Ο Eugene Debs, που γεννήθηκε στις 5 του Νοέμβρη του 1855, υπήρξε ηγετικό στέλεχος των συνδικαλιστών, του IWW, των σοσιαλιστών, και επανειλημμένα υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ. Αντιτάχθηκε στη συμμετοχή της χώρας του στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και καταδικάστηκε το 1918 για στάση. Το παρακάτω κείμενο είναι η δήλωσή του στο δικαστήριο που τον καταδίκασε.
Εντιμότατε, χρόνια πριν αναγνώρισα τη συγγένειά μου με όλα τα ζωντανά πλάσματα, και αποφάσισα ότι δεν ήμουν ούτε τόσο δα καλύτερος από τα πιο κακά από αυτά. Είπα τότε, και λέω και τώρα, ότι όσο υπάρχει κατώτερη τάξη, ανήκω σε αυτή, και όσο υπάρχει εγκληματικό στοιχείο είμαι μέρος του, και όσο υπάρχει μια ψυχή στη φυλακή, εγώ δεν είμαι ελεύθερος.
Άκουσα όλα όσα ειπώθηκαν σε αυτό το δικαστήριο προς υποστήριξη και δικαιολόγηση αυτής της δίωξης, αλλά η γνώμη μου παραμένει η ίδια. Θεωρώ τον Νόμο Περί Κατασκοπείας ένα δεσποτικό νομοθέτημα σε χτυπητή αντίθεση με τις δημοκρατικές αρχές και το πνεύμα των ελεύθερων καθεστώτων…
Εντιμότατε, έχω δηλώσει σε αυτό το δικαστήριο ότι είμαι ενάντιος στο κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε· ότι πιστεύω σε μια θεμελιακή αλλαγή -αλλά με ειρηνικά και κόσμια μέσα αν γίνεται…
Καθώς στέκομαι εδώ σήμερα το πρωί, θυμάμαι τον καιρό που ήμουν μικρό αγόρι. Στα δεκατέσσερα πήγα να δουλέψω σε ένα μηχανουργείο των σιδηροδρόμων· στα δεκάξι τάιζα με κάρβουνο τη μηχανή ενός φορτηγού τρένου. Θυμάμαι όλες τις δυσκολίες και τις στερήσεις εκείνων των προτύτερων ημερών, και από τότε μέχρι τώρα η καρδιά μου ήταν με την εργατική τάξη. Θα μπορούσα να είχα μπει στο Κογκρέσο εδώ και καιρό. Έχω προτιμήσει να μπω στη φυλακή…
Σκέπτομαι τούτο το πρωί τους άντρες στα χαλυβουργεία και τα εργοστάσια· τους άντρες στα ορυχεία και τους σιδηροδρόμους. Σκέπτομαι τις γυναίκες που για έναν τιποτένιο μισθό αναγκάζονται να δουλεύουν για ολόκληρη την άγονη ζωή τους· τα μικρά παιδιά που μέσα σε αυτό το σύστημα στερούνται με τη βία την παιδική τους ηλικία και στα τρυφερά τους χρόνια αρπάζονται στην αδίστακτη αγκαλιά του Μαμμωνά και πετιούνται στα βιομηχανικά μπουντρούμια, για να ταΐσουν τις τερατώδεις μηχανές ενώ τα ίδια πεινούν και μαραζώνουν, ψυχή τε και σώματι. Τα βλέπω κοντόσωμα και άρρωστα και τις μικρές ζωούλες τους κομματιασμένες και τσακισμένες γιατί εδώ στο απόγειο του Χριστιανικού πολιτισμού τα λεφτά είναι ακόμα τόσο πολύ πιο σημαντικά από το σώμα και το αίμα των παιδιών. Αληθινός θεός σήμερα είναι ο χρυσός και κυβερνά με χέρι ανελέητο τις υποθέσεις των ανθρώπων.
