Το αίτημα για πραγματική κλιματική δικαιοσύνη γνώρισε ένα καλοδεχούμενο λάκτισμα πρόσφατα, στις 15 Μάρτη, με τις διαδηλώσεις μαθητών σε όλο τον κόσμο, εμπνευσμένες από την 16χρονη Σουηδή Γκρέτα Τούνμπεργκ. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής ενημέρωσης πλημμύρισαν από εικόνες νέων σε όλο τον κόσμο να μιλούν με αλήθειες απέναντι σε αδιάλλακτους αιρετούς αξιωματούχους. Οι νέοι πάντοτε έφερναν δύο βασικά στοιχεία στα κοινωνικά κινήματα: πυξίδα ήθους και μια συναρπαστική μοναδική ενέργεια. Το όραμα τους είναι τολμηρό και οι ίδιοι είναι ασυμβίβαστοι. Αλλά για να ανασταλεί και να ανατραπεί η οικονομία του άνθρακα, να σωθεί ο πλανήτης και να δημιουργηθεί προοπτική με θέσεις εργασίας για τις οποίες οι νέοι θα ανυπομονούν, απαιτείται πολύ περισσότερη ισχύς και σοβαρή στρατηγική.
Στις ΗΠΑ, το τελευταίο διάστημα, οι συζητήσεις για την κλιματική κρίση εστιάζουν στην Πράσινη Νέα Συμφωνία που προτάθηκε από την αντιπρόσωπο Αλεξάντρια Οκάσιο Κορτέζ και τον γερουσιαστή Εντ Μαρκί. Τα πρωτοσέλιδα εναλλάσσονται μεταξύ περιγραφών του μεγάλου οράματος αυτής της πρότασης και πιο επιφυλακτικών εκτιμήσεων της προοπτικής της –συμπεριλαμβανομένων και αυτών από πιθανούς υποστηρικτές της: «Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας και Βιομηχανικών Οργανισμών κάνει κριτική στην Πράσινη Νέα Συμφωνία ως ανέφικτη και μη ρεαλιστική», έγραφε ένα πρωτοσέλιδο.
Ο καμβάς των συζητήσεων που ξέσπασαν το πρώτο τρίμηνο του 2019, ήταν η αδιάκοπη αλληλουχία ακραίων καταιγίδων που προβλέπονταν από τους μετεωρολόγους. Λεγόμενοι κυκλώνες βομβιστές έπεσαν στις μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, τεράστιες καταιγίδες έπληξαν την Καλιφόρνια, μετά από μια καταστροφική περίοδο πυρκαγιών, και τυφώνες δολοφόνοι χτύπησαν το Νότο, με τις σοδειές να εξαφανίζονται. Άνθρωποι πεθαίνουν εξαιτίας της έλλειψης προετοιμασίας για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Και ενώ η πρόσφατη επιστολή της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας και Βιομηχανικών Οργανισμών, που επικρίνει την Πράσινη Νέα Συμφωνία, μπορεί να φαίνεται σαν μια εκούσια άρνηση να αντιμετωπίσει την κλίμακα της κρίσης, χρειαζόμαστε πολύ περισσότερα από ένα τολμηρό όραμα για να καταφέρουμε οι άνθρωποι της εργασίας να υπερασπιστούν την Πράσινη Νέα Συμφωνία. Δεν έχει σημασία ότι όλοι στην Αριστερά απορρίπτουν το διαιρετικό δίλημμα θέσεις εργασίας ή περιβάλλον. Η Αριστερά δεν έχει ακόμη αποδείξει ότι μπορεί να προχωρήσει από τη ρητορική στην πράξη για τις πράσινες θέσεις εργασίας.
