Το τουρκικό, αυτό είναι τo εγγύτερο, από πλευράς περιεχομένου, σύστημα σε εκείνο που προωθείται με το σχέδιο νόμου για την αστυνομία στα πανεπιστήμια. Επίσης, το γεωγραφικά εγγύτερο στην Ελλάδα. Ξέρω ότι η διαπίστωση αυτή προκαλεί πιθανώς μια δυσφορία στους θιασώτες του, που θα προτιμούσαν να μοιάζει με το γερμανικό, το γαλλικό, το ολλανδικό ή κάποιο σκανδιναβικό μοντέλο, αλλά δεν φταίω εγώ, που κάνω τη διαπίστωση.
Το μόνο κράτος-μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης που έχει εναποθέσει την πανεπιστημιακή φύλαξη στην αστυνομία του είναι η γείτων. Μια χώρα που δύσκολα θα χαρακτήριζες πρότυπο για τις επιδόσεις της στο κράτος δικαίου και στην ακαδημαϊκή ελευθερία. Το αναγνώρισε και ο άρτι εκλεχθείς Έλληνας δικαστής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, Γιάννης Κτιστάκις, ο οποίος δίδαξε για δύο χρόνια στο Πανεπιστήμιο του Βοσπόρου, το ομολόγησε σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή», επικροτώντας το μέτρο. «Η αυστηρή επιτήρηση στις πύλες της Ροβέρτειου Σχολής του Βοσπόρου, όπου δίδαξα, δεν εμπόδισε αλλά προστάτευσε τη διδακτική μου ελευθερία». Την ίδια στιγμή παρατηρεί κανείς και αποκλίνουσες φωνές από τον συντηρητικό χώρο, οι οποίες πληθαίνουν.
Με άρθρο του στο «Βήμα» το ιστορικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υπουργός Παιδείας, Γ. Σουφλιάς, γράφει πως το σχέδιο νόμου είναι «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», όπου, φυσικά, το κεφάλι είναι το συνταγματικά κατοχυρωμένο αυτοδιοίκητο των πανεπιστημίων.
Ο επίσης πρώην υπουργός Παιδείας και πρώην πρύτανης, Θεόδωρος Φορτσάκης, υποστήριξε σε συνέντευξή του πως η αστυνομία δεν πρέπει να κατοικοεδρεύει στα πανεπιστήμια, ενώ ο διευθυντής της «Καθημερινής», Αλέξης Παπαχελάς, έγραψε ότι «τα περισσότερα προβλήματα του τόπου δεν χρειάζονται νέους νόμους για να λυθούν. (…) Με τον νόμο για το άσυλο, για παράδειγμα, τόσο η πολιτεία όσο και οι πρυτάνεις διαθέτουν ήδη τα εργαλεία για να πατάξουν την ανομία των επαγγελματιών μπαχαλάκηδων στα πανεπιστήμια».
Οι αστυνομικοί ξέρουν μάλλον καλύτερα από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους ότι το job description τους δεν είναι να κυκλοφορούν καθημερινά στα πανεπιστήμια. Εννοείται πως, όταν χρειάζεται, τίποτε δεν τους εμποδίζει να μπαίνουν και με το υφιστάμενο σήμερα νομοθετικό πλαίσιο. Είναι σαφές πως ένα τμήμα της συντηρητικής παράταξης αμφιβάλλει για την αναγκαιότητα του νόμου. Αμφιβάλλει, επίσης, και για την αποτελεσματικότητά του, όπως ακριβώς και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αστυνομικών Υπαλλήλων, καθώς φοβάται ότι θα λειτουργήσει ως συσσωρευτής έντασης αντί καταλλαγής.
Οι αστυνομικοί ξέρουν μάλλον καλύτερα από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους ότι το job description τους δεν είναι να κυκλοφορούν καθημερινά στα πανεπιστήμια. Εννοείται πως, όταν χρειάζεται, τίποτε δεν τους εμποδίζει να μπαίνουν και με το υφιστάμενο σήμερα νομοθετικό πλαίσιο.
