Μόλις πέρασε. Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Μια ωραία μέρα, για ωραία λόγια. Όπως όλες οι ωραίες παγκόσμιες μέρες που όταν βραδιάζει γίνονται παγκόσμιες νύχτες για όλη τη χρονιά. Και του χρόνου λοιπόν. Ώς τότε πόσα ακόμα έμφυλα δικαιώματα της γυναίκας θα έχουν κατακτηθεί; Πόσα περισσότερα από την περσινή Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας; Μην απαντήσεις. Προσπάθησε. Προσπάθησε περισσότερο. Προσπάθησε μέσα σου. Κατάλαβε επιτέλους ότι σε όλους τους διαχωρισμούς κερδισμένοι βγαίνουν αυτοί που διαχωρίζουν, όχι οι διαχωριζόμενοι.
Θυμήσου την περσινή Ημέρα της Γυναίκας, την προπέρσινη κι ακόμα πιο πίσω. Θυμήσου τις γυναίκες που καθυστέρησαν στη ζωή τους, απλώς γιατί ήταν γυναίκες. Βραδυπορούν. Δεν είναι στο σήμερα. Βρίσκονται σε ένα βάρβαρο χθεσινό μέλλον. Ταπεινωμένες. Ακόμα κι όταν εξεγείρονται επειδή έχουν ταπεινωθεί. Ήδη κατασπαραγμένες. Κι ακόμα περισσότερο όταν τα σκυλιά της έμφυλης βίας βόσκουν αίμα μέσα στο μυαλό τους. Εδώ δεν γιορτάζουμε. Εδώ πενθούμε.
Αυτό να πούμε. Αυτό να νιώσουμε. Ότι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας δεν είναι μονάχα μια γιορτή επαίνου (ή κυρίως δεν είναι γιορτή επαίνου) όσο μια γιορτή που ακουμπάει στο πένθος για να πάρει κουράγιο και να προβιβαστεί σε έπαινο αγώνα που δημιουργεί τον κόσμο. Όπως όλοι οι αγώνες. Ποτέ η γυναίκα δεν απέστη από τους αγώνες. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Γι’ αυτό, λέω, είναι ύποπτο το να υμνούμε τη γυναίκα άπαξ του έτους, λες και είναι κάτι ιδιαίτερο, κάτι κατώτερο από την ανθρώπινη κατάσταση ισότητας, που του παρέχεται η χάρις να αισθανθεί «το υπερυψούται» και να ησυχάσει.
Μέχρι την επόμενη χρονιά. Μόνο που η «επόμενη χρονιά» είναι η φετινή. Και από πέρυσι μέχρι φέτος απίστευτος αριθμός γυναικών υπέστη τον έμφυλο διαχωρισμό στη εργασία, στην κοινωνία, στην πεποίθηση όλων των προτιμήσεων που ορίζουν το κάθε ανθρώπινο πλάσμα. Απίστευτος αριθμός γυναικών πουλήθηκε, βιάστηκε, φοβήθηκε, ταπεινώθηκε, εκτοπίστηκε, κάθε δευτερόλεπτο που πέρασε. Γυναίκες πνίγηκαν μαζί με τα παιδιά τους στη Μεσόγειο. Γυναίκες θάφτηκαν μέσα σε βομβαρδισμένα σπίτια, μέσα σε υπόγεια εργασιακού Μεσαίωνα, μέσα σε υπόγεια του trafficking. Γυναίκες φοβήθηκαν απίστευτο φόβο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Γυναίκες έκλαψαν σαν κλόουν των δακρύων πάνω σε ψηλοτάκουνα ακριβών βιασμών. Και η επόμενη «Ημέρα της Γυναίκας» είναι εδώ. Με την Άχεντ Ταμίμι. Με την Ηριάννα. Με τις γυναίκες της «Πλατείας του Μαγιού». Με τις γυναίκες που σκαλίζουν την έρημο Ατακάμα για τα κόκκαλα των παιδιών και των δικών τους. Αλλά και με τις γυναίκες που δεν έμαθαν κι ούτε θα μάθουν ποτέ ότι ο κόσμος αυτός είναι και δικός τους. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας» είναι εδώ και δείχνει τα δόντια της. Δεν αστράφτουν πάντοτε. Αυτό να δεις: δεν αστράφτουν. Ένα βυθό καθρεφτίζουν. Έναν βυθό από πνιγμένες γυναίκες που γίνονται κοράλλια. Αιώνες χρειάζονται για να γίνει ένα κοράλλι. Αιώνες χρειάζονται για να γίνει ο φόνος, φυσικός και να τον βλέπεις όμορφο. Στον βυθό. Στον βυθό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Εκεί που η γυναίκα γίνεται κοράλλι και η ομορφιά ακίνδυνη. Δηλαδή, μονάχα όαση. Χωρίς να βλέπεις ότι από κάτω τρέχει αίμα. Κάτω από την πόρτα του υπνοδωματίου, κάτω από την πόρτα γραφείου, κάτω από τη πόρτα της Αχμάτοβα, της Ντίκινσον, της Πολυδούρη, της Αξιώτη, της Τσβετάγιεβα, της Βιλαρίνιο, κάτω από τη πόρτα εκείνων των γυναικών που γεννιούνται με τις τσέπες τους γεμάτες πέτρες και τη θάλασσα απόλυτα έτοιμη για να την περπατήσουν. Τιμή και δόξα στις γυναίκες που περπάτησαν σε τέτοια θάλασσα. Δεν είναι γι’ αυτές η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας».
Ούτε για τις άλλες είναι: Για τις Καρυάτιδες των εργοστασίων, της επιστημονικής έρευνας, των ερωτικών εξεγέρσεων, της αγωνιζόμενης αγωνίας, της ταραγμένης θεώρησης του βίου. Τιμή και δόξα στις γυναίκες που εκτελέστηκαν πολλές φορές κι ακόμα εκτελούνται. Δεν είναι ύμνος. Είναι θρήνος. Τιμή και δόξα στις γυναίκες που εξισώνουν τα σπλάχνα με τη θάλασσα. Αυτό τον εθνικό ύμνο του έθνους των ανθρώπων. Τιμή και δόξα στις γυναίκες που λύγισαν κάτω από το σίδερο της βίας, τιμή και δόξα στις γυναίκες που έκαναν θρησκεία το κορμί τους.
Δεν είναι ύμνος. Είναι θρήνος. Ακριβώς ο θρήνος στη μεγάλη αφήγηση των απογοητεύσεων. Καθώς ο ήλιος δύει μέσα στην αγκαλιά μιας γυναίκας που αύριο το πρωί δεν θα υπάρχει. Μόνο και μόνο γιατί είναι γυναίκα.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