Για να νικήσει, είναι σημαντικό να λάβουμε σοβαρά υπόψη τις συμβουλές του συνδικαλιστή Νάτο Γκριν. Σε πρόσφατο άρθρο του σχετικά με το πώς τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα, όπως αυτό για το οποίο εργάζεται, μπορούν και πρέπει να διαπραγματευτούν για κλιματική δικαιοσύνη, έγραψε: «Κάθε συνδικαλιστής που διαδηλώνει προτιμά να δίνει έναν αγώνα για συμβάσεις, διότι ενέχει αδιαπραγμάτευτη ημερομηνία λήξης και απειλή απεργίας. Η επιστήμη του κλίματος μας δίνει μια νέα προθεσμία και μια δυνατότητα να δείξουμε ότι είμαστε σε θέση να εκπληρώσουμε αυτό το καθήκον. Έχουμε δώδεκα χρόνια.» Αν πάρουμε ως ημερομηνία λήξης για τη μείωση των εκπομπών άνθρακα τα δώδεκα χρόνια που ορίστηκαν στην πρόσφατη αναφορά της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος, ποιο θα ήταν ένα εφικτό σχέδιο για να νικήσουμε ως το 2030;
Χρειάζεται πολεμική στρατηγική
Για ανθρώπους που ξέρουν από πραγματικά σκληρούς αγώνες –και δεν υπάρχει κανένας σκληρότερος από την αντιμετώπιση της βιομηχανίας ορυκτών καυσίμων– ο σχεδιασμός αρχίζει κάνοντας ολοκληρωμένη ανάλυση δομής ισχύος και οικοδομώντας ένα πραγματικό δωμάτιο πολέμου. Αυτός είναι πράγματι ένας πόλεμος, που μέχρι στιγμής έχει κερδηθεί από τους αδελφούς Κοχ (σμτ. μεγαλοβιομήχανοι στο χώρο των ορυκτών καυσίμων, γνωστοί για τη δημιουργία ενός δικτύου δωρητών υπέρ των συντηρητικών, τη διοχέτευση χρημάτων στην τηλεόραση και τη διαφήμιση στα πολυμέσα) και τους συν αυτοίς. Η πλευρά μας πρέπει να συνηθίσει στη στρατιωτική γλώσσα, διότι αυτό που κάνουμε δεν σώζει τον πλανήτη και δεν δημιουργεί μια δίκαιη οικονομία, αποτελεί ευσεβή πόθο να φανταζόμαστε το αντίθετο. Τα δωμάτια πολέμου είναι φυσικοί χώροι όπου άνθρωποι με την απαιτούμενη εμπειρία και δυναμικό καταιγισμό ιδεών, σχεδιάζουν τι χρειάζεται για τη νίκη. Εν προκειμένω, το δωμάτιο πολέμου για το κλίμα χρειάζεται να αντιμετωπίσει μια κομβική πραγματικότητα: Βρισκόμαστε κολλημένοι στο σημείο όπου περιμένουμε δικαστήρια να καταλήξουν σε αποφάσεις ενάντια στον πλανήτη και τους εργαζόμενους. Στις ΗΠΑ, οι άνθρωποι δεν έχουν ακόμα έρθει αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της ήττας από τη Δεξιά στο Ανώτατο Δικαστήριο, διότι η νεοσχηματισθείσα πλειοψηφία δεν είχε ακόμα το χρόνο να ανατρέψει όλα όσα τελικά θα ανατρέψει.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων σαράντα ετών, οι περιβαλλοντικές ομάδες βάσισαν τον αγώνα τους στην υπεράσπιση, την κινητοποίηση και τις νομικές στρατηγικές, αντί να κάνουν το πολύ πιο σκληρό και πιο ισχυρό έργο της οικοδόμησης ενός μαζικού κινήματος. Το αποτέλεσμα ήταν ένα περιβαλλοντικό κίνημα χωρίς πλατιά λαϊκή βάση, εύκολα αποδιοπομπαίο ως ελιτίστικο, με έλλειμμα δυναμικής που θα το οδηγούσε στη νίκη.
Ευτυχώς, υπάρχει μια κρίσιμη στρατηγική που έχει νικηφόρο ιστορικό στους σκληρότερους αγώνες στην ιστορία μας, ακόμα και απέναντι σε εχθρικά δικαστήρια: η οργάνωση, η πραγματική οργάνωση. Η οργάνωση μπορεί να φαίνεται πολύ αργή για έναν αγώνα που πρέπει να κερδίσουμε στο πολύ άμεσο μέλλον. Αλλά, στην πραγματικότητα, πρόσφατες νίκες δείχνουν ότι είναι δυνατό να οικοδομηθεί σοβαρή δυναμική από το μηδέν σε πολύ λιγότερο χρόνο από ό,τι απαιτεί η προθεσμία του 2030 για την Πράσινη Νέα Συμφωνία.
