Για μια ακόμη φορά στην Ιστορία, στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, όταν ο λαός βρέθηκε «μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας» είπε το μεγάλο ΟΧΙ.
Το ΟΧΙ αποτύπωσε το φρόνημα και την de facto αντίθεση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού στις πολιτικές της λιτότητας και της κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους, προς τις οποίες πίεζαν ασφυκτικά τα γεράκια των αγορών και το νεοφιλελεύθερο ιερατείο της Ε.Ε.
Υπό το φως των τότε εξελίξεων και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, το ΟΧΙ ηττήθηκε.
Η Ιστορία όμως έχει χαρακτηριστικά «Μακράς Διάρκειας» και αναπάντεχων μεταστροφών. Έτσι, αν σήμερα στρέψουμε το φακό στην αντιμετώπιση της παρούσας κρίσης παγκοσμίως, το ΟΧΙ, έστω με καθυστέρηση λίγων ετών δικαιώνεται. Και μόνο η δειλή, έστω, αμοιβαιοποίηση χρέους στην Ε.Ε. (που τότε εθεωρείτο έγκλημα καθοσιώσεως) για τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης, αρκεί. Για να μη μιλήσουμε για τις πολιτικές Μπάϊντεν και τα «λεφτά από το ελικόπτερο» που «τυπώνουν» αφειδώς οι Κεντρικές Τράπεζες, για να διασώσουν τις οικονομίες από την ύφεση, αυξάνοντας σε ιλιγγιώδη ύψη τα δημόσια και τα ιδιωτικά χρέη.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι αναλύσεις αναφορικά με τα μέτρα που λαμβάνονται σήμερα, εμπεριέχουν τη φράση «σε αντίθεση με τον τρόπο που η Ε.Ε. χειρίστηκε την κρίση στην Ελλάδα».
Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτά συμβαίνουν για υφέσεις λόγω πανδημίας της τάξης του 5% -10%.
Η Ελλάδα είχε τότε ύφεση 25% σωρευτικά!
Και το φάρμακο είχε αποδειχθεί επιταχυντής της κρίσης και χειρότερο από την ασθένεια. Σαν τις προβλέψεις και τους περίφημους (λάθος) πολλαπλασιαστές του ΔΝΤ που μπήκε στο Ελληνικό πρόγραμμα παραβιάζοντας τους δικούς του κανόνες για την (προηγούμενη) αναδιάρθρωση του χρέους. Ή, τις αλήστου μνήμης εκτιμήσεις περί υπάρξεως 50 δισ. δημόσιας περιουσίας, που η εκποίησή της, αποτέλεσε το «ιερό δισκοπότηρο» και διακαή πόθο των μνημονίων, των αρπακτικών κερδοσκοπικών κεφαλαίων από το εξωτερικό και της ντόπιας παρασιτικής ολιγαρχίας.
Όσα ανεπίτρεπτα βλέπουμε να συμβαίνουν σήμερα με το Ελληνικό, τη Fraport, τις ανεμογεννήτριες, την επαπειλούμενη ιδιωτικοποίηση του ΔΕΔΔΗΕ, τα ΕΛΠΕ κλπ είναι «ουρές» αυτών ακριβώς των πολιτικών. Που η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη γενικότερη πολιτική της και με το Μεσοπρόθεσμο που ψήφισε πρόσφατα, τις μετατρέπει σε οιονεί Μνημόνιο εσωτερικού και σε «σιδερένιο κανόνα» μιας λιτότητας χωρίς τέλος για τα λαϊκά στρώματα.
Το ΟΧΙ, λοιπόν, ήταν και συνεχίζει να είναι τοποθετημένο στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Και από τη σκοπιά της Αριστεράς και της σοσιαλιστικής προοπτικής, μια μεγάλη στιγμή της ταξικής πάλης. Μια ανεξάντλητη παρακαταθήκη έμπνευσης και αγώνα.
Όσο κι αν κάποιες ηγεσίες της Αριστεράς την αφήνουν ανυπεράσπιστη, και μηρυκάζουν την πρόσκαιρη ήττα ή την απωθούν. Δεν μελετούν την εμπειρία που οδήγησε στο ΟΧΙ και δεν «οικοδομούν» πάνω σε αυτό το φρόνημα την πολιτική τους.
Ενώ, αναφερόμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μεταβολιστεί ως διαρκής ήττα το 2015 και ως «νίκη» η εφαρμογή του 3ου μνημονίου, που υποχρεώθηκε να εφαρμόσει ως κυβέρνηση. Αυτός ο μεταβολισμός της ήττας μαζί με τον ιό του ανερμάτιστου κυβερνητισμού και της «κρυφής γοητείας» των κάθε λογής εξουσιαστικών σχέσεων και πρακτικών, αποτελούν το αφανές ψυχολογικό υπόστρωμα και το «συμβολικό κεφάλαιο» της επιχειρούμενης -από πολλά κέντρα και παράκεντρα- μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα του συναινετικού δικομματισμού. Σε «κανονικό» κόμμα του συστήματος και πολιτικό υπομόχλιο της ανασυγκρότησης του αστισμού σε όλα τα επίπεδα.
Πιστεύω, πώς η μελέτη όλης της περιόδου, τουλάχιστον από το 2010 και μετά, η ευρωπαϊκή και η διεθνής εμπειρία, βοούν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Προς την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως κόμμα της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς, ως ένα μεγάλο κόμμα αγώνα και διακυβέρνησης σε εθνικό επίπεδο.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
