Η δημόσια συζήτηση που ξεκίνησε για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ αν δηλαδή θα πρέπει να γίνει άνοιγμα σε χιλιάδες νέα μέλη και μετά Συνέδριο ή να συμβεί το αντίστροφο, δείχνει να υποκρύπτει δυο διαφορετικές αντιλήψεις: Μαζικό κόμμα που θα μετακινείται προς τη σοσιαλδημοκρατία ή μικρότερο, πλην όμως αριστερό. Με ποια από τις δυο απόψεις συμφωνείτε;
Δεν νομίζω ότι η συγκατάθεση για μαζικό κόμμα συνεπάγεται τη μετακόμισή του στη σοσιαλδημοκρατία, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, με τα εμπειρικά δεδομένα τουλάχιστον της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετατράπηκαν σε κόμματα καρτέλ, σε κλειστά κλαμπ αναπαραγωγής των ηγεσιών και σε θαμώνες της κυβερνητικής εξουσίας πάση θυσία. Νομίζω ότι ο Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο και ο Σάντερς στις ΗΠΑ ήταν αυτοί που έσπασαν την παράδοση των εργατικών και δημοκρατικών κομμάτων για «κλειστά συστήματα κομματικών βαρονιών» και απευθύνθηκαν στην κοινωνική πλειοψηφία. Γι αυτό εξάλλου ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζουν την υπονόμευση των μπλερικών ο Κόρμπιν και των οπαδών της Κλίντον ο Σάντερς.
Σας απαντάω λοιπόν ευθέως, είμαι υπέρ του ανοικτού πλειοψηφικού αριστερού κόμματος, το οποίο δεν ζητά ιδεολογικά διαβατήρια για να γράψει κάποιον ή κάποια στις γραμμές του. Δεν «κολλάω» με τις διαδικασίες, ούτε είμαι αντίθετος με το διαδίκτυο, ένα πράγμα μόνο απαιτώ, τα νέα μέλη να έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή να λαμβάνουν αποφάσεις. Δεν θεωρώ πολιτική συμμετοχή την ανά τέσσερα χρόνια δυνατότητα να εκλέγεις τον πρόεδρο του κόμματος και όλη την επόμενη περίοδο να είσαι στην απέξω.
Την ίδια στιγμή θεωρώ επιπόλαιους όσους προτείνουν ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε ένα ακόμα κόμμα της κεντροαριστεράς ή της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή σε ένα ακόμα κόμμα σε αποδρομή, χωρίς κοινωνικές αναφορές, ένα κόμμα από αυτά που η πολιτική κρίση καταδικάζει σε μαρασμό.
Συνεπώς; Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να κινηθεί; Μπορεί πχ η Προοδευτική Συμμαχία να μετατραπεί σε ένα ενιαίο κόμμα; Και με ποια χαρακτηριστικά;
Δεν είμαι σίγουρος ότι χρειάζεται, ούτε είμαι σίγουρος ότι οι σύντροφοι της Προοδευτικής συμμαχίας το θέλουν. Θεωρώ ότι η Συμμαχία ήταν χρήσιμη χθες και σήμερα, θα είναι χρήσιμη και αύριο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι με τη συμμαχία καταργήσαμε την υγειονομική ζώνη που είχαν στήσει εναντίον μας, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα «ανάδελφο», αποδιοπομπαίο, παρίας του πολιτικού συστήματος. Τη συμμαχία τη συγκροτήσαμε όχι στη βάση αφομοίωσης των άλλων, αλλά με πλήρη σεβασμό στην ιδεολογική και πολιτική τους αυτονομία. Μας ενώνουν πολύ σημαντικά πράγματα όπως το κοινωνικό ζήτημα, τα δικαιώματα, η ελευθεριακή ατζέντα, η σύγκρουση με τον εθνικισμό, το ρατσισμό, την ομοφοβία. Η αέναη αντιπαράθεση με τον κοινωνικό αυτοματισμό του «όλοι εναντίον όλων και οι φτωχοί να πάνε να πνιγούν». Μπορούμε να επινοούμε τρόπους συνεργασίας, πολιτικής συνύπαρξης και σεβασμού στις πεποιθήσεις του άλλου χωρίς την απειλή της επιβολής ή της αφομοίωσης.
