Η αριστερά στην Ελλάδα -και όχι μόνο- έχει μία σπουδαία παράδοση για την οποία εμείς οι νεότεροι είμαστε περήφανοι. Έχει ταυτιστεί με την πρόοδο, την σοβαρότητα, την ευθύνη, την πραγματική (και όχι την κούφια της δεξιάς) αριστεία, καθώς και με τους αγώνες για μια πιο δίκαιη και ανθρώπινη κοινωνία που θα έχει στο επίκεντρό της τους πολλούς.
Για αυτούς τους λόγους ακόμα και στα πέτρινα (εκλογικά) χρόνια το αριστερό κίνημα έχαιρε του σεβασμού της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Σήμερα, όλη αυτή η παράδοση εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ, που υπό την ηγεσία του Αλέξη Τσίπρα κατάφερε να κάνει πράξη το όραμα για την πρώτη φορά αριστερά και να βρεθεί στην διακυβέρνηση του τόπου για 4.5 χρόνια. Αυτά τα 4.5 χρόνια, παρά τις δυσκολίες και τους συμβιβασμούς (που ήταν πολλοί), έχουν θετικό συνολικό πρόσημο και αποτελούν μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον. Ο δρόμος προς την εξουσία όμως δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και πολλές φορές ο ΣΥΡΙΖΑ ανέχθηκε ή και εξέθρεψε φαινόμενα λαϊκισμού και τοξικότητας, που στο τέλος της ημέρας αλλοιώνουν το πολιτικό του στίγμα και μικραίνουν την αριστερά συνολικά.
Αυτά τα φαινόμενα αποτελούν κατά την προσωπική μου άποψη έναν από τους λόγους που -παρά την πλήρη κατάρρευση του υποτιθέμενου επιτελικού κράτους και την δεδομένη μεγάλη φθορά της κυβέρνησης- ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταφέρει ακόμα να πείσει την πλειοψηφία της κοινωνίας ότι αποτελεί μια αξιόπιστη ενναλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Οι προκλήσεις της συγκυρίας είναι δεδομένες. Πανδημία και εμβολιασμός, κλιματική αλλαγή και πυρκαγιές, ενώ σε αυτές μπορεί να προστεθεί και το γενικότερο ζήτημα του ύφους και του πολιτικού στίγματος που πρέπει να εκπέμπει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Σε όλες αυτές τις προκλήσεις έχουμε από την μία πλευρά την κυβερνητική προπαγάνδα με την μιντιακή υπεροπλία που διαθέτει να προσπαθεί να παρουσιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον κακό δράκο του παραμυθιού (μας χρεώνει από το αντιεμβολιαστικό κίνημα, μέχρι τους πιθανούς εμπρησμούς!) και από την άλλη πλευρά έχουμε μια μερίδα εντός του ΣΥΡΙΖΑ, που με την ρητορική της κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει στοιχεία πραγματικότητας σε αυτή την προπαγάνδα.
Εδώ είναι που τίθενται και κάποια ερωτήματα για το τι αριστερά θέλουμε στα αλήθεια:
-Θέλουμε μια αριστερά αντιεπιστημονική;
-Θέλουμε μια αριστερά συνωμοσιολογική;
-Θέλουμε μια αριστερά παρακμιακή και λούμπεν;
-Θέλουμε μια αριστερά στον αστερισμό του λαϊκισμού;
‘Η μήπως θέλουμε μια αριστερά σύγχρονη και ευρωπαική, με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και όχι στο παρελθόν;
Μια αριστερά που θα δώσει την μάχη για να έχει η πλειοψηφία της κοινωνίας πρόσβαση στα αγαθά της 4ης βιομηχανικής επανάστασης. Μια αριστερά που θα κερδίσει ξανά την μάχη των ιδεών και θα οικοδομήσει νέες πλειοψηφικές κοινωνικές συμμαχίες. Μια αριστερά που θα τους ταράξει στην νομιμότητα, όπως έλεγε ο σπουδαίος Ηλίας Ηλιού.
Αυτά τα ερωτήματα είναι υπαρξιακά και ο τρόπος με τον οποίο θα απαντηθούν ζωτικής σημασίας για την φυσιογνωμία και την προοπτική του κόμματος.
Η πολιτική, όπως και η τύχη, ευνοεί τους τολμηρούς, εκείνους που δεν διστάζουν να πάρουν αποφάσεις με δεδομένο πρόσκαιρο πολιτικό κόστος, που όμως μακροπρόθεσμα μπορούν να αποτελέσουν τον καταλύτη νέων θετικών εξελίξεων. Είναι εξάλλου μερικές φορές που η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη και θα είναι ιστορική αδικία και λάθος μαζί να αφήσουμε να θυσιαστεί η προοπτική μιας σοβαρής κυβερνώσας αριστεράς προς χάριν λίγων φανατικών.
Κώστας Τσικουδάκης