Σε αυτή τη χώρα -την πιο ευνοημένη πάνω στη γη- έχουμε αχανείς εκτάσεις των πιο πλούσιων και πιο εύφορων εδαφών, υλικούς πόρους σε ανεξάντλητη αφθονία, τις πιο θαυμαστές μηχανές παραγωγής στον κόσμο, και εκατομμύρια πρόθυμους εργάτες έτοιμους να δουλέψουν αυτές τις μηχανές για να παράξουν σε αφθονία για κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί -και αν υπάρχουν ακόμα τεράστιοι αριθμοί συμπατριωτών μας που είναι θύματα της φτώχιας και των οποίων οι ζωές είναι ένας αγώνας δίχως σταματημό απ’ τη νιότη ως τα γεράματα, ώσπου επιτέλους ο θάνατος να έρθει σαν σωτηρία και να ξεκουράσει αυτά τα άμοιρα θύματα με ύπνο δίχως όνειρα, αυτό δεν είναι σφάλμα του Μεγαλοδύναμου: δεν μπορεί να χρεωθεί στη φύση, αλλά οφείλεται αποκλειστικά στο ξεπερασμένο κοινωνικό σύστημα μέσα στο οποίο ζούμε το οποίο θα έπρεπε να καταργηθεί όχι μόνο προς το συμφέρον των μαζών που μοχθούν αλλά προς το υψηλότερο συμφέρον ολόκληρης της ανθρωπότητας…
Πιστεύω, Εντιμότατε, από κοινού με όλους τους Σοσιαλιστές, ότι αυτό το έθνος θα έπρεπε να έχει την ιδιοκτησία και τον έλεγχο των βιομηχανιών του. Πιστεύω, όπως όλοι οι Σοσιαλιστές, ότι όλα τα πράγματα που αποτελούν κοινή ανάγκη και είναι σε κοινή χρήση θα έπρεπε να είναι κοινό κτήμα – ότι η βιομηχανία, η βάση της κοινωνικής μας ζωής, αντί να είναι ιδιωτική περιουσία λίγων και να λειτουργεί για τον πλουτισμό τους, θα όφειλε να είναι κοινή ιδιοκτησία όλων, υπό δημοκρατική διοίκηση προς το συμφέρον όλων…
Αντιτίθεμαι σε μια κοινωνική τάξη πραγμάτων όπου είναι δυνατόν για έναν άνθρωπο που δεν κάνει απολύτως τίποτα χρήσιμο να συσσωρεύει περιουσία εκατοντάδων εκατομμυρίων δολλαρίων, ενώ εκατομμύρια άντρες και γυναίκες που δουλεύουν κάθε μέρα της ζωής τους μαζεύουν ίσα-ίσα όσα φτάνουν για να φυτοζωούν. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Έχω δηλώσει τη διαμαρτυρία μου εναντίον της. Αναγνωρίζω την ανεπάρκεια της προσπάθειάς μου, αλλά, ευτυχώς, δεν είμαι μόνος. Υπάρχουν χιλιάδες χιλιάδων άλλοι που, σαν κι εμένα, έχουν συνειδητοποιήσει ότι πριν απολαύσουμε πραγματικά τα αγαθά της πολιτισμένης ζωής, πρέπει να αναδιοργανώσουμε την κοινωνία πάνω σε μια κοινή και συνεταιριστική βάση· και γι’ αυτό το σκοπό έχουμε οργανώσει ένα μεγάλο οικονομικό και πολιτικό κίνημα που εξαπλώνεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη.
Υπάρχουν σήμερα πάνω από εξήντα εκατομμύρια Σοσιαλιστές, πιστοί, αφοσιωμένοι υποστηρικτές αυτού του σκοπού, πέρα από εθνικότητα, φυλή, πίστη, χρώμα, ή φύλο. Όλοι συνεργάζονται για τον κοινό σκοπό. Διαδίδουν με ακατάβλητη ενέργεια την προπαγάνδα της νέας κοινωνικής κατάστασης. Περιμένουν, παρακολουθούν, και δουλεύουν γεμάτοι ελπίδα όλες τις ώρες της μέρας και της νύχτας. Είναι ακόμα μειοψηφία. Αλλά έχουν μάθει πώς να κάνουν υπομονή και να περιμένουν την ώρα τους. Νιώθουν -ξέρουν, για την ακρίβεια- ότι έρχεται η ώρα, παρ’ όλη την αντίδραση, παρ’ όλες τις διώξεις, που αυτός ο απελευθερωτικός ψαλμός θα διαδοθεί σε όλους τους λαούς, και που αυτή η μειοψηφία θα γίνει η θριαμβευτική πλειοψηφία και, σαρώνοντας την εξουσία, θα ξεκινήσει την μεγαλύτερη κοινωνική και οικονομική αλλαγή στην ιστορία.
Εκείνη την ημέρα θα έχουμε την παγκόσμια κοινοπολιτεία -την αρμονική συνεργασία κάθε έθνους με κάθε άλλο έθνος στον κόσμο…
Εντιμότατε, δεν ζητώ κανένα έλεος και δεν αιτούμαι καμιάς ασυλίας. Συνειδητοποιώ ότι τελικά το δίκιο πρέπει να επικρατήσει. Ποτέ δεν κατανόησα τόσο καθαρά όσο τώρα τη μεγάλη μάχη μεταξύ των δυνάμεων της απληστίας και της εκμετάλλευσης από τη μια μεριά και από την άλλη των εγειρόμενων στρατιών της βιομηχανικής ελευθερίας και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Μπορώ να δω την αυγή καλύτερων ημερών για την ανθρωπότητα. Οι άνθρωποι ξυπνούν. Όταν έρθει η ώρα, θα βρουν, όπως πρέπει, τον εαυτό τους.
Όταν ο ναυτικός, που σαλπάρει στις τροπικές θάλασσες, γυρεύει ν’ ανακουφιστεί από την κουραστική του βάρδια, στρέφει το βλέμμα προς το Σταυρό του Νότου, που λαμπυρίζει άγρια πάνω απ’ το φουρτουνιασμένο ωκεανό. Καθώς πλησιάζει το μεσονύχτι, ο Σταυρός του Νότου αρχίζει να γέρνει προς τη δύση, οι στροβιλιζόμενοι κόσμοι αλλάζουν θέση, και με αστρένια ακροδάχτυλα ο Μεγαλοδύναμος σημαδεύει πάνω στο σύμπαν το πέρασμα του χρόνου, και αν και καμιά καμπάνα δεν διαλαλεί τα χαρμόσυνα νέα, ο σκοπός ξέρει πως το μεσονύχτι περνά και η ανακούφιση και η ξεκούραση είναι κοντά. Ας γεμίσουν οι καρδιές των ανθρώπων όπου γης με ελπίδα, γιατί ο σταυρός γέρνει, περνά το μεσονύχτι, και η χαρά θα ‘ρθει με την αυγή.
Είμαι τώρα έτοιμος να δεχτώ την ποινή σας.
Πηγή: Wikisource
