Το Κουρδικό Κόμμα HDP, με την απόφασή του να ονομάσει δικό του υποψήφιο για τις εκλογές, αλλάζει τους πολιτικούς συσχετισμούς στην Τουρκία. Με την αδυναμία πλέον επικράτησης της Συμμαχίας των Εξι κομμάτων της αντιπολίτευσης από τον πρώτο γύρο, οι κομματικές ηγεσίες θα προσπαθούν δίχως υπερβολή να τετραγωνίσουν τον κύκλο:
● Ο κοινός τους υποψήφιος θα πρέπει να μπορεί να είναι ελκτικός στους Κούρδους ψηφοφόρους.
● Την ίδια στιγμή οι θέσεις των Εξι για το Κουρδικό εκ των πραγμάτων θα είναι στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή για να υπάρξουν ρωγμές στο αντι-Ερντογάν μέτωπο.
Ο Ερντογάν από τη μεριά του ετοιμάζεται να θέσει εκτός νόμου το HDP, με κύριο στόχο την ενότητα των Εξι!
Η απειλή για την ενότητα της αντιπολίτευσης δεν εντοπίζεται μόνον στην Αξενέρ της οποίας οι θέσεις για το Κουρδικό δεν διαφέρουν από αυτές του Μπαχτσελί και του ακροδεξιού κόμματος ΜΗΡ. Κυρίως πριν και πάνω από όλα αφορά το CHP του Κιλιντζάρογλου, το οποίο από το 1926 και μετά παραμένει σταθερό στη θέση «ένα κράτος – ένα έθνος», αρνείται δηλαδή και την ίδια την ύπαρξη των Κούρδων.
Το ΑΚΡ μέχρι το 2015 έπαιρνε ποσοστά σοβιετικού τύπου στις κουρδικές νοτιοανατολικές επαρχίες, καθώς το πολιτικό ισλάμ ήταν αποδεκτό από τους Κούρδους ως κοινή στέγη και ταυτότητα συνύπαρξης με τους Τούρκους.
Οταν ο Κεμάλ ξεκίνησε την εξέγερσή του κατά του σουλτάνου το 1919, υποσχέθηκε ένα κοινό κράτος Τούρκων και Κούρδων και έτσι έκλεισε εγκαίρως ένα εσωτερικό μέτωπο αλλά και μπόρεσε να διεκδικήσει την επαρχία της Μοσούλης το σημερινό Βόρειο Ιράκ, επικαλουμενος την κουρδική πλειοψηφία της περιοχής, μια διεκδίκηση που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το 1926 υπό την πίεση της Βρετανίας.
Για μια δεκαετία οι κουρδικές επαρχίες της Τουρκίας υπήρξαν εκλογικό φέουδο του Ερντογάν, ο οποίος με ενδιάμεσο τον επικεφαλής της ΜΙΤ Φιντάν, κουρδικής καταγωγής, αναζητούσε με σχεδόν καθημερινές επισκέψεις στο Ιμραλί, τη συναίνεση του Οτσαλάν σε τοπική αυτονομία διοικητική και πολιτισμική.
Ολα τα παραπάνω τερματίστηκαν βίαια την άνοιξη του 2015, όταν το ΗDP μπήκε στη Βουλή και στέρησε από το ΑΚΡ την αυτοδυναμία. Ετσι, από συνομιλητές, ο ιστορικός ηγέτης του ΡΚΚ και κάποια ηγετικά στελέχη ξανάγιναν τρομοκράτες.
Τα παραπάνω φωτίζουν τον κρίσιμο ρόλο της πολιτικής συμπεριφοράς των Κούρδων ψηφοφόρων που δεν έχουν πλέον προσδοκίες από τον Ερντογάν αλλά και ταυτόχρονα κανένα κίνητρο για να στοιχηθούν με τους Εξι.
Γιώργος Καπόπουλος