Το ρήγμα δεν είναι ασήμαντο. Φανατικοί υπερασπιστές του νομοσχεδίου είναι κάποιοι ακραίοι που, επειδή πιστεύουν ότι χαράμισαν τα νιάτα τους στην αριστερά, περιφέρονται αποκλειστικά βγάζοντας τη χολή τους γι’ αυτήν, μη βλέποντας τίποτε, μα τίποτε άλλο να πηγαίνει στραβά σε αυτόν τον τόπο.
Διαβάζω κείμενα για την «εκφυλισμένη, τη χαλασμένη ελίτ των πρυτάνεων» και άλλα συναφή, τα οποία για την πολιτική επιστήμη είναι ο ορισμός του ακραίου, καραμπινάτου λαϊκισμού (για να μην πω κάτι βαρύτερο) και πραγματικά απορώ με το πόσο εύκολα δένουν με τον κυβερνητικό λόγο που, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, αποστρέφεται τον λαϊκισμό όσο τίποτε άλλο!
Από την άλλη πλευρά, η αξιωματική αντιπολίτευση ως σήμερα δεν έχει προτείνει ένα εναλλακτικό σχέδιο νόμου με έμφαση στην ανάγκη φύλαξης χώρων του πανεπιστημίου από δυνάμεις που υπάγονται στις πρυτανικές αρχές και με σεβασμό στο αυτοδιοίκητο που προβλέπει το Σύνταγμα. Αυτό προτείνουν οι χίλιοι και πλέον πανεπιστημιακοί και αυτό επεξεργάστηκε και το ΚΙΝ.ΑΛ. με μια άξια λόγου πρόταση.
Κακώς! Μια τέτοια πρωτοβουλία πολιτικά θα ενέτεινε την αμηχανία στο κυβερνητικό στρατόπεδο, βαθαίνοντας το υπαρκτό ρήγμα, καθώς υπάρχουν νουνεχείς δεξιοί που βλέπουν ότι η ΕΛ.ΑΣ. στα πανεπιστήμια θα φέρει μπελάδες και παραβιάζει το Σύνταγμα. Μια τέτοια πρωτοβουλία, ακόμη και αν δεν μπορούσε να ευοδωθεί σήμερα λόγω κοινοβουλευτικών συσχετισμών, θα αποτελούσε παρακαταθήκη για το μέλλον.
Η Νέα Δημοκρατία, από τότε που έγινε κυβέρνηση, νομοθετεί κατά ριπάς με νόμους που είχε επεξεργαστεί ήδη όσο ήταν στην αντιπολίτευση και είχε τον χρόνο να παραγάγει το νομοθετικό υλικό που θεωρούσε ότι χρειάζεται ο τόπος. Πολύ καλά κάνει από την πλευρά της, αν εξαιρέσω ότι το κάνει εν μέσω κορωνοϊού, επικαλούμενη την πανδημία ώστε να περιορίζει τις αντιδράσεις. Το ότι ο υπογράφων και άλλοι διαφωνούμε με τους νόμους αυτούς, διότι είναι αυταρχικοί, άδικοι, ανάλγητοι κ.λπ., είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
Ο χρόνος τρέχει και συμβαίνουν πράγματα. Το νέο σχέδιο νόμου που προετοιμάζεται να ακολουθήσει θα είναι αυτό για την επανεισαγωγή των πρυτανικών συμβουλίων, με παράπλευρο στόχο είτε να παύσει η θητεία των ενοχλητικών πρυτάνεων είτε να καπελωθεί από κυβερνητικά στελέχη. Για τον λόγο αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση και άμεση αντίδραση με προτάσεις.
Πάντως, δοτούς πρυτάνεις επέβαλε η γειτονική μας Τουρκία στα πανεπιστήμια με έκτακτη νομοθεσία, οι φοιτητές ξεσηκώθηκαν και, φυσικά, η αστυνομία, που κατοικοεδρεύει στα τουρκικά πανεπιστήμια, τους περιέλαβε. Ακούω ήδη εκείνους και εκείνες που διαβάζουν να μου λένε: «Εμείς δεν είμαστε Τουρκία». Γνωρίζω τι είμαστε. Υποψιάζομαι όμως και τι μπορούμε να γίνουμε… Ανέκαθεν οι τουρκικές συνταγές ήταν γλυκός πειρασμός για κάθε εξουσία.
Δημήτρης Χριστόπουλος
Πηγή: Lifo
