Εχει αναμφίβολα ξεχωριστό ενδιαφέρον το γεγονός ότι από πολλές πλευρές, και στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο, έχει αρχίσει η συζήτηση, και συχνά με έντονο τρόπο, για την επόμενη μέρα. Το φαινόμενο είναι και εύλογο και εξηγήσιμο και νομίζω ότι οι πάντες κατανοούν ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και ότι μία νέα ιστορική εποχή ξεκινάει για τον πλανήτη. Έχω, όμως, την αίσθηση ότι καταγράφεται τόσο σε διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όσο και εν γένει στο χώρο των διανοούμενων, μία βιασύνη για να περιγραφεί η επόμενη μέρα, χωρίς ακόμα να έχουμε επαρκή υλικά και βέβαιες προβλέψεις. Αυτό όσο εξηγήσιμο κι αν είναι, ισχυρίζομαι ότι δεν μας βοηθάει. Ιδιαίτερα δεν βοηθάει εμάς, που ως πολιτικό κόμμα της Αριστεράς, οφείλουμε να συγκροτήσουμε συνεκτικό πολιτικό πρόγραμμα εναλλακτικής διακυβέρνησης. Γιατί δεν έχουμε ακόμα όλα τα δεδομένα, αλλά κυρίως γιατί μας παρασύρει στο να μη δώσουμε το βάρος που πρέπει στο τώρα, στο σήμερα. Εννοώ το σήμερα που καθορίζεται πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα, από την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση της πανδημίας.
Η συμβολή της αντιπολίτευσης
Στην Ελλάδα έχουμε μέχρι στιγμής τουλάχιστον, μία σχετική επιτυχία, όσο κι αν δύσκολα μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς τέτοιο χαρακτηρισμό, όταν μιλάμε για θανάτους. Αυτό όμως που νομίζω ότι πρέπει να μη μας διαφεύγει, είναι ότι σε αυτήν την επιτυχία έχει συμβάλλει τα μέγιστα ο ΣΥΡΙΖΑ ως δύναμη της αντιπολίτευσης, αλλά και τα άλλα κόμματα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας αγχώνει το γεγονός ότι η κυβέρνηση, η Νέα Δημοκρατία και ειδικά ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προσπαθούν πολλές φορές με ανεπίτρεπτο τρόπο, όχι μόνο να οικειοποιηθούν αποκλειστικά την επιτυχία, αλλά και να την εντάξουν σε ένα επικίνδυνο στρατήγημα, σε όφελος για μία ακόμα φορά των λίγων. Αυτά μπορούμε και πρέπει να τα καταγγέλλουμε, όπως επίσης και τις κάθε είδους λοβιτούρες, που καθόλου δεν λείπουν. Όπως είπε και ο Τσίπρας, βάζουμε πλάτη, αλλά δεν κλείνουμε τα μάτια, αλλά όμως βάζουμε πλάτη! Γι’ αυτό σημαία μας διαρκής και δυναμική πρέπει να είναι η πλευρά εκείνη της εξαγγελμένης γραμμής μας, όπως την εκπροσωπεί άξια ο Ανδρέας Ξανθός και το Παρατηρητήριο Υγείας. Λέω, δηλαδή, ότι για να έχουμε αξιόπιστη παρουσία και επιρροή στην επόμενη μέρα, πρέπει τώρα η κοινή κοινωνική συνείδηση να καταγράφει, χωρίς επιφυλάξεις, την αποδοχή ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση έχει συμβάλλει στη μικρότερη δυνατή επέκταση του κορωνοϊού και στη μεγαλύτερη δυνατή προστασία της ζωής των ανθρώπων. Προφανώς, με ναυαρχίδα τη μάχη για την υπεράσπιση και αναβάθμιση του Εθνικού Συστήματος Δημόσιας Υγείας. Αντιπολίτευση, δηλαδή, εν προκειμένω -και μάλιστα Αξιωματική- νοείται σχεδόν αποκλειστικά ως η πρωταγωνιστική υπεράσπιση της κοινωνίας και των ανθρώπων κι όχι το στερεότυπο που επικρατεί στην πολιτική ζωή τα τελευταία χρόνια, όπου το περιεχόμενο της κάθε αντιπολίτευσης δεν είναι παρά η περίφημη «αποδόμηση» του αντιπάλου. Μένουμε όρθιοι λοιπόν σήμερα, για να διεκδικήσουμε τον ίδιο ρόλο και την επόμενη μέρα.
