Ουδέποτε υπήρχε αμφιβολία ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θα έκανε μια ευγενική και γρήγορη έξοδο. Το μόνο θέμα για πολλούς από εμάς ήταν πόσο καταστροφικός θα γινόταν στην πορεία προς την πτώση του. Ξέρω ότι η «πτώση» είναι μια λέξη που χρησιμοποιείται για τους βασιλιάδες και τους τυράννους, αλλά η κατάσταση σήμερα είναι ουσιαστικά η ίδια, με μόνη διαφορά ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ο βασιλιάς είναι ταυτόχρονα ο κλόουν, και ο άνδρας που βρίσκεται στην εξουσία είναι και ένα παιδί που κάνει πείσματα χωρίς οι ενήλικοι στο δωμάτιο να του δίνουν σημασία.
Το καθεστώς Τραμπ
Ξέραμε ότι ο Τραμπ θα έκανε ό,τι μπορούσε για να διατηρήσει την εξουσία, για να αποφύγει την απόλυτη καταστροφή στη ζωή -να γίνει ένας «λούζερ». Πράγματι, τις πρώτες πρωινές ώρες της 3ης Νοέμβρη ζήτησε να σταματήσει η καταμέτρηση στις «κρίσιμες» πολιτείες όπου φοβόταν ότι θα χάσει. Κάποιοι/ες από εμάς σοκαριστήκαμε από το γεγονός ότι ήταν διατεθειμένος να το πάει τόσο μακριά, αλλά αυτός ήταν ο τρόπος που λειτουργούσε από την αρχή της πολιτικής του καριέρας. Αυτό που χαρακτήριζε πάντοτε το καθεστώς Τραμπ ήταν ότι η κυβέρνηση έκανε συνεχώς επιθέσεις στους νόμους της χώρας, την ίδια στιγμή που ισχυριζόταν ότι εκπροσωπεί το νόμο και την τάξη. Ο μόνος τρόπος για να αποκτήσει νόημα αυτή η αντίφαση είναι ο νόμος και η τάξη να είναι ενσωματωμένοι σ’ αυτόν τον ίδιο. Πρόκειται για μια σύγχρονη μορφή ναρκισσισμού που προωθείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και μορφοποιείται σε μια θανάσιμη μορφή τυραννίας. Αυτός που εκπροσωπεί το νομικό καθεστώς ισχυρίζεται ότι είναι ο νόμος, ότι είναι εκείνος που κάνει τους νόμους και τους παραβαίνει, με αποτέλεσμα να είναι ένας εγκληματίας το όνομα του νόμου.
Διαφωνώ με όσους υποστηρίζουν ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι το μόνο μοντέλο φασισμού. Ο φασισμός και η τυραννία μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές. Και παρά το γεγονός ότι η πολιτική που στηρίζεται στις εκλογές δεν είναι πόλεμος με στρατιωτικά μέσα (και πάντως όχι ακόμα εμφύλιος πόλεμος), υπάρχει μια καταστροφική τάση που ενεργοποιείται όταν η πτώση του είναι σχεδόν σίγουρη. Τον Μάρτιο του 1945, όταν τόσο οι συμμαχικές δυνάμεις όσο και ο Κόκκινος Στρατός είχαν εξαφανίσει κάθε αμυντικό οχυρό των Ναζί, ο Χίτλερ αποφάσισε να καταστρέψει το ίδιο το έθνος, διατάζοντας την καταστροφή των συγκοινωνιακών και επικοινωνιακών συστημάτων, των βιομηχανικών εγκαταστάσεων, και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας. Το σημείωμα του Χίτλερ έφερε την ονομασία «Μέτρα καταστροφής στο έδαφος του Ράιχ», αλλά όλοι το θυμούνται ως το «Διάταγμα του Νέρωνα», του Ρωμαίου αυτοκράτορα που σκότωσε την οικογένειά του και τους φίλους του, τιμωρώντας τους για την υποτιθέμενη απιστία απέναντί του. Όταν οι υποστηρικτές του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν, ο Νέρωνας αυτοκτόνησε. Λέγεται ότι αυτό που είπε πριν πεθάνει ήταν: «μαζί μου πεθαίνει ένας μεγάλος καλλιτέχνης».
Μόνος του
Ο Τραμπ δεν ήταν ούτε ένας Χίτλερ ούτε ένας Νέρωνας, αλλά ένας πολύ κακός καλλιτέχνης που επιβραβεύτηκε από τους υποστηρικτές του για τις άθλιες παραστάσεις του. Η απεύθυνσή του στο μισό πληθυσμό της χώρας, στηρίχθηκε στη διαμόρφωση μιας πρακτικής ενθουσιώδους σαδισμού, απαλλαγμένου από οποιαδήποτε δέσμευση ηθικής ντροπής ή νόρμας.
Ο εξουθενωμένος πρόεδρος, ωστόσο, διακήρυξε πως έχει κερδίσει, αν και όλοι γνωρίζουν πως αυτό δεν είχε συμβεί, τουλάχιστον όταν έκανε τη δήλωσή του. Ούτε καν το δίκτυο Fox δεν αποδέχθηκε τον ισχυρισμό του, ακόμα και ο Πενς είπε πως κάθε ψήφος πρέπει να προσμετρηθεί. Ο σχεδόν έκπτωτος τύραννος ήθελε να βάλει ένα τέλος στα τεστ κορονοϊού, στην καταμέτρηση, στην επιστήμη, ακόμα και στον εκλογικό νόμο και στις μεθόδους επαλήθευσης, που καθόλου δεν τον εξυπηρετούν, προκειμένου να πει την ψεύτικη αλήθεια του για μια ακόμα φορά. Αν έπεφτε, θα προσπαθούσε να πάρει μαζί του και τη δημοκρατία.
Όταν, όμως, ο πρόεδρος αυτοανακηρύσσεται νικητής και γελοιοποιείται, αφού ακόμα και οι φίλοι του καλούν ταξί για να το πάρει να φύγει, μένει μόνος του με την ψευδαίσθηση πως είναι ένα πανίσχυρος ισοπεδωτής. Μπορεί να προσφύγει σε όσα δικαστήρια θέλει, όταν όμως οι δικηγόροι του σκορπιστούν στον άνεμο, και τα δικαστήρια, εξουθενωμένα, παύσουν να τον ακούν, θα βρεθεί μόνος του να κυβερνά το νησί που λέγεται Τραμπ, με την ψευδαίσθηση της πραγματικότητας. Φαίνεται ότι, επιτέλους, θα έχουμε την ευκαιρία να αφήσουμε τον Τραμπ να γίνει το υπερθέαμα ενός προέδρου, ο οποίος, στην προσπάθειά του να καταστρέψει τους νόμους που οικοδομούν τη δημοκρατία, έγινε η μεγαλύτερη απειλή της. Δώσε τα όλα, κοιμισμένε Τζο!
Judith Butler
Το κείμενο είναι απόσπασμα άρθρου της Τζούντιθ Μπάτλερ με τίτλο «Is the show finally over for Donald Trump?», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Guardian».
Πηγή: Η Εποχή από The Guardian
