Mε την ίδρυση του σωματείου και την επικύρωση του Καταστατικού του, ο Kώστας Σπέρας προέβη σε διάβημα προς το Υπουργείο Eθνικής Oικονομίας για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και διαβίωσης και για το εξοντωτικό ωράριο εργασίας, προειδοποιώντας ότι θα κηρυχθεί γενική απεργία στο νησί αν δεν ικανοποιούνταν τα αιτήματα αυτά. Όταν, όμως, διαπίστωσε ότι το Υπουργείο, η γαλλική εταιρία και ο Γ. Γρώμμαν συνέπλεαν και συνεργάζονταν, στις 7 Aυγούστου 1916 κηρύχθηκε γενική απεργία στη Σέριφο. Kαταργήθηκαν οι τοπικές αρχές και οι εργάτες πήραν στα χέρια τους την καθημερινή τους ζωή, μέσω ενός άμεσα ανακλητού εργατικού συμβουλίου που συντόνιζε όλες τις ασχολίες.
Kαι, βέβαια, το κράτος δεν ανέχθηκε για πολύ αυτή την κατάσταση και έστειλε ένα σώμα χωροφυλακής για να καταστείλει τους εργάτες. O επικεφαλής του σώματος αυτού, μοίραρχος Xρυσάνθου, νόμιζε ότι θα είχε να κάνει με μια εύκολη υπόθεση. Όταν το σώμα της χωροφυλακής αποβιβάστηκε στο λιμάνι του νησιού, κατευθύνθηκε προς το Mεγάλο Λιβάδι όπου βρίσκονταν οι απεργοί. Στη διαδρομή ο Χρυσάνθου τρομοκρατούσε τους πάντες. Mόλις έφτασε στο Mεγάλο Λιβάδι, συνεννοήθηκε με κάποιους υπαλλήλους και μπράβους του Γ. Γρώμμαν -ο ίδιος ο Γρώμμαν απουσίαζε τότε από το νησί- και στη συνέχεια κάλεσε τον K. Σπέρα και το Δ.Σ. του Σωματείου για διαπραγματεύσεις. Aντί όμως γι’ αυτό, τους συνέλαβε και τους κλείδωσε σε ένα δωμάτιο. Στη συνέχεια, παρέταξε τους χωροφύλακες σε θέση μάχης απέναντι τους συγκεντρωμένους μεταλλωρύχους, δίνοντάς τους προθεσμία πέντε λεπτών να διαλυθούν. Tαυτόχρονα, με το πιστόλι του σκότωσε εν ψυχρώ το μεταλλωρύχο, Θεμιστοκλή Kουζούπη.
 |
| Θεμιστοκλής Κουζούπης |
Αμέσως εκτυλίχθηκε και γενικεύτηκε μια πραγματική μάχη, με τους χωροφύλακες να πυροβολούν και τους εργάτες να μάχονται με πέτρες, ξύλα και οτιδήποτε άλλο έβρισκαν μπροστά τους. Απεργοί επιτέθηκαν στον αστυνόμο Σερίφου Ιωάν. Τριανταφύλλου, με βαριές πέτρες και τον πέταξαν στη θάλασσα. Αλλά η περισσότερη λύσσα των απεργών κατευθύνθηκε στον υπομοίραρχο Χρυσάνθου, ο οποίος σκοτώθηκε αφού τον γκρέμισαν από την προβλήτα.
Η συμπλοκή συνεχίστηκε με τους ανθρώπους της εργοδοσίας και τους χωροφύλακες να πυροβολούν σε ό,τι εκινείτο. Έτσι, στην εξέλιξη των συγκρούσεων σκοτώθηκαν τρεις ακόμα εργάτες, οι Mιχάλης Zωΐλης, Mιχάλης Mητροφάνης και Γιάννης Πρωτόπαπας. Οι απεργοί όμως έφτασαν μέχρι τα γραφεία της μεταλλευτικής εταιρίας και απελευθέρωσαν τον Σπέρα και τους άλλους συναδέλφους τους που είχαν συλληφθεί και κρατούνταν.