Η μάχη του τώρα για το αύριο
Αισθάνθηκα την ανάγκη να επισημάνω τα παραπάνω, επειδή εγώ τουλάχιστον βλέπω ότι οι κομματικές δυνάμεις κινούνται σε δύο ταχύτητες, όχι κατ’ ανάγκη δομημένα ανταγωνιστικές, συχνά όμως εναλλασσόμενες. Όσο συμβαίνει αυτό, δεν μπορούμε να στείλουμε ένα στέρεο και καθαρό μήνυμα στην κοινωνία και δημιουργούνται συγχίσεις, χωρίς προφανώς να το θέλουμε και να το επιδιώκουμε. Μέσα σ’ αυτό το τοπίο είναι πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι το κόμμα, και σχεδόν οι περισσότερες Νομαρχιακές Οργανώσεις του, αλλά και αυτοδιοικητικές κινήσεις του χώρου μας, έχουν πάρει απάνω τους πολύ ζεστά τη μάχη του τώρα, τόσο στο πεδίο της υγειονομικής προστασίας και της αλληλεγγύης, όσο και στο πεδίο της προετοιμασίας για την επόμενη μέρα και, μάλιστα, κάτω από τις γνωστές τεράστιες δυσκολίες των αναγκαστικών περιοριστικών μέτρων. Αυτό το φαινόμενο πρέπει να το ενισχύσουμε και να στρατευτούμε στις πολλαπλές δράσεις που ήδη έχουν σχεδιαστεί και βρίσκονται σε εξέλιξη.
Εννοείται, βέβαια, ότι ταυτόχρονα στηρίζουμε την εργασία, τα κοινωνικά δικαιώματα και τη δημοκρατία. Και σε όλες αυτές τις παρούσες δράσεις, εντάσσουμε την αναγκαία συζήτηση για το νέο κοινωνικό συμβόλαιο για την υπεράσπιση του δημόσιου χώρου, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της κοινωνικής συνοχής.
Ξαναχαράζοντας τα μονοπάτια για τον οικολογικό σοσιαλισμό του 21ου αι.
Δεν νομίζω, τέλος, ότι όσο διαρκεί η πανδημία, μπορούμε να επαναπρογραμματίσουμε το Συνέδριό μας. Τίποτα, όμως, δεν μας εμποδίζει από το να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε ότι εντάσσουμε από τώρα και τις δράσεις και τις αναζητήσεις μας με στοχευμένο τρόπο, στην προοπτική της οργάνωσής του, στην οποία όλοι θέλουμε να φτάσουμε. Η πραγματικότητα όντως εγκαλεί όλη την ανθρωπότητα, τους λαούς και τις κοινωνίες, να αφήσουμε πίσω τα σαράντα περίπου χρόνια καταστροφικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, ξαναχαράζοντας τα μονοπάτια και τους δρόμους για τον οικολογικό σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, μετά και απέναντι στις πανδημίες, την κλιματική κρίση, την υφεσιακή λιτότητα, τη φτώχεια και τις τεράστιες ανισότητες. Δεν αρκούν ακόμα και οι καλύτερες στρατηγικές επιτελικές επεξεργασίες. Απαιτούνται μηνύματα που θα συνεγείρουν και θα εμπνεύσουν λαούς και κοινωνίες. Ένα είναι σίγουρο, ότι ο 20ος αιώνας δεν έφερε το τέλος της ιστορίας. Για μας συντρόφισσες και σύντροφοι, που αυτό δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ, καλή δύναμη για τα ακόμα πιο δύσκολα που δεν τα είχαμε καν φανταστεί. Και σύντομα καλή αντάμωση!
Ο Θοδωρής Δρίτσας είναι Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ Α΄ Πειραιά & Νησιών
Πηγή: Η Εποχή
