Το να μη τα καταφέρνεις στα πολύ έκτακτα καιρικά φαινόμενα, όπως αυτό που βιώνουμε στην Αττική, δεν είναι παράλογο. Η Αθήνα δεν είναι μαθημένη, ούτε μπορεί εύκολα να μάθει από τέτοιο χιόνι.
Η επιχειρησιακή αποτυχία στη συνθήκη αυτή δεν είναι λοιπόν εκτός προγράμματος. Όταν όμως είναι η δεύτερη στη σειρά μέσα στις τρεις μήνες, μετά από μισό εκατομύριο στρέμματα στάχτη τον Αύγουστο, είναι να σε βάζει σε επώδυνες σκέψεις, αν είσαι στο κουμάντο: “Τι πάει λάθος στον τρόπο μου;”
Το να πιστεύεις λοιπόν συνάμα – κι αυτό να το μαρτυράει το μονίμως ναπολεόντειο ύφος σου – ότι “εγώ είμαι κι άλλος κανένας” κι ότι “εγώ είμαι άριστος ενώ οι άλλοι άχρηστοι” είναι παράγοντας που επιτείνει την αποτυχία. Διότι, ουσιαστικά δεν προσπαθείς να βελτιωθείς, παρά μόνο να δείχνεις πως τάχα είσαι μάχιμος, ενώ είσαι γυμνός.
Κι αυτό διότι πρώτος κατάπιες το παραμύθι της επιτελικής σου ετοιμότητας.
Είναι πιθανό η σεμνότητα να σώζει κάτι στην αποτυχία, έστω από στοιχειώδη οίκτο.
Ο σεμνός αποτυχημένος δεν είναι αντιπαθής.
Ο αποτυχημένος αλαζόνας δεν μπορεί να είναι συμπαθής όμως.
Ποτέ.
(Φυσικά αυτό ισχύει κατεξοχην για τα τωρινά, αλλά ισχύει πάντα.)
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ανάρτησή του στο Facebook
