Είδα κι εγώ τη φιέστα της ελεεινής χαράς στη Σαντορίνη. Άκουσα κι εγώ τις πρωθυπουργικές αερολογίες για τον Τουρισμό Μας όπως και τις αρμόδιες υπουργικές ανοησίες για την Ελλάδα Μας. Είδα κι άκουσα τους επαίνους για το Νοσοκομείο Σαντορίνης, αλλά όχι την αγωνία όλου του προσωπικού για τις ελλείψεις. Α, ναι, όλα ήταν υπέροχα και ο πρωθυπουργός μια ζωγραφιά στο φημισμένο ηλιοβασίλεμα. Για την ακρίβεια, ένα master class αισθητικής ψευδολογίας, όπως όλες οι cart postal που προσπαθούν να μιμηθούν την ομορφιά την οποία βεβαίως ουδέποτε συνάντησαν. Γι’ αυτό και η εικόνα του πρωθυπουργού στο ηλιοβασίλεμα ήταν ένα μάθημα αισθητικής τυφλότητας που όμως (σαν να εκδικείται η πραγματικότητα) αποκάλυψε το πώς βλέπουν τον κόσμο τα μπουκωμένα μάτια. Πώς βλέπει τον κόσμο η πανάκριβη τυφλότητα των 20 εκατομμυρίων. Είδα και το ωραίο φως να τυλίγει τις κυρίες των κυρίων στο μπαλκόνι του Αιγαίου. Σαν διαφήμιση ρούχων ήταν, σαν αρχιτεκτονική του άδειου, άρτι αφιχθείσες από τα μπαλκόνια των σπιτιών τους όπου χειροκρότησαν τους Γιατρούς Μας, τους Υγειονομικούς Μας, τα Νοσοκομεία Μας για την ηρωική τους προσπάθεια στην πανδημία του φονικού ιού.
Πάνε όμως αυτά. Περασμένα ξεχασμένα. Είναι να απορείς γιατί τα θυμούνται ακόμα… οι χειροκροτημένοι. Οι χειροκροτημένοι που ΔΕΝ τους είδα (σε ακόμα ένα master class τυφλότητας) να βγαίνουν στους δρόμους, όχι μόνο στην Αθήνα, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα, διεκδικώντας ουσιαστικά μέτρα στήριξής του χειροκροτημένου Εθνικού Συστήματος Υγείας. Το μαυλιστικό ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης κάλυψε τα πάντα. Μαζί και το πανό της Ομοσπονδίας Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας που έγραφε: «We can’t breathe. Σ’ αυτό το σύστημα που Θεό έχει το κέρδος και η Υγεία είναι εμπόρευμα, οι ανάγκες ασθενών και υγειονομικών δεν χωράνε».
Φυσικά και δεν χωράνε. Γι’ αυτό και δεν φαίνονται πουθενά. Είναι, βλέπεις, πολλές οι κτητικές αντωνυμίες της Δόξας Μας και από τόσα χείλη… χειροκροτημένες σε όλους τους καιρούς και (τι πικρό) «διά πάσαν νόσο». Η Ελλάδα Μας. Το Αιγαίο Μας. Η Μακεδονία Μας. Το DNA Μας. Η Ιστορία Μας. Οι Αρχαίοι Μας. Η Παιδεία Μας (στα νύχια της Κεραμέως). Η Θρησκεία Μας.
Μονάχα για την Υγεία Μας δεν ακούς από τα επίσημα χείλη που ηλιοβασιλεύουν επί παντός. Γιατί ακριβώς δεν υπάρχει χώρος για την Υγεία Μας. Όπως δεν υπάρχει χώρος και για την Εργασία Μας. Το ίδιο και για το Νερό Μας και για τόσα άλλα που αποτελούν τη Ζωή Μας. Γι’ αυτό δεν θα τη δεις πουθενά. Όλα τα σκεπάζει η αισθητική τυφλότητα του χαμογελαστού άδειου. Κι όπου δεν είναι αρκετή, έρχεται να πληρώσει (που λέει κι ο Πέτσας με απίστευτη ακρίβεια αμορφωσιάς) τις ελλείψεις (τα 20 εκατομμύρια που λέγαμε) η αισθητική κηλίδα, δηλαδή η ηθική κατάπτωση του συστήματος που λέγεται καταστολή.
Όχι μόνο στην Ελλάδα Μας. Παντού. Ο κόσμος μίκρυνε έως ασφυξίας. Εδώ βρίσκεται η Γαλλία, η πατρίδα του Βολταίρου, μαζί με την κατοικία του. Στον διπλανό μας δρόμο διαδήλωναν η Φαρίντα μαζί με συναδέλφους της για καλύτερο μισθό και καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Σοκ ο ξυλοδαρμός της -για όσους κατάφεραν να τον δουν μέσα στο δάσος των ελεεινών θριάμβων- από τους κεφαλοθραύστες του συστήματος. Κι από πάνω την κατηγόρησαν ότι «περιφρόνησε» τα ρόμποκοπ ανδροειδή. Ποια; Αυτή που η κόρη της τη συστήνει έτσι: «Αυτή η γυναίκα είναι η μητέρα μου. 50 ετών, νοσοκόμα, εργαζόταν μεταξύ 12 και 14 ωρών την ημέρα για 3 μήνες. Κόλλησε Covid. Σήμερα έκανε διαδήλωση για αύξηση μισθού, για την αναγνώριση της δουλειάς της. Είναι ασθματική. Φορούσε τη στολή εργασίας της. Έχει ύψος 1,55».
Πού ξέρεις; Μπορεί και να την ποδοπάτησαν και να την έσυραν σαν σφάγιο από τα μαλλιά έξω από το σπίτι του Βολταίρου προς δόξαν ενός σάπιου διαφωτισμού. Φυσικά, κανείς δεν άνοιξε για να υπερασπιστεί τη Φαρίντα. Ο παλιός ιδιοκτήτης, διάπυρος υπερασπιστής της ανεξιθρησκίας, της ελευθερίας του λόγου και του διαχωρισμού Εκκλησίας και κράτους, είναι καιρός που δεν μένει πια στο «εδώ». Έφυγε από τις 30 Μαΐου 1778. Αλλά ούτε και οι σημερινοί ιδιοκτήτες του σπιτιού ήταν εκεί. Έλειπαν σε ταξίδι για δουλειές. Στη Σαντορίνη.
Είχαν να πουλήσουν το πανάκριβο εμπόρευμα που κατέχουν οι ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου: τη Ζωή Μας. Αυτό το δικαίωμα που έγινε εμπόρευμα διεκδικούν οι Φαρίντες όλου του κόσμου με το μεγάλο τους ανάστημα, που μπορεί να χωρέσει ανείπωτη περιφρόνηση για τους εμπόρους. Γιατί βέβαια, όπως λέει κι ο ποιητής, το ανάστημα του ανθρώπου δεν μετριέται με το μπόι του.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