Ο τελικός απολογισμός των συγκρούσεων ήταν τέσσερις απεργοί και τρεις χωροφύλακες νεκροί και σχεδόν οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες στην απεργία τραυματίες. Εντούτοις, το σωματείο πέτυχε την αύξηση των ημερομισθίων, την καθιέρωση οκταώρου για τις υπόγειες εργασίες και τον έλεγχο του υποτυπώδους ασφαλιστικού ταμείου αυτοβοηθείας. Ο Κώστας Σπέρας δεν επαναπαύθηκε και συνέχισε τον αγώνα για το δίκιο των εργατών.
Απέστειλε, λοιπόν, στην Κοινότητα Σερίφου το ακόλουθο τηλεγράφημα:
Προς το Διοικητικόν Συμβούλιον της εν Σερίφω Κοινότητος
Ενταύθα
Αξιότιμοι Κύριοι
Γνωστόν τυγχάνει εις υμάς ότι οι εργάται των μεταλλευτικών εργασιών της ενταύθα μεταλλευτικής εταιρείας (Σέριφος Σπιλιαζέζα) ζητήσαντες δια της υπ’ αυτού εκλεγμένης επιτροπής την δια τας εργασίας οριζομένην υπό του νόμου εφαρμογήν, οι Διευθυνταί της ως άνω εργασίας ηρνήθησαν την εφαρμογήν του νόμου. Προέβησαν δε εις απότομον παύσιν των εργασιών. Θέλοντες κατ’ αυτόν τον τρόπο να εξαναγκάσουν τους εργάτας να υποκύψουν εις την βίαν.
Θέλοντες όθεν να γνωρίζομεν εάν τούτο αποδοκιμάζεται και παρ΄ υμών ζητούμεν διά ψηφίσματος την γνώμην σας.
Εν Σερίφω τη 30/8/1916
Ο Πρόεδρος
Κων/νος Σπέρας
23 Δεκεμβρίου 1916
Ο ίδιος συνελήφθη αργότερα και οδηγήθηκε στις φυλακές του φρουρίου Φιρκά στα Χανιά Κρήτης. Από εκεί, τον Ιούνη του 1917, έγραψε μια ακόμα επιστολή προς την Κοινότητα Σερίφου:
Αγαπητέ φίλε κύριε Πρόεδρε
Σας ευχαριστώ θερμώς δια την προθυμίαν σας και το ενδιαφέρον το οποίον εδείξατε δι’ ημάς.
Εδώ εις τας φυλακάς εγνώρισα τους πραγματικούς φίλους. Εις σε κύριε Γραμματικέ διαβλέπω τον πραγματικόν και ειλικρινήν φίλον διότι δεν εδιστάσατε και τας πολιτικάς πεποιθήσεις σας να θυσιάσετε χάριν των συμπολιτών σας. Διότι θυσίαν μεγάλην την θεωρώ να δηλώσετε πολιτικήν φιλίαν προς τους αντιθέτους εις υμάς πολιτικούς χάριν ημών. Ουδέποτε θα λησμονηθώσιν αι ευγενείς αύται θυσίαι.
Εκείνοι δε τους οποίους μου αναφέρεις ότι έγειναν εχθροί μου και αποδίδουν εις εμέ όλα τα κακά, ουδέπτε υπήρξαν φίλοι μου.
Φίλοι μου είνε οι εργάται της Σερίφου μηδενός εξαιρουμένου, διότι και εάν υπάρχει κανείς από αυτούς όστις καταφέρεται εναντίον μου τούτο πράττει υπείκων εις εισηγήσεις άλλων.
Κύριε Γραμματικέ.
Εις τους εναπομείναντας μάρτυρας συστήσατε να σπεύσουν να έλθουν μόλις κλητευθούν διότι απ’ αυτούς εξαρτάται η αποφυλάκισίς μας.
Ως μάς εδήλωσαν από την εισαγγελείαν μόλις εξετασθούν και οι υπόλοιποι μάρτυρες θα αποφυλακισθώμεν.
