«These violent delights have violent ends»
William Shakespeare
Σε πιάνει απελπισία να σκεφτείς πόσο ολίγοι υπήρξαν. Και πόσο αυτή τους η ολίγιστη αντίληψη για τη δημοκρατία και την εξουσία, έβλαψε μέγιστα τη χώρα. Ο λαός -η μόνη μόνιμη πηγή εξουσίας, εκτός κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει προσωρινός λαός- τους προβίβασε στο ύπατο αξίωμα και την ύψιστη τιμή και ευθύνη του πρωθυπουργικού αξιώματος και αυτοί την εξαθλίωσαν σκεπάζοντας την τιμή με αλαζονεία, απουσία ενσυναίσθησης και περιφρόνηση προς κάθε υποχρέωση λογοδοσίας. Πρώτος ο Σαμαράς, που… μήνυσε δικαστικούς μόλις το όνομά του βρέθηκε να φέρεται εμπλεκόμενο στο σκάνδαλο της Novartis. Και τώρα ο Κώστας Σημίτης. Ο οποίος δεν βγήκε να πει μία λέξη για τα γεγονότα με τον Παπαντωνίου (και για μύρια όσα άλλα), αλλά τώρα που η Αρχή Νομιμοποίησης Εσόδων από Παράνομες Δραστηριότητες ζήτησε άνοιγμα των λογαριασμών του ίδιου, της συζύγου του, του αδελφού του και άλλων του υπουργικού του περιβάλλοντος, εκ του οποίου περιβάλλοντος προέρχονται δύο καταδικασμένοι για δωροδοκία, ένας προφυλακισμένος επίσης για δωροδοκία, ένας δικαζόμενος για τοκογλυφία (Ανθόπουλος), χωρίς να αναφέρουμε το ένα εκατομμύριο μάρκα του Τσουκάτου, τα οποία απλώς εξαερώθηκαν, άσε όλα τα άλλα, τώρα λοιπόν ο Κώστας Σημίτης, αντέδρασε με τρόπο ταπεινωτικό για έναν πρώην πρωθυπουργό, καταφεύγοντας στη βολική θεωρία της συκοφαντίας από πολιτικούς αντιπάλους και μάλιστα προσβάλλοντας την πεμπτουσία της δημοκρατίας στον πυρήνα της, την προσωρινότητα. Ας επαναλάβω, λοιπόν, για δεύτερη στη σειρά Κυριακή, την αξιωματική πεποίθηση του τραγικού ποιητή Αγάθωνα (450 – 400 π.Χ.) που την έχουν γραμμένη στα παλαιότερα των υποδημάτων τους: «Τριών δει μέμνησθαι τον άρχοντα: Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει».
Εδώ είμαστε. Εδώ αποκαλύπτεται η ποιότητα της πολιτικής σκέψης του Κώστα Σημίτη, η οποία θεωρεί μομφή αυτό που είναι η δόξα της δημοκρατίας: θεωρεί μομφή την έννοια της προσωρινότητας, αυτό το καίριο «ουκ αεί»: «Η Ιστορία δεν γράφεται από τους περιστασιακούς ενοίκους της εκτελεστικής εξουσίας», είπε ο Κύριος Σημίτης, στα μούτρα μιας χώρας που οδηγήθηκε στα βράχια από τους μόνιμους ενοίκους και της εκτελεστικής και της νομοθετικής εξουσίας. Παρένθεση: αξίζει να το σημειώσουμε, τώρα που η έννοια της προσωρινότητας εισάγεται στα προς αναθεώρηση άρθρα του συντάγματος, παρά τα τσάμικα της Φώφης Γεννηματά και τα Εδεσσαϊκά επιχειρήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κλείνει η παρένθεση, πάμε παρακάτω.
Για «περιστασιακούς ενοίκους» μίλησε ο Κώστας Σημίτης, ο πρώτος που πήδηξε από το σκάφος του ΠΑΣΟΚ και της πρωθυπουργίας όταν οι περιστάσεις έδειξαν πως η πορεία προς τα βράχια είναι αναπότρεπτη. Και όλοι γνωρίζουμε ποιοι πηδούν πρώτοι από το καράβι.
Τελικά θα πρέπει να είναι πολύ ισχυρές οι βίαιες απολαύσεις που παρέχει η εξουσία. Τόσο ισχυρές που σε αποκόπτουν από την πραγματικότητα. Και σε οδηγούν άλλοτε να νομίζεις ότι είσαι ιδιοκτήτης της χώρας ή ότι η πόλη σού ανήκει (εκτός κι αν είναι ο Πειραιάς), άλλοτε ότι είσαι υπεράνω των νόμων και άλλοτε ότι η πραγματικότητα είναι μόνο όσα εσύ ονομάζεις πραγματικότητα. Και όποιος «έχει στοιχεία» για το αντίθετο, «να τα πάει στον εισαγγελέα», κατά μια άλλη μνημειώδους περιφρονήσεως ρήση του Κώστα Σημίτη, μαζί με το «ας πρόσεχαν» για όσους έχασαν τα λεφτά τους στο Χρηματιστήριο, μαζί με το ακραία υποτιμητικό «αυτή είναι η Ελλάδα» και τόσα άλλα.
Την ίδια στιγμή που και η απλή και εν συντομία καταλογογράφηση των τεκταινομένων την οκταετία Του (με κεφαλαίο ταυ), 1996-2004 (το έκανε ο Άγγελος Τσέκερης, «Αυγή» 15.11.2018), αρκεί για να σε ρίξει στη μαύρη κατάθλιψη. Μάλλον λοιπόν απότομα ξύπνησε μέσα στην… πραγματική πραγματικότητα ο κύριος Σημίτης, όπως και αρκετοί άλλοι που νομίζουν ότι κοιμούνται και βλέπουν εφιάλτη. Τι να κάνουμε; Το λέει και ο Σαίξπηρ στο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα»: «Αυτές οι βίαιες απολαύσεις έχουν βίαια τέλη». Φαίνεται πως η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται αενάως (δεν έχει εδώ τόση σημασία αν επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία, αλλά το ότι επαναλαμβάνεται ως απόλυτη απόδειξη της ανθρώπινης κωμικοτραγικής κατάστασης): ο έρωτας τυφλώνει. Και πολύ περισσότερο ο έρωτας για την εξουσία. (Κάτι που καλό είναι να μην το ξεχνούν και οι σημερινοί «περιστασιακοί»). Εδώ, άλλους τους έκανε να βλέπουν αριθμούς τραπεζικών λογαριασμών και να λένε ότι είναι αριθμοί τηλεφώνων. Τι να λέμε τώρα…
Κι όποιος δεν ερωτεύτηκε ποτέ, δεν βλέπει την τύφλα του. Ρωτήστε και τον Κώστα Σημίτη. Ή τον Αντώνη Σαμαρά, με το συμπάθιο.
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