Τα ανοίγματα του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι προς το ΚΙΝΑΛ ή και προς τα αριστερά του; Προς το ΚΚΕ δηλαδή, το ΜέΡΑ25 ή συντρόφους σας που έχουν απομακρυνθεί;
Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να κινηθεί στη βάση ενός στρατηγικού σχεδίου για την επόμενη μακρά περίοδο και δεν εννοώ μόνο την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, η οποία θα γίνει με απλή αναλογική. Ζούμε σε ένα κόσμο σε μετάβαση, σε κοινωνίες σε μετάβαση, σε ένα κόσμο υψηλής διακινδύνευσης. Στις παλιές αντιθέσεις προστίθενται νέες, δεν είναι μόνο οι ανισότητες, η λιτότητα, η επισφάλεια, η φτωχοποίηση νέων κοινωνικών στρωμάτων, η απόσυρση του κράτους από την κοινωνική προστασία. Σε αυτές προστίθενται νέες: οι εμπορικοί πόλεμοι, οι ενεργειακοί, οι απρόβλεπτες εξελίξεις από την κλιματική αλλαγή, τόσο γρήγορες και τόσο καταστροφικές. Από αυτή τη σκοπιά, όταν σκέφτεσαι τα πράγματα στη μεγάλη εικόνα, δεν μπορεί παρά να κινείσαι διαρκώς για πλατιές συμμαχίες –κοινωνικές και πολιτικές-αντιμετώπισης των παραπάνω. Είναι προφανές ότι παραλήπτες της πρόσκλησης είναι όλοι οι παραπάνω: το ΚΙΝΑΛ, ΤΟ ΚΚΕ, το ΜέΡΑ25, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η Δικτύωση, η ΛΑΕ, οι διάσπαρτες οικολογικές κινήσεις. Δεν είμαστε αφελείς, γνωρίζουμε ότι όλοι οι προηγούμενοι, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό –σαφώς σε μικρότερο βαθμό το ΜέΡΑ 25 και η Δικτύωση-τραγουδούσαν όλη την προηγούμενη περίοδο στο ρυθμό του Κυριάκου Μητσοτάκη «να φύγουν», και ότι άλλοι, όπως το ΚΙΝΑΛ, επιδιώκουν ακόμα και σήμερα τη «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που τώρα η μπάλα δεν είναι στην εξέδρα, αλλά στη μικρή τους περιοχή, στη σχέση τους με τα μέλη, τους φίλους, τους ψηφοφόρους, να εξηγήσουν τα ανεξήγητα.
Η ηγετική ομάδα την επόμενη ημέρα πρέπει να αλλάξει; Και προς ποια κατεύθυνση;
Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα σε μετάβαση και δεν αναφέρομαι μόνο στο εγχείρημα της δημιουργίας ενός μαζικού, πλειοψηφικού κόμματος της Αριστεράς, αναφέρομαι κυρίως στις διεργασίες που συντελέστηκαν στο πολιτικό προσωπικό από την εμπειρία της διακυβέρνησης. Θεωρώ ότι αυτή η μετάβαση εκφράστηκε πειραματικά μεταξύ των 2 εκλογικών αναμετρήσεων με επιτυχία. Η ομάδα που ανέλαβε το συντονισμό της προεκλογικής δουλειάς δούλεψε συλλογικά και υποδειγματικά, με την έννοια ότι ανέδειξε τις προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ, διόρθωσε αυτοκριτικά παλιά λάθη, αναστοχάστηκε εγκαίρως για τους λόγους της απομάκρυνσης μεγάλων τμημάτων που τον ακολουθούσε στο παρελθόν.
Ο Δημήτρης Παπαδημούλης δήλωσε ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να προσέξει στην επιλογή προσώπων. Συμμερίζεσθε τον συγκεκριμένο προβληματισμό;
Καταλαβαίνω τον πραγματισμό του Δημήτρη, δεν συμμερίζομαι την ιδέα να τα φορτώνουμε όλα στον Αλέξη Τσίπρα, να τον εκθέτουμε σε κάθε επιλογή προσώπου άρα και στις αποτυχίες και δεν ήταν λίγες ούτε ανέξοδες οι αποτυχίες. Θεωρώ ότι η ανάδειξη μιας νέας ηγετικής ομάδας είναι μια συλλογική υπόθεση, ότι η διεύθυνση του κόμματος, που θα προκύψει, θα είναι ένα μείγμα παλαιοτέρων και νεότερων. Η χημεία της ομάδας συντονισμού της προεκλογικής δουλειάς δείχνει το μείγμα, να μη ξεχάσουμε τη συμβολή των ανθρώπων από την Προοδευτική συμμαχία που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.