Σπεύσατε όθεν να υποδείξετε εις αυτούς ότι πρέπη να έλθουν άνευ αναβολής ίνα μη μαίνομεν αδίκως εις τας υγράς τρώγλας των φυλακών Τζιβάρα άνευ λόγου. Οι ίδιοι οι δικασταί ανεγνώρισαν το άδικον όπερ έγεινε δι’ ημάς διότι μάς κρατούν εδώ πλέον του κεκανονισμένου.
Συμβουλεύσατε λοιπόν πάντας αυτούς να μην αργοπορούν δια να μην βασανιζόμεθα και ημάς αδίκως εις τας φυλακάς.
Ας ναυλωθή ενα καΐκι δια να έλθουν.
Σας χαιρετούμεν όλοι Κωνσταντίνος Σπέρας
Εν Φυλακαίς Φρουρίου Φιρκά
τη 6η Ιουνίου 1917
Ακόμα, έστειλε μια επιστολή στο Εργατικό Κέντρο Χανίων ζητώντας συμπαράσταση:
Προς την Εκτελεστικήν Επιτροπήν του Εργατικού Κέντρου Χανίων
Ενταύθα
Αγαπητοί φίλοι —
Εν ονόματι της εργατικής αλληλεγγύης ικετεύω υμάς όπως αναγιγνώσητε τας κάτωθι γραμμάς.
Γνωστά τυγχάνουσιν υμίν τα αιματηρά γεγονότα της εν Σερίφω κηρυχθείσης απεργίας εις τα εν Σερίφω των Κυκλάδων μεταλλωρυχεία καθ’ ήν εφονεύθησαν και ετραυματίσθησαν πολλοί εργάται παρά των οικείων οργάνων της Αστυνομίας του εκπτώτου βασιλέως ποτήσαντες διά του αίματός των το ιερόν δένδρον του εργατικού αγώνος.
Συνεπεία των γεγονότων τούτων συνελήφθην παρά της Κυβερνήσεως των Αθηνών και ερρίφθην εις τας εν Σύρω φυλακάς όπου μου απηγγέλθησαν πολλαί κατηγορίαι ήτοι επί εσχάτη προδοσία, επί επαναστάσει κατά του καθεστώτος, επί καταλύσει των βασιλικών αρχών, επί προσκλήσει ξένων αρχών επί ελληνικού εδάφους κ.τ.λ. διετέλουν δε εν προφυλακίσει εις τας εν Σύρω φυλακάς Τζιβάρα από της 1ης Σεπτεμβρίου 1916 μέχρι της 2ας Μαρτίου 1917 οπότε και απεφυλακίσθην διά βουλεύματος απορρίψασα η Προσωρινή Κυβέρνησις την της εσχάτης προδοσίας κατηγορίαν.
Μετά ταύτα και μόλις ανέπνευσα τον ελεύθερον αέρα επί μίαν εβδομάδα και ιδού συλλαμβάνομαι πάλιν υπό των οργάνων της αστυνομίας και απεστάλην ενταύθα και κρατούμαι εις τας εν των Φρουρίω Φιρκά φυλακάς, ότι τάχα ύβρισα το πρόσωπον του Κυρίου Προέδρου της Προσωρινής Κυβερνήσεως και ότι υπεκίνουν τους εργάτας εις απεργίαν προς παρεμβολήν προσκομμάτων εις τα ατμόπλοια της Αντάντ
Ιδού τί συμβαίνει..
Οι εν Σερίφω υπάλληλοι της Εταιρείας ως μαθόντες την αποφυλάκισίν μου και γνωρίζοντες ότι χάνουν πολλά πράγματα και δει το ουσιοδέστερον, το των εργατών ταμείον της Αλληλοβοήθειας το οποίον δυνάμει του νόμου περί σωματείων περιέρχεται αυτοδικαίως εις την κυριότητα των εργατών καθότι το σωματείον των είνε ανεγνωρισμένον παρά του πρωτοδικείου, εμηχανεύθηκαν και εχάλκευσαν την βδελυράν ταύτην εναντίον μου συκοφαντίαν ευρώντες προς τούτο και τους καταλλήλους ψευδομάρτυρας.