Τρία πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν οι απίστευτες νίκες που κερδήθηκαν από εκπαιδευτικούς στο Σικάγο, τη Δυτική Βιρτζίνια και το Λος Άντζελες. Σε όλες τις περιπτώσεις, έξυπνοι, προωθημένοι και με κίνητρο εργαζόμενοι, με διακύβευμα το μέλλον της δημόσιας εκπαίδευσης, κατάφεραν να μεταμορφώσουν υπό κατάρρευση ανενεργούς οργανισμούς σε σωματεία ικανά να ηγηθούν και να κερδίσουν μάχες στις οποίες οι αντίπαλοι ήταν ισχυροί και οι πιθανότητες δύσκαμπτες.
Οι μεγάλες απεργίες μπορούν να έχουν αυτή την επιρροή. Πολλοί από τους εκπαιδευτικούς που ηγήθηκαν αυτής της απεργίας, στη Δυτική Βιρτζίνια, είναι κόρες και γιοι των ανθρακωρύχων που οικοδόμησαν την κληρονομιά των απεργιών των ανθρακωρύχων. Στο Σικάγο και το Λος Άντζελες, όπου οι εκπαιδευτικοί αντιμετώπισαν ένα άλλο είδος δομής εξουσίας, που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσει ο αγώνας για κλιματική δικαιοσύνη, τη χρηματιστηριακή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος, κάθε σωματείο χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να μετατοπιστεί πλήρως από το σχήμα από την κορυφή προς τα κάτω, στο σχήμα από τα κάτω προς τα πάνω. Κάθε ένα σωματείο αντιμετώπισε πραγματικές προθεσμίες και τις εκπλήρωσε. Τα δωμάτια πολέμου και η επιστροφή στις βασικές αρχές της οργάνωσης ήταν καθοριστικής σημασίας.
Ένα σημαντικό παράδειγμα
Εάν μέρος της συζήτησης περί ανάλυσης της δομής της εξουσίας και σχεδιασμού του δωματίου πολέμου αφορά το τι δεν έχει αποφέρει αποτελέσματα και τι δεν θα αποφέρει (όπως οι δικαστικές μάχες και οι μεγάλες πορείες), αλλά και τι αποφέρει (όπως οι τεράστιες απεργίες με απόλυτη συμμετοχή και ενεργή στήριξη από την κοινότητα), υπάρχουν παραδείγματα στον κόσμο της κλιματικής δικαιοσύνης που μπορεί να μας διδάξουν τι κερδίζει; Ένα σημαντικό παράδειγμα είναι μια πρόσφατη τριετής προσπάθεια στη Νέα Υόρκη, που ξεκίνησε όταν τα συνδικάτα κάθισαν κάτω το 2014 για να κάνουν κάτι σοβαρό για την κλιματική αλλαγή.
Σύμφωνα με τον Βίνσεντ Αλβάρεζ, πρόεδρο του Συμβουλίου Εργασίας της Νέας Υόρκης, επίσημου οργάνου της μεγαλύτερης περιφερειακής οργάνωσης της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας και Βιομηχανικών Οργανισμών στη χώρα, «ρίξαμε μια ματιά στον απογοητευτικό απολογισμό και την αδράνεια για τα κλιματικά θέματα στην Ουάσινγκτον και αποφασίσαμε ότι θέλαμε να κάνουμε κάτι που αντιτεθεί στις κρίσεις κλίματος και ανισότητας. Θέλαμε να οικοδομήσουμε ένα πρόγραμμα που θα μπορούσε να πετύχει πραγματικά μετρήσιμες βελτιώσεις, αντιμετωπίζοντας τη διπλή αυτή κρίση».
Ο Αλβάρεζ εξηγεί ότι αντί να επικεντρωθεί στο δέκα τοις εκατό των ζητημάτων που δημιουργούν διαφωνίες, και αποτελούν και τα ζητήματα που μέχρι στιγμής έχουν λάβει τη μεγαλύτερη δημοσιότητα, είναι πιο συνετό να ξεκινήσουμε με το ενενήντα τοις εκατό των ζητημάτων για τα οποία μπορούν εύκολα να συμφωνήσουν περιβαλλοντικές ομάδες και συνδικάτα. Πριν αντιμετωπίσουμε το δέκα τοις εκατό που μας διαιρεί –πράγμα που βεβαίως πρέπει να κάνουμε– οι περιβαλλοντολόγοι πρέπει να αναδείξουν συγκεκριμένα στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι μπορούμε πραγματικά να παράξουμε εναλλακτικές λύσεις. Αλλιώς, το λόμπι των ορυκτών καυσίμων θα προωθεί τη διαίρεση του κινήματος.
