Σκορπίζουν γύρω τους την αποφορά του δικού τους φόβου. Του κατακλυσμιαίου τους φόβου. Οι ναζί φονιάδες και λοιποί οργανωμένοι συμπαραστάτες κάθε λογής φόβου των άλλων. Οι ναζί της «Χρυσή Αυγής» μετά την καταδίκη τους. Μέσα στο δικαστήριο όπου αποκαλύφθηκε το ποιόν και το πύον τους. Οπότε ανακύπτει το ερώτημα: είναι φασίστες επειδή είναι δειλοί ή είναι δειλοί επειδή είναι φασίστες;
Όπως λέει όμως ο Αντρέ Μπρετόν, όποια κι αν είναι η ερώτηση, η απάντηση είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος. Αυτόν σκοτώνει ο φασισμός, αυτόν σκότωσαν, ξυλοκόπησαν, τρομοκράτησαν, κλώτσησαν, καταδίκασαν οι ναζί της «Χρυσής Αυγής». Και η φονική τους δειλία φάνηκε (η φονική δειλία των ηθικών αυτουργών θα αργήσει πολύ) μετά την καταδίκη. Κλαυθμηρίζουν, παρακαλούν, μυξοκλαίνε, προσκυνούν, απεμπολούν κάθε αξιοπρέπεια, κάθε ευθύνη κατακρατήσεως σωματικών υγρών.
Αυτοί είναι οι ήρωες του «αυθεντικού κινήματος», αυτοί είναι οι «εριστικοί» εραστές της πατρίδας, αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές μιας πιθανής συγκυβέρνησης με τη ΝΔ. Αυτοί οι εχθροί του ανθρώπου. Αυτά το λύματα που εκχέονται ακατάσχετα από το δικαστήριο και για χάρη των οποίων ο ένστολος φασισμός του Χρυσοχοϊδικού και χολερικού κράτους εξερράγη από θυμό. Βλέπεις ο εχθρός του ανθρώπου είναι πάντοτε ίδιος. Κρυμμένος μέσα σε μια στολή, απρόσωπος ασφυκτικά μέσα σε ένα κράνος, μεταμφιεσμένος σε υπουργικά κολάρα αιρετού διορισμού, η διορισμένου λομπίστα, πάντοτε ίδιος είναι ο εχθρός του ανθρώπου.
Αυτή η φρίκη που κυλάει σαν οχετός από το δικαστήριο που καταδίκασε την εγκληματική οργάνωση «Χρυσή Αυγή». Αυτή η γελοιότητα που κουβέντιασε «σοβαρά» και μυστικά για την εξουσία. Ναι. Είναι φρίκη. Ναι. Είναι γελοιότητα. Ναι. Έπαιξαν με το μυαλό μιας ολόκληρης κοινωνίας. Ναι. Κέρδισαν. Και ναι! Ακόμα κερδίζουν.
Και θα κερδίζουν όσο δεν καταλαβαίνουμε και όσο δεν καταλαβαίνουν αυτοί που πρέπει τις κουβέντες του Γιώργου Χειμωνά από τον «Εχθρό του ποιητή» που τόσες φορές έχω επαναλάβει. Θα μπορούσαν να την πούνε και οι Αιγύπτιοι ψαράδες, οι μετανάστες της πλατείας Βικτωρίας, οι άνεργοι, οι άστεγοι, οι φοβισμένοι, ο Ζακ Κωστόπουλος που δολοφονήθηκε από το θανατηφόρο κοκτέιλ πολλών μεγάλων και μικρών φασισμών, όλοι εκείνοι που σωριάζονται από φόβο μέσα στα τρίσβαθα του εαυτού τους και κάποιοι δεν βγαίνουν ποτέ.
«Ένας άνθρωπος» γράφει ο Γιώργος Χειμωνάς «ήταν στο δωμάτιο με πλησίαζε αργά και αθόρυβα. Παράλυτος δεν μπορούσα να γυρίσω να τον δω. Αλλά ήξερα πως με πλησίαζε το πιο τρομαχτικό πλάσμα του κόσμου. Το πιο τρομαχτικό πλάσμα είναι μαζί και γελοίο. Το γελοίο είναι η φοβερότερη ιδιότητα του τρομαχτικού».
Γι’ αυτή τη γελοιότητα του φασισμού μιλάω. Γι’ αυτή την δειλία τους μπροστά στον ποιητή που είναι ο άνθρωπος. Για τον σχεδόν αταβιστικό πανικό μπροστά στην ομορφιά του ανθρώπου. Γι’ αυτή την τρομακτική δύναμη της δειλίας που είναι ο φασισμός. Ο εχθρός του ποιητή. Ο εχθρός του ανθρώπου. Το ανοϊκό γέλιο ενός αδηφάγου καιάδα. Αυτό το ανθρωπάκι.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Arti News