Αγαπητοί φίλοι
Εν ονόματι της εργατικής αλληλεγγύης προστατεύσετέ με. Επί εν έτος σχεδόν υφίσταμαι τα πάνδεινα εις τας φυλακάς χάριν του ιερού εργατικού αγώνος, επί έν σχεδόν έτος εξαντλούμενος σωματικώς και υλικώς, ήδη εξαντλήθην τελείως. Συνδράμετέ με διότι είνε επόμενον να αποθάνω εις τας φυλακάς εκ των στερήσεων.
Το όνομά μου είνε γνωστόν εις ολόκληρον τον εργατικόν κόσμον της Ελλάδος, από το έτος 1910 ότε ήλθον εις την Ελλάδα αγωνίζομαι χάριν της ιεράας ταύτης εργατικής ιδέας.
Τα εργατικά Κέντρα Αθηνών, Πειραιώς, Πατρών, Θεσσ/νίκης γνωρίζουν καλώς ποίας υπηρεσίας προσέφερα και θα προσφέρω εις το μέλλον εις τον ιερόν εργατικόν αγώνα…
Παρακαλώ δε υμάς όπως ευαρεστηθείτε και επιτρέψετε εις τον επί των απεργιακών ζητημάτων επιτετραμένον επίτροπον του Κέντρου όπως έλθη εις επίσκεψίν μου ίνα του αναγγείλω και άλλας λεπτομερείας.
Με Αδελφικήν αγάπην
Κωνσταντίνος Σπέρας
Τέως Πρόεδρος των Εργατών Μεταλλευτών Σερίφου
Ο Κώστας Σπέρας έγραψε μια μπροσούρα με τον τίτλο «Η απεργία της Σερίφου ήτοι αφήγησις των αιματηρών σκηνών της 21ης Αυγούστου 1916 εις τα μεταλλωρυχεία του Μεγάλου Λειβαδίου της Σερίφου», όπου εξιστορεί λεπτομερώς τα γεγονότα και η οποία τυπώθηκε και κυκλοφόρησε το 1919. Από τότε μέχρι το 2001 που επανακτήθηκε, η εν λόγω μπροσούρα ήταν επιμελώς κρυμμένη από επώνυμα στελέχη του «αριστερού» και συνδικαλιστικού κατεστημένου του ελλαδικού χώρου. Το 2001 η μπροσούρα αυτή τυπώθηκε και κυκλοφόρησε σε συνεργασία του Ελευθεριακού Ιστορικού Αρχείου της Πάρου και των Εκδόσεων «Βιβλιοπέλαγος» ως ξεχωριστό βιβλίο, συμπεριλαμβανομένων και ιστορικών σημειωμάτων και βιογραφίας του Κώστα Σπέρα από τον Λεονάρδο Κόττη.
