Καλά θα κάνουν (πρωτίστως για τον εαυτό τους) οι πολιτικοί το όνομα των οποίων φέρεται να εμπλέκεται στο σκάνδαλο του Ερρίκος Ντυνάν, όσο και γενικότερα στο μέγα σκάνδαλο του χώρου της Υγείας, να κρατήσουν την ψυχραιμία τους, γιατί απ’ ό,τι φαίνεται ο δρόμος των αποκαλύψεων θα είναι μακρύς και βασανιστικός (έρχεται και η Novartis) και ακόμα πιο βασανιστικός όταν και αν και για όσους έρθει η ώρα της περαιτέρω δικαστικής διερεύνησης. Είναι βεβαίως δικαίωμα του κάθε Άδωνι και του κάθε Βορίδη και του κάθε Λοβέρδου να επιλέγει τη γραμμή υπεράσπισής του, ωστόσο είναι ηλίου φαεινότερο ότι η αφρίζουσα και χυδαία αντίδραση πριν καλά – καλά ξεκαθαρίσει το τοπίο μάλλον τα αντίθετα αποτελέσματα φέρνει από τα υπερασπιστικά.
Πιθανόν, μέσα στον υπερασπιστικό πυρετό, να διέλαθε της προσοχής τους ότι τα πράγματα είναι παρά πολύ σοβαρά για να εξαντλούνται σε βρισιές, αρές και κατάρες. Εδώ μιλάμε για μια υπόθεση που κόστισε δεκάδες δισ. ευρώ που όχι μόνο έλειψαν, αλλά κυριολεκτικά γονάτισαν έναν ήδη καθημαγμένο λαό στον πιο ευάλωτο τομέα του δημόσιου βίου, εκεί όπου ο πολίτης προσέρχεται ανυπεράσπιστος, για να μην πω πως δεν είναι λίγες οι φορές που προσέρχεται κυριολεκτικά ως ικέτης: τον τομέα της δημόσιας Υγείας. Αποτελεί λοιπόν ακραίο δείγμα περιφρόνησης προς αυτόν τον λαό η αντίδρασή τους. Όταν έρχονται σιγά – σιγά και με πολύ κόπο στο φως (το δείχνει και η πρόσφατη αποκάλυψη της κρύπτης στο ΚΕΕΛΠΝΟ) ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για όργιο σπατάλης, κακοδιαχείρισης και αφηνιασμένης αρπαγής, δεν γίνεται να μιλάς για σκευωρίες, πολιτικές διώξεις και στημένη ιστορία. Είναι τόσο μεγάλη η υπόθεση, ώστε χαμηλώνουν απελπιστικά το ύψος και το ήθος εκείνων που επιλέγουν τις απειλές, τον κουτσαβακισμό και την παρακρουστική εκτράχυνση του δημόσιου λόγου. Αν αποτελούν δείγμα δημόσιου λόγου τα «θα τους λιώσω» και «τους έχω για πρωινό» του Λοβέρδου, καθώς και τα «σκουπίδια» (για τα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής!) μαζί με τις άλλες λογικές και γλωσσικές… ατασθαλίες του Άδωνι Γεωργιάδη. Καλά, για τις μηνύσεις εναντίον δικαστών από έναν πρώην πρωθυπουργό, καλύτερα να μην το συζητάμε. Είναι απλώς θλιβερό. Όχι μόνο για τον ίδιο. Είναι θλιβερό κυρίως για τη δημοκρατία, που σε καμιά περίπτωση δεν πιστεύω ότι της άξιζε «τοιούτος αρχιερεύς».
Όλοι τους αποδεικνύονται μικρής πολιτικής αξίας. Άνθρωποι που του έχουν «αγοράσει» η αλαζονεία, η έπαρση, η πεποίθηση μιας αδιανόητης ex officio αθωότητας, η θωρακισμένη παντοιοτρόπως και πανταχόθεν μεγαλωνυμία του λαιμοδέτη και του μανικετόκουμπου. Κλεισμένοι στον μικρόκοσμό τους δεν άκουσαν (κι αν άκουσαν, θεώρησαν πως δεν τους αγγίζει και προσπέρασαν πηγαίνοντας για τένις) τη φοβερή φράση του Νίτσε «Αυτός που αγοράζεται είναι μικρής αξίας». «Αγορασμένοι» λοιπόν από τα θέλγητρα που παρέχει η στρεβλή χρήση εντολής από τον λαό, ας μη χαμηλώνουν κι άλλο την ήδη μικρή τους αξία.
Και είναι μάλλον καιρός να θυμηθούν όλοι οι αριστόψυχοι και αριστόμυαλοι (που τόσο ενδιαφέρονται για την υψηλή παιδεία και τα αρχαία ελληνικά κι ας βρίζουν καπηλικότατα), την αξιωματική φράση του αρχαίου τραγικού Αγάθωνα (450 – 400 π.Χ.) στο σπίτι του έγινε το συμπόσιο από όπου προέκυψε το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα: «Το άρχοντα τριών δει μέμνησθαι. Πρώτον, ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον, ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον, ουκ αεί άρχει».
Αλλά βέβαια. Όταν ο ένας έχει ξεχάσει ότι οι οροθετικές γυναίκες ήταν άνθρωποι και τις διαπόμπευσε, ο άλλος πανηγυρίζει ότι τα αδικήματα παραγράφηκαν «τακτοποιώντας» τον νόμο στα μέτρα του για την «κατά νόμους» αθωότητά του, ενώ ο τρίτος αποτελεί την επιτομή εκείνου που αδυνατεί να κατανοήσει ότι «ουκ αεί άρχει», τότε μάλλον ματαιοδοξεί όποιος ελπίζει σε περισσότερα πράγματα. Σε μια συμπεριφορά αντάξια της τιμής (θυμήσου την «Τιμή και το χρήμα» – υπό πρωταγόρεια έννοια – του Κωνσταντίνου Θεοτόκη) με την οποία τους περιέβαλλε ο ελληνικός λαός, αλλά και τις ευθύνες που απορρέουν από αυτή την τιμή. Εκτός κι αν η αντίδρασή τους είναι ενδεικτική της γνώμης που έχουν για το επίπεδο αυτού του λαού. Αν μάλιστα προσθέσουμε και τις ανοησίες Βορίδη περί Χριστουγέννων και φάτνης, η εικόνα της γνώμης τους γίνεται πεντακάθαρη.
Πάντως ό,τι και να κάνουν, καθώς πάλι ο Αγάθων διδάσκει, «μόνο γαρ αυτού και θεός στερίσκεται, αγένητα ποιείν άσσ’ αν ή πεπραγμένα». Δηλαδή, «ακόμα και ο θεός δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει σαν να μην έχουν γίνει αυτά που έχουν γίνει». Κατανοητό;
Κώστας Καναβούρης
Πηγή: Η Αυγή
