Όλο αυτό το διάστημα άνοιξε μια κουβέντα στην οποία συμμετέχουν και άνθρωποι που τους πέφτει λόγος, αλλά και πολλοί που απλώς θέλουν να πουν την «άποψή» τους.
Ένα κομμάτι αυτής της συζήτησης αφορά μια από τις μεθόδους της Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (Υ.Α.), τη μέθοδο της παρένθετης κυοφορίας και την αναγκαιότητα της «περιφρούρησης» αυτής της μεθόδου μην τυχόν και πέσει στα χέρια των gay. Κάποια άτομα το βλέπουν με τη ματιά ότι «οι gay θα αλλοιώσουν τα χρηστά ήθη και έθιμα», κάποια άλλα βλέπουν ένα δευτερότριτο ζήτημα, που όμως έχει γίνει πρώτο θέμα, ενώ «έχουμε σοβαρότερα ζητήματα να ασχολούμαστε». Κάποια βλέπουν θεωρίες συνωμοσιολογίας πίσω από το επικείμενο νομοσχέδιο του τύπου «το φέρνουν για να μην ασχοληθούμε με όσα καίνε την κοινωνία». Κάποιοι αναπτύσσουν φεμινιστικά επιχειρήματα, αλλά επιτρέψτε μου να πω ότι καμία σχέση δεν έχουν με τον φεμινισμό.
Υπάρχουν, όμως, και πραγματικές φεμινίστριες που έχουν δώσει σπουδαίους αγώνες που ανησυχούν, και σ’ αυτές θα ήθελα να αντιπαραθέσω τα επιχειρήματά μου, καθώς έχουμε δώσει μαζί πολλές μάχες και το χρωστάω κυρίως στον εαυτό μου ως γυναίκα, φεμινίστρια και ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι άσκοπο να αναφερθώ στον όψιμο «παρενθετομάχο», πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, που το 2014 άνοιξε την πόρτα για την εκμετάλλευση των γυναικών που συμμετέχουν στην διαδικασία με την τροποποίηση του νόμου για την Υ.Α. και ξαφνικά έγινε βασιλικότερος του βασιλέως και θέλει να προστατεύσει τις γυναίκες από το να γίνουν «κλωσομηχανές», καθώς και τους λόγους που το κάνει αυτό. Να βάλω εδώ σαν παρένθεση ότι εάν πίστευα ότι χρειάζεται μέσα στους κόλπους της Νέας Αριστεράς να τεκμηριώσω και τέτοια ζητήματα, θα έχανα σχεδόν εντελώς την πίστη μου ότι βρίσκομαι στον σωστό πολιτικό χώρο.
Ας μιλήσουμε για το πραγματικό διακύβευμα: Έχουμε ένα σχέδιο νόμου που διατηρεί μια διάκριση αρχικά λόγω φύλου και στη συνέχεια για λόγους σεξουαλικού προσανατολισμού, όταν υποτίθεται ότι έρχεται για να άρει διακρίσεις και αποκλεισμούς.
Δεν θα είμαι εγώ που θα κουνήσω το δάχτυλο στις συντρόφισσες που έχουν αμφιβολίες ή και αντίθετες απόψεις με το επιχείρημα πού ήσασταν από το 2002 μέχρι σήμερα. Ούτε θα τους πω γιατί το 2021 στην πρόταση νόμου που κατατέθηκε και ήμασταν ακόμα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είπαν τις αντιρρήσεις τους. Θα δεχτώ ότι μέσα στο πλαίσιο του δεν μιλάμε για τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» για να μην «διασπαστεί η ενότητα», δεν σήκωσαν το ζήτημα με τον ίδιο τρόπο που το σηκώνουν σήμερα. Ίσως γιατί μέσα τους πίστευαν ότι ακόμα κι αν το προτείνουμε, αφού δεν είμαστε στην κυβέρνηση, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε ότι θα περάσει; Ούτε αυτό θα ήθελα να το πιστέψω, γιατί τότε η ομάδα μου δούλεψε σκληρά, ίσως όπως δεν έχει δουλέψει ποτέ άλλη ομάδα στο πρώην κόμμα μας, και φέρθηκε ακριβώς ως όφειλε: να φέρει μια πρόταση με τον ίδιο τρόπο που θα έρχονταν αν κυβερνούσαμε. Με διαβούλευση, δηλαδή, και με αλλαγές μετά από τον δημόσιο διάλογο.