Εκείνη την εποχή αρκετοί ήταν οι λογοτέχνες, ειδικά οι ποιητές και στιχουργοί, που είχαν θέσει την πένα τους στην υπηρεσία των εργατικών, των αγροτικών και των κοινωνικών αγώνων γενικότερα, καθώς επίσης και στη διάδοση των σοσιαλιστικών, αναρχικών και επαναστατικών ιδεών. Στον ελλαδικό χώρο υπήρξε ένας σημαντικός αριθμός τέτοιων εργατών των γραμμάτων και του πνεύματος οι οποίοι προσπάθησαν να συμβαδίσουν με τις εκάστοτε κοινωνικές συνθήκες και διεργασίες και να μη μείνουν ασυγκίνητοι από τις εργατικές και άλλες κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις. Ένας από αυτούς ήταν και ο Ρήγας Γκόλφης, το ποίημα του οποίου που παρατίθεται ευθύς αμέσως μπορεί να μην εντάσσεται στην όλη “φιλολογία” για την απεργία της Σερίφου, είναι, όμως, ενδεικτικό του δείγματος γραφής και της κοινωνικής συνείδησης που επιδεικνύει:
Δεν ήταν, όμως, μόνο οι “επώνυμοι” λογοτέχνες που έδωσαν το δικό τους λόγο και τη δική τους διάσταση στους εργατικούς αγώνες, ήταν και οι ανώνυμοι εκείνοι εργάτες που συμμετείχαν οι ίδιοι σε αυτές τις διεργασίες και θέλησαν να δώσουν τη δική τους –και ποιητική- εκδοχή αυτών που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Η νίκη των μεταλλωρύχων της Σερίφου, δεν σηματοδότησε ένα οριστικό τέρμα στα βάσανα των εργατών των εξορυκτικών και μεταλλευτικών επαγγελμάτων. Στα διάφορα μεταλλωρυχεία, λιγνιτωρυχεία και εργοτάξια ανά τη χώρα συνεχίστηκαν οι αγώνες ενάντια στην άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση, για την τελική δικαίωση της εργατικής τάξης. Έτσι, λοιπόν, ανάμεσα στους άλλους αγώνες, έχουμε και την απεργία και τις συγκρούσεις εργατών λιγνιτωρύχων στον Άγιο Λουκά, τον Αύγουστο του 1933. Σε πορεία των εργατών με τις οικογένειές τους στα γραφεία της εργοδοσίας τους περίμεναν αστυνομικές δυνάμεις, οι οποίες, κάνοντας χρήση των όπλων, τραυμάτισαν αρκετούς από τους διαδηλωτές. Εδώ παρατίθεται η ποιητική εκδοχή των γεγονότων αυτών ενός από τους συμμετέχοντες:
Φυσικά, δεν θα μπορούσαμε να αφήσουμε έξω τον μεγάλο ποιητή και θεατράνθρωπο, Μπέρτολτ Μπρεχτ, ο οποίος 15 χρόνια πριν τον αγώνα και την εξέγερση των εργατών της Σερίφου, έδωσε μια αρκετά εύγλωττη μπαλάντα για την απεργία, η οποία ξεσηκώνει:
Το μνημείο για τους τέσσερις νεκρούς ήρωες εργάτες, αλλά και όσους αγωνίστηκαν μαζί τους
- – Η Αιματηρή απεργία των μεταλλωρύχων της Σερίφου – 21 Αυγούστου 1916, Έκδοση Ομοσπονδίας Μεταλλωρύχων Ελλάδας, Αθήνα 1990
- – Κωνσταντίνος Σπέρας, Η απεργία της Σερίφου ήτοι Αφήγησις των αιματηρών σκηνών της 21ης Αυγούστου 1916 εις τα μεταλλωρυχεία του Μεγάλου Λειβαδίου της Σερίφου – Εισαγωγή – Σημειώσεις: Λεονάρδος Κόττης – Ελευθεριακό Ιστορικό Αρχείο, Εκδόσεις Βιβλιοπέλαγος, Αθήνα 2001
- – Πέτρος Λιβάνιος, Μια αιματηρή απεργία το 1916 στην Σέριφο – Περιλαμβάνεται στο βιβλίο Στίνας – Σουμάκης – Λιβάνιος, Σελίδες από την πρώιμη ιστορία του ελληνικού λαϊκού κινήματος, Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, Αθήνα 2002
- – Σημαντικά στοιχεία αντλήθηκαν από το σχετικό Κεφάλαιο της εργασίας Για μια Ιστορία του Αναρχικού Κινήματος του ελλαδικού χώρου στο “Ούτε Θεός-Ούτε Αφέντης”
*Ιδιαίτερες ευχαριστίες θα πρέπει να απευθυνούν στον Γιάννη Καφούρο και την ομάδα του ανεξάρτητου περιοδικού τέχνης και γραμμάτων “Παλινωδίαι” για την έρευνα και ανεύρεση ιστορικών στοιχείων, φωτογραφιών, καθώς και των ποιημάτων που παρατίθενται στην παρούσα εργασία.
