περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη. Πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη.
Και να σκεφτούμε και πώς θα την πετύχουμε.
Ο Σχολαστικός
Πηγή: Η Αυγή
