«Κοιτάζοντάς τα από μία απόσταση … δεν ξέρω αν μπορώ να εντάξω σε ένα πλαίσιο τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, κυρίως εκείνης της ημέρας, να πω ότι ήταν συνέχεια του κινήματος του 2006 για το πανεπιστήμιο, ή προείκασμα της κρίσης που ερχόταν, κτλ.», είπε ο κ. Κυρίτσης. «Το σίγουρο, ήταν μία έκρηξη οργής απόλυτα δικαιολογημένη, με όλα τα στοιχεία που θα την έκαναν να φουντώσει. Πρώτον, μία εν ψυχρώ δολοφονία παιδιού από αστυνομικό στα Εξάρχεια, από μόνο του ικανό να πυροδοτήσει την κατάσταση. Δεύτερο, τα σχολεία που “το πήραν πάνω τους”, ακόμη και των “καλών” περιοχών, που κατέβαιναν από τα βόρεια προάστια, όπως και των δυτικών συνοικιών, συγκρούονταν, περικύκλωναν τα αστυνομικά τμήματα, γίνονταν διάφορα. Υπήρχε φοβερή οργή στην μαθητική νεολαία».
Αυτές οι ημέρες «ήταν και μία φωτοβολίδα … φώτισε διάφορες πτυχές εκείνης της περιόδου. Είχαμε μία κατάσταση ψευδούς, επίπλαστης ευδαιμονίας, με 4% ανάπτυξη, με Ολυμπιακούς Αγώνες, διακοποδάνεια… κάτω από αυτά όμως έβραζε ταυτόχρονα το προανάκρουσμα της κρίσης. Μιλούσαμε για την γενιά των 700 ευρώ, εκείνη την εποχή η νεολαία το είχε μπροστά της, το έβλεπε. Ως παρακαταθήκη κρατάω επίσης ότι βοήθησε διάφορα λουλούδια να ανθίσουν, όπως η διαδικασία της κατάληψης της Λυρικής Σκηνής … θυμάμαι να κλείνει ξαφνικά η Ακαδημίας, επειδή έχουν βγει 20-25 άτομα από την Λυρική, χορεύουν ένα δημοτικό και ξαναμπαίνουν μέσα. Και τα αυτοκίνητα ούτε κορνάρουν, ούτε δυσανασχετούν, οι οδηγοί βγαίνουν και χειροκροτούν, ήταν ωραίες εικόνες», συνέχισε ο ίδιος, αν και «υπήρχε και το στοιχείο της μητροπολιτικής βίας, με τα πλιάτσικα κτλ. που πάντα συμβαίνουν σε περιόδους αναταραχής».
Αναφέρθηκε επίσης στον διχασμό «στις πολιτικές δυνάμεις και το πολιτικό προσωπικό … Από την μία πλευρά ο ΣΥΡΙΖΑ που έβλεπε με κατανόηση το ξέσπασμα της νεολαίας. Ταυτόχρονα, είχαμε “τις δυνάμεις του νόμου και της τάξεως”, από τότε έβριζαν τον Πρ. Παυλόπουλο (υπουργό Εσωτερικών και υπεύθυνο για την αστυνομία) που “δεν κατέβασε τα τανκς”… Οι δυνάμεις που αυτή την στιγμή βρίσκονται στο τιμόνι της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και διάφοροι που εγγράφονταν στο “εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ”, το ΚΚΕ με τον δικό του τρόπο, είχαν σταθεί όλοι με σαφή αντιπαλότητα απέναντι στο κίνημα, από τις προτάσεις σκληρής καταστολής από το Μητσοτακέϊκο και το “σημιτικό” ΠΑΣΟΚ μέχρι την συνήθη προβοκατορολογία του ΚΚΕ … θυμάμαι σε πάνελ να κραδαίνουν το ημερολόγιο της Αυγής και να λένε το ένα και το άλλο… Μέχρι συζητήσεις για το κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι ένα νόμιμο κόμμα, να εγγράφεται στο συνταγματικό τόξο, αυτές τις μπούρδες ακούγαμε τότε».
Θύμισε ωστόσο ότι «είχαμε και το κυβερνών κομμάτι της τότε ΝΔ, το “καραμανλικό”, που καταλάβαινε την σπουδαιότητα των στιγμών, είχε μία άλλη αίσθηση ιστορικότητας. Ο Πρ. Παυλόπουλος είχε την εμπιστοσύνη του Κ. Καραμανλή και μπορούσε να χειριστεί το θέμα, είχε αυτή την στάση που -δεν θα έλεγα ακριβώς ήπια- προσπάθησε να μην ρίξει λάδι στη φωτιά. Σχετικά γρήγορα συνελήφθησαν οι Κορκονέας-Σαραλιώτης ώστε να μην υπάρχει εικόνα πλήρους κουκουλώματος. Όλα αυτά βοήθησαν, είναι η αλήθεια…».
Καταλήγοντας, ο κ. Κυρίτσης σημείωσε ότι η παρακαταθήκη όλων αυτών «ήταν οπωσδήποτε προοδευτική, οποιαδήποτε δίκαια εξέγερση ή έκρηξη αφήνει πίσω της μία προοδευτική παρακαταθήκη, με την υπόμνηση ότι οι άνθρωποι καμιά φορά ξεσηκώνονται κι όλας. Είναι καλό οι κοινωνίες να έχουν το know-how της αντίστασης… Και το λέω εγώ, τώρα που είμαστε εμείς κυβέρνηση. Πιστεύω βαθύτατα ότι το know-how του δρόμου είναι πολύτιμη παρακαταθήκη των κοινωνιών και πρέπει να υπάρχει».
Πηγή: Στο Κόκκινο