Απώλεια θέσεων εργασίας ως παράπλευρη ζημιά;
Η Λάρα Σκίνερ, εκτελεστική διευθύντρια του Ινστιτούτου Εργαζομένων, που διευθύνει την πρωτοβουλία για θέσεις εργασίας φιλικές στο κλίμα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, λέει ότι η δημιουργία μιας ομάδας εργασίας για το κλίμα μόνο με τη συμμετοχή σωματείων ήταν καθοριστική για την επίτευξη προόδου. Η Σκίνερ, όπως και πολλοί συνδικαλιστές που ενδιαφέρονται βαθιά για την αλλαγή του κλίματος, πέρασε αρκετά χρόνια στύβοντας το μυαλό της για το πώς θα φέρει κοντά οικολόγους και συνδικαλιστές. Ο αγώνας για την παρεμπόδιση της κατασκευής του αγωγού Κίστοουν στα τέλη της περιόδου διακυβέρνησης Ομπάμα γράφτηκε σε πολλά πρωτοσέλιδα, αλλά ανατίναξε πολλή και καλή οργανωτική δουλειά, με εντάσεις και ρωγμές σε ένα εκκολαπτόμενο μπλε-πράσινο κίνημα.
Οι περιβαλλοντικές ομάδες έπεσαν στην παγίδα του λόμπι των ορυκτών καυσίμων, επιχειρηματολογώντας, με μακροσκελείς διατριβές, ότι διακυβεύονταν λιγότερες θέσεις εργασίας από όσες διατεινόταν το λόμπι. Αλλά αυτό δεν ήταν το κρίσιμο θέμα. Βγαίνοντας μόλις από μια μαζική ύφεση που σφυροκόπησε την εργατική τάξη, εξαφανίζοντας αποταμιεύσεις, συντάξεις, την αξία των σπιτιών και βάζοντας φρένο στις νέες κατασκευές, οι καλοπληρωμένες θέσεις ήταν δύσκολο να προσπεραστούν. Συζητώντας με ακρίβεια πόσοι εργαζόμενοι θα έχαναν τέτοιες θέσεις έπαιξαν ακριβώς το παιχνίδι των αφεντικών: φάνηκαν πρόθυμοι να δεχτούν την απώλεια θέσεων εργασίας ως παράπλευρη ζημιά.
Αλλά, καθώς κάποιες πόρτες έκλειναν από το διχαστικό χαρακτήρα κάποιων πλευρών της μάχης, άλλες άνοιγαν. Μερικούς μήνες μετά τη διαφωνία σχετικά με τον αγωγό Κίστοουν, ο τυφώνας Σάντι χτύπησε. Σύμφωνα με την Σκίνερ, ο Σάντι «έκανε σαφή για τα μέλη των συνδικάτων της Νέας Υόρκης τη σοβαρότητα του ζητήματος. Ήδη ο τυφώνας Ιρέν είχε χτυπήσει την Νέα Υόρκη και όλοι συνειδητοποιούσαν πόσο ανέτοιμοι είμαστε για αυτό που έρχεται.» Οι καταιγίδες άνοιξαν νέο χώρο για διάλογο και η Σκίνερ με την ομάδα της συνειδητοποίησαν ότι ο αγώνας έπρεπε να συγκεκριμενοποιηθεί εντός των συνδικάτων και επί της κλιματικής αλλαγής.
Οι περιβαλλοντικές ομάδες υπερασπίζονται στα λόγια τις πράσινες θέσεις εργασίας, αλλά στην πράξη αποτυγχάνουν συνεχώς να αναγνωρίσουν ότι η δέσμευση για να κερδηθούν υψηλού επιπέδου θέσεις εργασίας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για αποτελεσματική συνεργασία με συνδικάτα. Έτσι, το 2014, μια ομάδα συνδικαλιστικών οργανώσεων της Νέας Υόρκης, των οποίων τα μέλη χτυπήθηκαν σκληρά από τη Σάντι, αποφάσισαν να μπουν στη διαδικασία εκπαίδευσης για την κλιματική κρίση. Δημιούργησαν μια ομάδα εργασίας που περιλάμβανε συνδικάτα – κλειδιά για τις λύσεις: στους τομείς της ενέργειας, των μεταφορών και των υποδομών, καθώς και του δημόσιου τομέα. Δεσμεύθηκαν να συναντιούνται μία φορά ανά τρίμηνο και να αρχίσουν την εκπαίδευσή τους φέρνοντας επιστήμονες του κλίματος για να κατανοήσουν καλύτερα τις απειλές.