Αλλά ας επανέλθουμε στο σήμερα και στο γιατί οι συντρόφισσες είναι απέναντι. Δυστυχώς, φαίνεται πως πρέπει να ειπωθεί το αυτονόητο: δεν είμαστε οι ΛΟΑΤΚΙ+ άνθρωποι αυτοί που θα «παραγγείλουμε» παιδιά όπως τα «θέλουμε» να είναι, με βάση τις δικές μας ανάγκες. Δεν είμαστε οι άνθρωποι που δεν θα λάβουμε υπόψη μας τη βάσιμη –αν με ρωτάτε– περίπτωση, όπως είναι σήμερα η νομοθεσία της ΥΑ, να εκμεταλλευτούν κυκλώματα και παραμάγαζα τις γυναίκες θύματα τράφικινγκ που συμμετέχουν ως παρένθετες κυοφορούσες στη διαδικασία. Δεν είμαστε επίσης οι άνθρωποι που θεωρούμε ότι τα άτομα που φέρουν «μήτρα» είναι υποχρεωμένες να γίνουν μητέρες και να κυοφορήσουν. Εδώ θα ήθελα να απευθυνθώ ευθέως στις συντρόφισσες του τμήματος φεμινιστικής πολιτικής: Μήτρα έχουν και οι τρανς άντρες. Μαζί το κατακτήσαμε αυτό το 2017, αφού μέχρι τότε η πολιτεία επέβαλε υποχρεωτική στείρωση στους τρανς ανθρώπους, προκειμένου να μπορέσουν να αλλάξουν τα ταυτοποιητικά τους έγγραφα, ώστε να ανταποκρίνονται στο κοινωνικό τους φύλο. Αυτά τα άτομα μπορούν επίσης να κυοφορήσουν, αφού διαθέτουν τα αναπαραγωγικά τους όργανα. Όταν γεννήσουν ένα παιδί, αυτά τα άτομα θα είναι «η μητέρα του»;
Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα είμαστε οι άνθρωποι που αναγνωρίζουμε την καταπίεση, γιατί την έχουμε βιώσει τόσο πολύ στο πετσί μας, που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη. Είναι βαθιά η πίστη μας ότι με τέτοιες ουσιοκρατικές αντιλήψεις που προβάλλονται, δεν θα πάψει να υπάρχει η καταπίεση της πατριαρχίας που συνθλίβει τους ανθρώπους ανεξάρτητα από τον έμφυλο προσδιορισμό τους: οι άντρες θα συνεχίσουν να αναπαράγουν τοξικές αρρενωπότητες, για να επιτελέσουν τον «αντρικό τους ρόλο» που δεν μπορεί να έχει καμία σχέση με την ανατροφή των παιδιών, γιατί αυτή είναι δουλειά για τις γυναίκες κι εκείνοι οφείλουν απλώς να φέρνουν «το φαί και το χρήμα στο σπίτι» και οι γυναίκες να γεννάνε, ώστε να μην εκλείψει το είδος.
Και να πάω και τη συζήτηση ένα βήμα παραπέρα: Άκουσα σε πολλές τοποθετήσεις ότι τα περισσότερα άτομα ανακουφίστηκαν που «επιτέλους μπορούμε να διαφωνούμε και να συζητάμε και να γίνονται πολιτικές ζυμώσεις». Κι εγώ με ένα «ούφ! Επιτέλους» το είδα και το βίωσα. Όμως θέλω να επισημάνω κάτι πολύ σημαντικό με βάση και την παραπάνω ανακουφιστική διαπίστωση πολλών ατόμων στο Σεράφειο. Μην πάμε σε αυτή τη συζήτηση τώρα. Τώρα που για πρώτη φορά θα μπορούσαν άτομα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας χωρίς ταξικά κριτήρια να γίνουν γονείς με τη βοήθεια της επιστήμης, όπως γίνονται πάρα πολλά άτομα που είναι ετεροφυλόφιλα. Να πάμε με τη σκέψη ότι αφού κάτι είναι δικαίωμα για κάποια άτομα, να γίνει δικαίωμα για όλα τα άτομα χωρίς διακρίσεις. Και μάλιστα να το διεκδικήσουμε δίπλα-δίπλα και μαζί με όλη τη δύναμη που μας δίνει ο κοινός αγώνας και έπειτα να μπούμε με τιμιότητα και ειλικρίνεια σε μια συζήτηση που θα ζυμωθούμε πολιτικά και κοινωνικά. Τότε ή να συνεχίσουμε να έχουμε όλα τα άτομα ανεξάρτητα από φύλο, σεξουαλικό προσανατολισμό, ταυτότητα, έκφραση ή χαρακτηριστικά φύλου το ίδιο ανθρώπινο δικαίωμα ή να πάμε όλα τα άτομα μαζί να παλέψουμε να καταργηθεί ως διαδικασία για όλα τα άτομα.
Μην είστε απέναντι στην παρένθετη κυοφορία σήμερα που η κουβέντα αφορά τους φτωχούς ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους. Θέλω να πιστεύω ότι έχουμε όλες τις προοπτικές χωρίς τις στρεβλώσεις του παρελθόντος να μην πέσουμε σε σεπαρετιστικές παγίδες.
Η Στέλλα Μπελιά είναι νηπιαγωγός και πρόεδρος των «Οικογενειών Ουράνιο Τόξο».
