Τα κατάφερες γιε μου! Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια της Μάγδας Φύσσα μετά την απαγγελία της απόφασης του δικαστηρίου χτες, λίγα λεπτά πριν από το μεσημέρι, στην ιστορική δίκη της Χρυσής Αυγής.
Γιατί, κακά τα ψέματα, χρειάστηκε η θυσία του Παύλου Φύσσα πριν από εφτά ολόκληρα χρόνια για να συνειδητοποιήσει η Πολιτεία τον χαρακτήρα της εγκληματικής οργάνωσης και να βγάλει από το συρτάρι τις 32 δικογραφίες εναντίον των στελεχών και των μελών τής (με δικαστική απόφαση πλέον) εγκληματικής αυτής οργάνωσης.
Εφτά χρόνια είναι πολλά, ιδίως όταν είναι τόσο πυκνά όσο την περίοδο 2013 με 2020, αλλά αν προσπαθήσουμε λίγο θα θυμηθούμε πώς ήταν τα πράγματα το 2013, όταν συστημικά μέσα ενημέρωσης πρόβαλλαν τη Χρυσή Αυγή και τους μύθους για το κοινωνικό της έργο (ότι τάχα προσέχουν τις γιαγιάδες που κάνουν αναλήψεις από τα ΑΤΜ), κορυφαίοι τηλεπαρουσιαστές καλούσαν τους χρυσαυγίτες στις εκπομπές τους (και κάποιοι, όπως ο κ. Πορτοσάλτε, τους πρότρεπαν να «βρουν έναν τρόπο να μην τους πιάνει ο κόσμος στο στόμα του»), όταν οι ξενοι εργάτες ζούσαν με τον φόβο των χρυσαβγίτικων ταγμάτων εφόδου.
Οπότε η χτεσινή μέρα ήταν ιστορική. Και παρόλο που υπήρχαν σημάδια δυσοίωνα, όπως η αγόρευση της εισαγγελέα, τελικά η απόφαση ήταν ό,τι καλύτερο περιμέναμε, κυρίως στο βασικό: ότι αναγνωρίστηκε η ενοχή του Μιχαλολιάκου, του Παπά, του Κασιδιάρη, του Παναγιώταρου, του Λαγού, του Ματθαιόπουλου και του Γερμενή στη διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης και άλλων στελεχών και βουλευτών του μορφώματος στη συμμετοχή και ένταξη σε εγκληματική οργάνωση.
Οπότε, δεν είναι περίεργο που πολλοί, πάρα πολλοί, χτες ήμασταν δακρυσμένοι, από δάκρυα χαράς και συγκίνησης. Κι έλεγα ότι δύσκολα συγκινούμαι στην υπερώριμη ηλικία που έχω πια φτάσει, όμως χτες βούρκωσα καθώς έβλεπα και άκουγα την κραυγή ανακούφισης της Μάγδας Φύσσα, κι ακόμα βουρκώνω τώρα που την παρακολουθώ ξανά:
Μετά τους πανηγυρισμούς έρχονται οι δεύτερες σκέψεις. Θα μπουν τάχα στη φυλακή οι επικεφαλής της εγκληματικής οργάνωσης ή θα είναι μικρές οι ποινές -ώστε, παίρνοντας υπόψη και το 18μηνο της προφυλάκισης, να μην περάσουν την πόρτα της φυλακής;
Την ώρα που γράφω τις γραμμές αυτές το δικαστήριο ακόμα συνεδριάζει για την επιμέτρηση των ποινών, αλλά, μεταξύ μας, μικρή σημασία βρίσκω ότι έχουν οι ποινές (επίσης, δεν ξέρω αν το δικαστήριο θα αποφασίσει πως η έφεση έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα). Η καταδίκη του Μιχαλολιάκου, του Κασιδιάρη, του Λαγού και των λοιπών μπράβων είναι ισόβια από πολιτική άποψη, ακόμα και στο ενδεχόμενο που θα καταδικαστούν σε ολιγόμηνη φυλάκιση στο ποινικό σκέλος. Θα ήθελα να τους δω να περνούν πολλά χρόνια στη φυλακή, αλλά δεν είναι αυτό το πρωτεύον.