Στο πλαίσιο της αυτό-εκπαίδευσης, αντιπροσωπεία από τα συνδικάτα ταξίδεψε από τη Νέα Υόρκη στη Δανία όπου φιλοξενήθηκαν από δανέζικα συνδικάτα. Σύμφωνα με τον Αλβάρεζ, «ήταν πραγματικά σημαντικό να ξεπεράσουμε το πρώτο επίπεδο συζήτησης και να γνωρίσουμε από πρώτο χέρι συνδικαλισμένους Δανούς εργαζόμενους σε εργοστασιακές μονάδες παραγωγής, ώστε να δούμε πώς η μετάβαση στην αιολική ενέργεια βιώθηκε και αγκαλιάστηκε από τους Δανούς συνδικαλιζόμενους».
Μια νίκη – πυξίδα
Μέσα σε τρία χρόνια, η ομάδα εργασίας παρήγαγε μια πρωτοποριακή έκθεση, την οποία συνέγραψε και η Σκίνερ, με τίτλο «Αντιστρέφοντας την ανισότητα, πολεμώντας την κλιματική αλλαγή: Ένα πρόγραμμα θέσεων εργασίας υπέρ του κλίματος για την πολιτεία της Νέας Υόρκης». Η έκθεση, ολοκληρωμένη, έξυπνη, με σημεία – κλειδιά από όλα τα βασικά συνδικάτα, μπορεί και πρέπει να χρησιμεύσει ως ένα σχέδιο για το τι χρειάζεται να συμβεί αυτή τη στιγμή κατάσταση από πολιτεία σε πολιτεία και σε εθνικό επίπεδο. Τα συνδικάτα μεταφέρθηκαν γρήγορα από την έκθεση στη δράση, χρησιμοποιώντας τη δύναμή τους για να εξασφαλίσουν μια τεράστια νίκη: η Νέα Υόρκη θα καλύψει το ήμισυ της συνολικής ενεργειακής της ανάγκης με ανανεώσιμη υπεράκτια αιολική ενέργεια μέχρι το 2035.
Η συμφωνία που κέρδισαν, ύψους 50 δισεκατομμυρίων δολαρίων, θα υλοποιηθεί με εγγύηση για τις θέσεις εργασίας του ομίλου, γνωστή ως Συμφωνία Εργατικού Έργου (PLA). Και ο συνασπισμός μόλις ξεκίνησε. Δεν υπάρχει άλλη πολιτεία, πόσω μάλλον μια μεγάλη πολιτεία, που να έχει συγκεκριμένο σχέδιο να μειώσει κατά το ήμισυ την εξάρτηση από ορυκτά καύσιμα τόσο γρήγορα. Αυτό συνέβη επειδή, όπως λέει η Σκίνερ, «οι συνδικαλιστικές οργανώσεις αυτο-εκπαιδεύτηκαν και αποσαφήνισαν τι πρέπει να κάνουμε με σοβαρότητα για να δημιουργήσουμε πράσινες θέσεις εργασίας». Τα σχέδια για πράσινες θέσεις εργασίας πρέπει να καθοδηγούνται από τους ανθρώπους που θα κάνουν την εργασία.
Διττός αγώνας των εργαζομένων
Ένα πραγματικό δωμάτιο πολέμου για να κερδίσει η Πράσινη Νέα Συμφωνία πρέπει να ξεκινήσει με τα συνδικάτα να κάνουν ό,τι έκαναν τα συνδικάτα στη Νέα Υόρκη: να αναλάβουν πρωτοβουλία, να είναι αμείλικτα σοβαρά, να αυτό-εκπαιδευτούν και να χρησιμοποιήσουν τη δική τους γνώση και εξουσία για να ισχυροποιηθούν και να δημιουργήσουν ένα αξιόπιστο νικηφόρο σχέδιο. Οι συνδικαλιστές στη Νέα Υόρκη δεν κάθισαν να παραπονιούνται, περιμένοντας να προσκληθούν σε κάποιο ανεπαρκές στρογγυλό τραπέζι, όπου ο καθένας μιλάει πάνω στον άλλο και τελικά τίποτα δεν γίνεται, ενώ οι αντίπαλοι συνεχίζουν να κάνουν μόνιμες ζημιές. Η συμφωνία υλοποιήθηκε στη Νέα Υόρκη ακριβώς επειδή τα συνδικάτα είχαν την εξουσία να μεταθέσουν τις δημόσιες επιχορηγήσεις, δηλαδή τους φόρους μας, σε μια συμφωνία που τους επέτρεψε να ανταποκριθούν τόσο στα επιστημονικά πρότυπα για τη μείωση των εκπομπών, όσο και στα καλά συνδικαλιστικά πρότυπα μισθών και παροχών που προσδοκούν και για τα οποία αγωνίζονται. Και τα δύο είναι κλειδιά για τη μετατόπιση της οικονομίας με το ρυθμό και την κλίμακα που απαιτείται.
