Η αλήθεια είναι ότι, από μια συντηρητική άποψη, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας έχει δίκιο.
Διότι θεμελιώνει το δικαίωμα στα Γλυπτά πάνω στο γεγονός ότι η Βρετανία υπήρξε μεγάλη δύναμη, αθάνατη θαλασσοκράτειρα και στα κύματα βασίλισσα.
Ενώ η Ελλαδίτσα ποια είναι να ζητάει τα Γλυπτά της πίσω; Ορίστε μας.
Και επιπλέον, με τη στάση αυτή εκθέτει και τον αντίπαλό του των Εργατικών, που συζητάει με τους πλεμπαίους Έλληνες, αντί να ξεκόψει κι αυτός κάθε θέμα επιστροφής των Γλυπτών.
Και όλο αυτό το σκηνικό είναι πολύ χρήσιμο ενόψει των βρετανικών εκλογών.
Με όλο τον συντηρητικό Τύπο να χαϊδεύει τα αποικιακά απωθημένα των Βρετανών και να κατηγορεί τους Εργατικούς ως εθνική εξαίρεση.
Σας παραπέμπουν κάπου όλα αυτά;
Και οι δικοί μας συντηρητικοί, αν είχαν να διαπραγματευτούν με κάποιους πιο μίζερους από εμάς, αυτή τη στάση θα κρατούσαν.
Ας δούμε τα πράγματα από την ελληνική πλευρά τώρα.
Το θέμα των Γλυπτών ήταν μέχρι πρότινος εθνικό ζήτημα. Δηλαδή αφορούσε μια στρατηγική πάνω στην οποία συμφωνούσαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου – οι βασικές τουλάχιστον.
Επί Μητσοτάκη η τακτική αυτή άλλαξε. Η υπόθεση των Γλυπτών έγινε ένα παιχνίδι ανάμεσα στον ίδιο τον Μητσοτάκη και τον διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου.
Το πρόβλημα που προκύπτει είναι το εξής: η σοβαρή διαφωνία ανάμεσα στην ελληνική και στη βρετανική πλευρά είναι πάνω στο θέμα της κυριότητας των Γλυπτών.
Οταν η σοβαρή διαφωνία είναι στο θέμα της κυριότητας, η λογική είναι να εστιάσεις πάνω σ’ αυτό.
Φτιάχνεις λοιπόν επιτροπές, εκμεταλλεύεσαι τους συμμάχους σου στη Βρετανία, κάνεις καμπάνιες, εξετάζεις τις νομικές πλευρές του ζητήματος, κοιτάζεις πώς θα πιέσεις, κινητοποιείς τους διεθνείς οργανισμούς. Αυτό είναι μια στρατηγική.
Ο Μητσοτάκης ακολούθησε μια άλλη. Λέει, αφού η κυριότητα είναι το μείζον θέμα, ας την παρακάμψουμε.
Και θα βρούμε εγώ με τον φίλο μου στο Βρετανικό Μουσείο μια φόρμουλα να επανενωθούν τα Γλυπτά χωρίς να μπλέξουμε με όλες αυτές τις λεπτομέρειες.
Αυτό είναι βέβαια δίκοπο μαχαίρι. Γιατί αν η φόρμουλα αυτή σημαίνει δανεισμό, τότε αναγνωρίζουμε ότι η κυριότητα των μαρμάρων ανήκει στο Βρετανικό Μουσείο.
Σου κλέβει κάποιος έναν πίνακα από το σαλόνι. Κι εσύ του λες, φέρ’ τον για τα Χριστούγεννα να κάνουμε ρεβεγιόν και μετά τον ξαναπαίρνεις πίσω.
Αυτό σημαίνει ότι αναγνωρίζεις ότι ο πίνακας είναι πλέον δικός του.
Αλλά μπορεί και να μην είναι δανεισμός η φόρμουλα. Μπορεί το Βρετανικό Μουσείο να τρελάθηκε και να αποφάσισε να τα ξεφορτωθεί.
Ή να το μάγεψε ο Κυριάκος με τις απεριόριστες επικοινωνιακές του ικανότητες. Ποτέ δεν ξέρεις.
Και να το έπεισε ότι είναι καλύτερο το έργο ενωμένο, παρά κομμένο στη μέση.
Και θα είναι πιο ωραίο στο Μουσείο της Ακρόπολης.
Εκεί λοιπόν έρχεται ο Βρετανός πρωθυπουργός Σούνακ και ρίχνει μια κλωτσιά στη σκακιέρα που έχει στήσει ο Μητσοτάκης με το Βρετανικό Μουσείο.
Και λέει μαζέψετε τα και κλείστε τα, δεν υπάρχει καμία συζήτηση για τα Γλυπτά.
Και ενθουσιάζονται οι κομπλεξικοί συντηρητικοί Βρετανοί ψηφοφόροι.
Αυτό, σε ό,τι αφορά το θέμα των Γλυπτών, είναι μια οικτρή αποτυχία της στρατηγικής Μητσοτάκη.
Ενώ ταυτόχρονα είναι και μια τρομακτική διπλωματική απρέπεια του Σούνακ σε βάρος της Ελλάδας – οφείλουμε να το πούμε κι αυτό.
Σε κάθε περίπτωση, είμαστε τώρα υποχρεωμένοι να επιστρέψουμε στην αφετηρία. Και να ξεκινήσουμε πάλι από το θέμα της κυριότητας.
Ο Σχολαστικός