Θα πει κάποιος άλλος, δεν ξεριζώθηκε ο φασισμός, απλώς το κράτος απαλλάχτηκε από ένα λερωμένο βραχίονά του, με τον ίδιο τρόπο που πετάμε τα βρόμικα γάντια μιας χρήσης -οπότε, προς τι οι πανηγυρισμοί; Σε τέτοιες απόψεις, που είδα να διατυπώνονται αν και όχι από πολλούς, η απάντηση είναι, θαρρώ, απλή: σκεφτείτε τι θα λέγαμε αν το δικαστήριο είχε ακολουθήσει την πρόταση της εισαγγελέα και είχε απαλλάξει τον Μιχαλολιάκο και τη συμμορία του από την κατηγορία της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης.
Βέβαια, η χτεσινή απόφαση δεν αίρει το γεγονός ότι, αν χτες καταδικάστηκε η εγκληματική πρακτική της άκρας δεξιάς, πολλές από τις απόψεις της Χρυσής Αυγής έχουν μολύνει δυστυχώς άλλα κόμματα, του «συνταγματικού» πλέον τόξου, και ότι μια όχι ευκαταφρόνητη μερίδα στελεχών και βουλευτών του κυβερνώντος κόμματος χρησιμοποιεί τη φρασεολογία της Χρυσής Αυγής σε θέματα όπως το μεταναστευτικό και το προσφυγικό -μαζί κατέβηκαν πριν από λίγες εβδομάδες στην αντιπροσφυγική εκδήλωση στην πλατεία Βικτωρίας ο Κασιδιάρης και ο Μπογδάνος.
(Από την άποψη αυτή, βρίσκω κωμική την προσπάθεια κάποιων φιλοκυβερνητικών δημοσιολόγων να ανιχνεύσουν τη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής στις πλατείες των αγανακτισμένων το 2011. Θυμίζω ότι οι χρυσαυγίτες είχαν χαρακτηρίσει «καρναβάλι προοδευτικών» τις Πλατείες (περισσότερα εδώ) ενώ αντίθετα αισθητή ήταν η παρουσία χρυσαυγιτών στα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό).
Οπότε, χτες και σήμερα αξίζει να χαρούμε. Αλλά στη χαρά να μην είμαστε αχάριστοι. Η χτεσινή ιστορική απόφαση πιστώνεται, άμεσα και έμμεσα, στη δουλειά πολλών ανθρώπων, άλλοτε δουλειά μυρμηγκιού και άλλοτε ντετέκτιβ, που επί χρόνια, όσο κράτησε αυτή η μαραθώνια δίκη, μόχθησαν για να φέρουν στην επιφάνεια τις κρυφές διαδικασίες της εγκληματικής συμμορίας, για να ενισχύσουν και να πυκνώσουν το κατηγορητήριο και στη συνέχεια έδωσαν τη μάχη στο δικαστήριο. Χρωστάμε λοιπόν χάρη στους συνηγόρους της πολιτικής αγωγής, στις συλλογικότητες και στους πολίτες που συμμετείχαν στην πρωτοβουλία Golden Dawn Watch, στα λιγοστά μέσα ενημέρωσης που καθημερινά έδιναν παρουσία στο δικαστήριο και πρόβαλλαν τη δίκη, και στους ερευνητές δημοσιογράφους που αποκάλυψαν πολλά άγνωστα επιβαρυντικά στοιχεία -αξίζει θαρρώ να εξάρω και να κατονομάσω την Εφημερίδα των Συντακτών και τον Δημήτρη Ψαρρά.
Οπότε, χωρίς να εφησυχάζουμε, ας χαρούμε αυτή την ιστορική απόφαση. Ο Παύλος Φύσσας με τη θυσία του τα κατάφερε.
Νίκος Σαραντάκος