Τα λεφτά υπάρχουν;
Πώς θα πληρώσουμε για αυτό το σχέδιο; Όπως επισήμανε πρόσφατα ο Κρίστιαν Παρέντι (στμ. καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Σίτι της Ν. Υόρκης), επί του παρόντος οι εταιρείες κάθονται πάνω σε ένα λόφο από 4,8 τρισεκατομμύρια δολάρια σε μετρητά –ένα υποσύνολο από τα 22,1 τρισεκατομμύρια δολάρια που συσσωρεύουν. Αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να μετατοπίσουν γρήγορα την οικονομία σε μια ισχυρά συνδικαλιζόμενη πράσινη οικονομία, η οποία να μπορεί να αναπαράγει μια αξιοπρεπή ποιότητα ζωής για τους μελλοντικούς εργαζόμενους και να τερματίσει την καταστροφική συζήτηση για θέσεις εργασίας εναντίον του περιβάλλοντος.
Αλλά, για να αποκτήσουμε πρόσβαση στα χρήματα αυτά, χρειάζεται πραγματική εξουσία –από αυτή που εξακολουθούν να έχουν τα συνδικάτα στη Νέα Υόρκη, μαζί με μερικά άλλα σε μεγάλες πολιτείες– και τεχνογνωσία. Για να οικοδομηθεί συνδικαλιστική ισχύς αλλού, το περιβαλλοντικό κίνημα θα πρέπει να σταθεί πλάι τους και να πολεμήσει μαζί τους, πραγματικά να αγωνιστεί, όχι μόνο να μιλήσει για πράσινες θέσεις εργασίας. Πράγμα που σημαίνει να στηρίζουν ενεργά το δικαίωμα των εργαζομένων να απεργούν και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
Αυτό το είδος οργάνωσης και η ισχύς που θα αποφέρει, θα είναι αναγκαία για την αύξηση των φόρων στους πλούσιους (αντί απλά να μιλάμε γι’ αυτό) και για τη μετατόπιση των κρατικών επιχορηγήσεων μακριά από τα ορυκτά καύσιμα και προς μια ασφαλή, ανθεκτική οικονομία που δουλεύει προς όφελος του ανθρώπου και του πλανήτη. Θα χρειαστεί να ανοικοδομήσουμε γρήγορα το περιβαλλοντικό κίνημα, απομακρύνοντάς το από τη χαμένη στρατηγική των δικαστικών αγώνων προς την οικοδόμηση μιας πραγματικής βάσης μαζικής υποστήριξης και της ισχύος που έρχεται μαζί της.
Στην πραγματικότητα, η θέσπιση μια Πράσινης Νέας Συμφωνίας σημαίνει την ανοικοδόμηση ενός ρωμαλέου δημόσιου τομέα. Ένας ρωμαλέος δημόσιος τομέας σημαίνει μέλλον με καλές δουλειές για γυναίκες και έγχρωμους ανθρώπους. Ωστόσο, οι επιθέσεις της Δεξιάς ακριβώς σε αυτό το σημείο θα συνεχίζονται. Δεν είναι πολύ αργά για να υλοποιηθεί αυτό το σχέδιο, αλλά δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τα καλά συνδικάτα ξέρουν καλύτερα πώς να διεξάγουν σκληρούς αγώνες με αδυσώπητες ημερομηνίες λήξης. Ήρθε η ώρα για το δωμάτιο πολέμου του 2030, τώρα.
Η Jane McAlevey υπήρξε οργανωτική υπεύθυνη και διαμεσολάβητρια στο εργατικό κίνημα για πάνω από είκοσι χρόνια. Παράλληλα, γράφει για διάφορες εκδόσεις και έχει συγγράψει δύο βιβλία: «Raising Expectations (and Raising Hell) – My Decade Fighting for the Labor Movement» και «No Shortcuts – Organizing for Power in the New Gilded Age».
Πηγή: Η Εποχή από Jacobin