Την επόμενη ημέρα; Τι είδους αντιπολίτευση να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Και υπάρχει περίπτωση να σας δούμε ξανά στο δρόμο;
Να πούμε μερικά πράγματα για το δρόμο, έχουν περάσει οι εποχές που τα συνδικάτα ήταν οι βραχίονες του κόμματος. Σήμερα δεν γίνονται έτσι τα πράγματα, κανείς δεν μπορεί να ελέγξει, πόσο μάλλον να ποδηγετήσει, τους κοινωνικούς αγώνες και τις κοινωνικές διεκδικήσεις. Στο πολύ πρόσφατο παρελθόν η ΔΑΚΕ, στην Υγεία και την Παιδεία, επιχείρησε να στήσει διάφορα κομματικά επικοινωνιακά σόου, ευτελίζοντας το συνδικαλισμό και βαθαίνοντας την κρίση του. Ούτε φυσικά οι κινητοποιήσεις-κομματικές παρελάσεις ήταν η απάντηση. Οι αυθεντικές κινητοποιήσεις χρειάζονται ιεραρχημένα αιτήματα, αξιοπιστία των συνδικάτων και αυτονομία από το κράτος και τα κόμματα, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου.
Θεωρώ ότι το αποτέλεσμα των εκλογών προσδιορίζει τα καθήκοντα του ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση, ο κόσμος ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ για να προστατέψει το κοινωνικό κράτος, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες, τον κόσμο της εργασίας. Αυτή είναι η πρώτη και κορυφαία προτεραιότητα. Δεν πρέπει να αμελούμε όμως την επόμενη μέρα, το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται αναβάθμιση, ιδιαίτερα στα κεφάλαια της βιώσιμης ανάπτυξης, της προστασίας του περιβάλλοντος, της κλιματικής αλλαγής.
Οι τάσεις, όπως τουλάχιστον είναι σήμερα, βοηθούν στη συλλογική και δημοκρατική λειτουργία του κόμματός σας;
Δεν έχω τίποτα εναντίον των τάσεων, θα ήταν τουλάχιστον γελοίο να υπερασπιζόμαστε την Προοδευτική Συμμαχία και την ίδια στιγμή να είμαστε υπέρ των μονολιθικών κομμάτων. Δεν μου αρέσουν όμως «οι μηχανισμοί» που υποδύονται τις τάσεις.
Στο πλαίσιο αυτό ο ρόλος της Κίνησης «53+» ποιος πρέπει να είναι;
Οι 53+ περάσανε μια δύσκολη περίοδο, μια «ισορροπία τρόμου», μεταξύ πολιτικής αρχών και των βίαιων καταναγκασμών της περιόδου. Ανταπεξήλθαν. Κατάφεραν να συνδυάζουν την υπεράσπιση των αρχών και της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να παρασύρονται σε υποτίμηση των πραγματικών διακυβευμάτων της περιόδου. Τους την είπανε και εντός του ΣΥΡΙΖΑ και εκτός, ακούσανε τα πάντα, κατηγορηθήκανε για τα πάντα. Αντέξανε
Είμαι σίγουρος ότι τη νέα περίοδο οι 53+ θα είναι ένα χρήσιμο ρεύμα ιδεών, ιδιαίτερα στην προγραμματική εμβάθυνση αλλά και στο δημόσιο λόγο του κόμματος. Βλέπετε τη νέα περίοδο δεν χρειαζόμαστε μόνο την υπεράσπιση των πεπραγμένων της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και μια πολιτική αφήγηση για την επόμενη μέρα, για τα πράγματα που θέλουμε να αλλάξουμε, για όλα εκείνα που δημιουργούν μια κοινωνία αξιοπρέπειας και δικαιοσύνης, με πρόγραμμα και ενσυναίσθηση.
Πηγή: News247
